Friends or Lovers and Fake or Real

5. De film

Chelsea's POV

"Tringgggg!'' Ik schrik van het harde geluid van de bel. Snel sta ik op en loop naar de deur, halverwege word er weer op de bel gedrukt. Ik krimp in elkaar van het geluid en ga wat sneller lopen. Als ik eindelijk bij de deur ben trek ik hem met een ruk open, maar blijf verbaasd staan als ik op de stoep twee agenten zie staan, een vrouw en een man. ''Chelsea Luster?" "Ja..." "Mogen we even binnen komen?" Vraagt de vrouwelijke agente. "Uhmm, natuurlijk." Ik zet een stapje opzij en doe de deur verder open. Als de agenten de woonkamer binnen komen vragen ze mij om te gaan zitten, langzaam laat ik me in de grote leunstoel van mijn moeder zakken. "Kunt u me alstublieft vertellen wat er aan de hand is?" De agenten kijken elkaar aan en de vrouwelijke agent neemt weer het woord. "Chelsea we hebben niet zo'n goed nieuws over je moeder, ze is aangereden en diegene is daarna doorgereden." Alletwee kijken ze me met medelijden aan. Het lijkt alsof als in slowmotion gaat, beetje na beetje dringt de waarheid tot me door. Mijn moeder is dood, ze komt niet meer terug. De tranen stromen in watervallen langs mijn wangen naar beneden. Grote druppels vallen op het tapijt wat op de grond ligt, langzaam worden de kringen steeds groter. Ineens voel ik een hand op mijn schouder, verschrikt kijk ik op en kijk recht in de ogen van de mannelijke agent. "Kunnen we misschien iemand voor je bellen?" De vrouwelijke agent duwt een glas water in mijn hand terwijl de andere zijn telefoon aan het pakken is. "Mijn beste vriend Julian." De agenten kijken elkaar even aan, maar even later hebben ze hem wel gebeld. Ik schrik op van het geluid van de deurbel, snel sta ik op en loop naar de deur. Ik vlieg gelijk in de armen van de persoon die voor de deur staat. Zonder dat ik het door heb stromen de tranen weer over mijn wangen, Julian neemt mijn gezicht tussen zijn handen en een wrijft met zijn duimen de tranen weg. "He, wat is er aan de hand?" Hij kijkt me bezorgd aan. Ik pak zijn handen trek hem mee naar binnen, eenmaal op de bank kijk ik hem aan. Als Julian de twee agenten ziet krijgt hij een verbaasde blik in zijn ogen. "Chels..." Ik hou mijn hand op als teken dat hij stil moet zijn. Ik zucht eens diep en begin met praten. "Ik voelde me niet zo lekker dus ik belde mijn moeder, ze zei dat ze naar huis zou komen voor mij..." Ik vecht tegen de tranen die alweer komen en haal trillerig adem. "Een half uur geleden stonden deze twee agenten voor de deur." Even kijk ik ze aan en tover een flauwe glimlach op mijn gezicht. "Ze vertelde me dat ze er niet meer is." De laatste zin fluister ik bijna, Julians ogen worden groot en hij begint wild met zijn hoofd te schudden. "Nee... Nee, dit kan niet." Terwijl hij wanhopig rondjes begint te lopen prevelt hij telkens hetzelfde zinnetje. Ik blijf op de bank zitten met mijn hoofd in mijn handen terwijl ik langzaam in paniek begin te raken. Het adem gaat steeds moeilijker, mijn borst gaat steeds sneller op en neer en de tranen blijven maar komen. Julian draait zich met een ruk naar mij om als hij een gesmoorde snik uit mijn richting hoort komen. Ik zie nog net dat hij zich naar me toe haast voor alles zwart word voor mijn ogen.

