To the Moon and Back °[KathNiel] ✓COMPLETE

Quaker 28

I can't believe how much I've missed writing! I'm so sorry for leaving you guys on thin air. Grumadwet pa kasi ako at nagfocus sa pag-aaral. Hahaha! I wish mabubuhay ko na ulit si empresshater15. I miss you guys soooooo mucchhhh! Salamat sa patuloy na nagbabasa ng mga gawa ko. Godbless! 😘😘

---

Nag-cutting class ako. Hindi ako mapakali sa school. Kaya naisipan kong mas mabuti pang umuwi.

Pero ewan ko ba at nakikita ko ang sarili ko sa EK.

Ayaw ko mang aminin... pero 'yong una't huling nandito kami. Ang saya ko non. Alam ko ring masaya siya. Naramdaman ko 'yon.

Hindi ko na dapat pa binabalikan 'to. Ilang oras din akong paikot-ikot saka nagpasundo kay Mang Berto.

Dumiretso na ako sa kwarto para matulog. I badly want a peace of mind!

Wait! Why is my room open? Patakbo akong pumasok sa kwarto ko only to be greeted with a room of pink balloons.

Napatingin ako sa wall kung saan nakadikit ang mga katagang...

"I'M SORRY KATH."he whispered and hugged me.

Oh! Habang yakap ko siya, unti-unti kong naramdaman ang mga luhang walang paalam na nag-unahan mula sa mga mata ko.

"Ang sama mo. Ang sama-sama mo! Alam mo 'yon? Iniwan mo 'ko kung kailan kita mas kailangan! Ni hindi mo man lang ako nagawang dalawin."

"Kath. Nandito na ako oh! Look. I'm here. Alive and handsome."

Nakuha pa niyang magbiro. Hindi ba niya alam na miss na miss ko siya? Hindi man lang ba niya naisip kung ano ang nangyari sa'kin ng iwan niya ako with mom so broken about dad!

"Shrek. My father cheated on mom! Hindi ko matanggap 'yon noon. Si papa 'yong mas close ako. Alam mo yon. Tapos ng malaman ko ang ginawa niya. Wala akong karamay. Si mama, gabi-gabi, umiiyak. Wala akong magawa kundi umiyak narin. I tried to call you only to find out you already have left!"

"Hush now baby. I'm sorry. I'm so sorry. I tried to reach you while I'm there but you blocked me in all your accounts! I asked for your friends' help only to know you had rows with them. Sorry. Babawi ako Donkey. I'm here. Hindi na kita iiwan. Hindi na ako aalis."

Niyakap ko siya ulit. He wiped my tears away with the back of his hands.

"Ang saya ko nang makita kita kanina sa academy Kath. Ang laki ng pinagbago mo."he confessed while we played with the balloons with our hands.

"Alam mo ba Baby... Sa loob ng dalawang taon, hindi pa kami nagkausap ng maayos ni mommy. Paasa kasi siya. Siya yong dahilan kung bakit di ko nasabi na paalis na kami. Hindi naman kasi niya sinabing matutuloy kami. Bigla niya nalang akong sinama that day sa airport. Wala akong dalang gamit, ni isa."

"You should talk to tita. Hindi niya yon kasalanan. I still blame you. Walang nagbago."

I stick out my tongue to annoy him.

"Don't do that. You don't want to die of tickles, do you?"he warned.

"Don't you dare!"

Hindi nga niya ako kiniliti. Hinampas niya ako ng balloons hanggang sa pumutok 'yon sa likod ko.

"Ahhh!"napapasigaw nalang ako tuwing pumuputok yong balloons sa likod ko. I'm so helpless. I tried attacking him but I ended up covering my ears. Nara-rattle ako sa isiping puputok yong lobo sa katawan ko.

"Kath. Anak."

"Ma/Tita!"sabay na tawag namin kay mama.

She looks great on her white cardigan. She looks strong. But I know deep within she's just trying to be tough. Kahit apat na taon na ang lumipas, she still cries every night over him.