Dancing Leg

Hoofdstuk 12 (no air) + lees A&N voor wedstrijd

LEES DE A&N OP HET EINDE PLEASE
Ceanna's P.O.V.

Met een klap raak ik de grond en wordt alle lucht uit mijn longen geslagen. Ik zit helemaal verstrengelt in mijn dekens en de grond voelt hard aan. Ik ben uit mijn bed gevallen.

Verduft sta ik op. Mijn lichaam doet pijn van de klap. Ik ga op mijn bed zitten en dan merk ik het. Het uit mijn bed vallen dat eigenlijk niet echt iets voor zou moeten stellen heeft schade aangericht. Mijn longen doen raar.

Het voelt alsof ze in brand staan. Alsof iemand mijn lichaam binnen is gegaan en mijn longen in brand heeft gestoken met een lucifer. Ik adem bang en moeilijk lucht binnen, maar het voelt niet alsof de lucht naar mijn lichaam gaat. Het voelt alsof ik stik. Ik voel me licht in mijn hoofd en ik weet zeker dat ik flauw ga vallen. Er is iets goed mis.

Ergens in mijn hoofd roept een stemmetje. Een stemmetje dat me al veel vaker in leven heeft gehouden. Ondanks mijn depressie en slechte levenslust waar ik al heel erg lang mee kamp heeft dat ene stemmetje altijd bestaan. Dat stemmetje dat mijn lichaam de opdracht geeft om door te gaan. Om iedereen te bewijzen dat ik niet jong dood zal gaan. Wat mijn geloof dan ook zegt. Dat stemmetje die alle levensdrang van mij in zich draagt en me pusht om dingen te doen om mezelf en soms ook anderen in leven te houden.

Op de automatische piloot grijp ik mijn telefoon. Ik weet dat ik de enige hier ben vandaag. Het is al laat in de ochtend, iedereen is al naar zijn werk toe of is op tour. Ik type moeilijk het alarm nummer in. Ik blijf mijn longen pushen om adem te halen. Het maakt me niet uit dat het gigantisch veel pijn doet en dat het niet voelt alsof het iets uit haalt. Ik woon een stuk buiten Londen. Als het zelfs maar een beetje helpt moet ik het doen.

"Met de alarmcentrale, wat is uw noodgeval?" vraagt een vrouwenstem. Ik probeer een geluid te maken, maar er komt alleen maar een verschrikkelijk geluid uit mijn mond. Het geluid klinkt net zoals ik me voel. Stikkend en slecht. "Bent u in orde? Heeft u de brandweer, ambulance of politie nodig?" Ik probeer weer antwoord te geven, maar ik word onderbroken door een hoestbui.

Ik hou snel mijn hand voor mijn mond en maak een soort van gillend geluid, voor zo ver ik geluid kan maken, als ik allemaal bloed zie. Lang krijg ik niet om te schrikken, want de volgende hoestbui begint alweer. Mijn lichaam dwingt me om de telefoon te laten vallen, terwijl het raar beweegt door het hevige hoesten.

Niet lang daarna begin ik allemaal zwarte vlekjes te zien, terwijl het voelt alsof ik aangevallen word door mijn eigen lichaam.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Niall's P.O.V.

Slaperig kijk ik op en zie dat het alweer één uur in de middag is. We hadden vandaag heel erg vroeg een interview en verder niks en daarom besloot ik om nog even te slapen. Mijn slaap wordt nu alleen ruw verstoord door mijn telefoon.

Zonder te kijken wie het is neem ik op. "Hallo, met Niall Horan. Wie is dit?" zeg ik met een schorre ochtendstem.

"Niall met Lyam. Ceanna is blijkbaar net met spoed naar het ziekenhuis gebracht," zegt hij paniekerig. Meteen schiet ik helemaal overeind en ben ik klaar wakker.

"Wat?!" schreeuw ik in paniek. Ik probeer me te bedenken of ik eergisteren ook maar iets aan haar zag dat niet goed was, maar behalve de dingen waar ze nog van aan het herstellen was zag ze er kerngezond uit.

"Haar oom Clement belde me net helemaal in paniek op. Hij was gebeld door het ziekenhuis dat ze Ceanna hadden opgenomen. Ze heeft blijkbaar zelf het alarmnummer gebeld."

"Wat heeft ze?" vraag ik doodsbang. Ik wil niet horen dat ze iets heel erg ergs heeft. Vooral niet, omdat de kans groot is dat de reden waarom ze is opgenomen iets te maken heeft met de klachten die ze al had. De klachten die ze dankzij mij heeft opgelopen.