"Chels... Chelsea!" Julians gezicht verschijnt voor de mijne en gelijk word mijn ademhaling een stuk rustiger. "Rustig, adem in en uit." Door zijn kalme stem word ik langzaam maar zeker weer rustig. Hij knijpt zachtjes met zijn handen, die op mijn schouders rusten. "Ik-ik zag alles weer voor me... Hoe ze voor mijn deur stonden en het me vertelden." Komt er stotterend uit mijn mond. Een eenzame traan rolt over mijn wang als ik de blik zie die in Julians ogen ligt, pijn, ik zie er alleen maar pijn in. Langzaam sluit ik mijn ogen om zijn ogen niet te hoeven zien, ik wil niet dat Julian pijn heeft. Als ik mijn ogen weer open zie ik een hand voor mijn gezicht zweven. Mijn ogen richt ik omhoog en ik zie hem alweer staan met een lichte glimlach om zijn mond. Ik pak zijn hand aan en voor ik met mijn ogen kan knipperen sta ik alweer op alletwee mijn voeten. "Wat gaan we nu doen?" Vraag ik aan Julian om ergens anders aan te kunnen denken. Hij gaat met een hand door zijn haar en lijkt diep na te denken. Na een paar minuten licht zijn gezicht op en begint hij heel erg te glimlachen, alsof hij het beste idee ooit bedacht heeft. Zonder iets te zeggen pakt hij mijn hand en rent het hele huis door terwijl hij mij meesleurt. We belanden in de woonkamer waar een hele grote tv staat. "Wij gaan gezellig samen film kijken!" Zegt hij opgetogen met de grootste lach ooit. "Oke, welke?" Vraag ik met een lach op mijn gezicht door zijn enthousiasme. Weer lijkt hij diep na te denken na mijn vraag. En ja hoor, een minuut later krijgt hij weer dezelfde grijns op zijn gezicht als net. Dit keer rent hij alleen weer naar boven, ik hoor een deur open gegooid worden en even later weer dicht, gevold door rennende voetstappen op de trap. Voor ik ook maar heb kunnen bewegen staat Julian alweer hijgend voor me met een dvd in zijn hand. Ik kijk naar de titel en moet lachen. "Ik wist wel dat ik hem nodig zou hebben." De film die Julian in de dvd-speler doet is mijn lievelings film, 'Now you see me'. De eerste keer keek ik hem in de bios met een paar vrienden en vriendinnen van school. Jara en Feline zaten naast me en ik vond het een geweldige film. Ik plof neer op de bank en kijk al ingespannen naar het scherm terwijl hij nog steeds zwart is. Nadat Julian de dvd erin heeft gedaan draait hij zich om en schiet gelijk weer in de lach door mijn gezicht. Ik kijk hem nep-geïrriteerd aan omdat hij voor mijn beeld staat en gebaar dat hij moet gaan zitten. Hij grinnikt nog een laatste keer maar ploft dan in de hoek van de bank neer met zijn benen op de poef die ervoor staat. Zonder mijn ogen van het scherm te halen schuif ik naar Julian toe en leg mijn hoofd op zijn schoot. "Je veranderd ook nooit." Hoofdschuddend kijkt hij me aan. "Nope, wil je dat dan?" Vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. '' Nee, natuurlijk niet.'' Hij kijkt alsof hij diep geschokt is maar ik weet dat hij een grapje maakt.

Julians POV

Chelsea ligt met haar hoofd op mijn schoot, ik ben aan het spelen met haar haar. Ik wou dat ik hier voor altijd kon blijven zitten, dat ik de tijd stil kan laten staan. Ik wil niet dat dit veranderd. Ik schrik op uit mijn gedachten als Chelsea schrikt van piranha's die naar beneden vallen in de film. Ik kijk naar beneden naar haar gezicht en zie gelukkig weer die o zo bekende glimlach op haar gezicht verschijnen. Vanbinnen smelt ik bijna. Zelf krijg ik ook een glimlach op mijn gezicht. Als Chelsea even van de film opkijkt om naar mij te kunnen kijken krijg ik een lichte blos op mijn wangen omdat ik naar haar aan het staren was. Ik richt mijn blik weer op de televisie maar mijn gedachten dwalen af. Over twee weken is het zomer vakantie, vaak brengen Chelsea en ik alle vakanties samen door. Deze vakantie word anders, ik voel het.