Friends or Lovers and Fake or Real

8. Aiden

Chelsea's POV

Ik verveel me. We zijn nu al een hele week bij mij thuis gebleven. We hebben alles al gedaan wat we konden doen, zwemmen, film kijken, lezen, muziek luisteren, op de trampoline, en noem maar op. Elke dag hebben we het minstens één keer over die brief gehad. Nog steeds weet ik niet wat ik ermee moet doen. Ik zit nu voor de zoveelste keer op mijn bed met de envelop in mijn handen, niet wetend wat te doen. Niet alleen de brief zit constant in mijn gedachten, ook Julian zit dat. Mijn gevoelens worden met de dag sterker, maar ik weet niet wat ik ermee zou moeten doen. Ik kan het niet tegen hem zeggen, dat zou onze vriendschap breken. Met een zucht gooi ik de brief de kamer in, langzaam dwarrelt het op de grond. Ik laat mezelf achterover op het bed vallen. Mijn ogen staan gericht op het plafond, ik denk voor even helemaal nergens aan.

Met een klap slaat de deur open, van schrik val ik van het bed af. Met een pijnlijk gezicht kom ik overeind. ''Waar was dat voor nodig?'' Vraag ik aan de jongen die schuldbewust met zijn hand door zijn haar gaat. ''Uhmm, geen idee eigenlijk.'' Antwoord hij met een zwakke glimlach. Zuchtend laat ik me weer op het bed vallen. Ik sluit mijn ogen en ontspan me. Ik hoor voetstappen en geritsel van papier. Even later voel ik adem over mijn gezicht strijken. Mijn ogen schieten gelijk open en mijn hart slaat een slag over als ik Julian op nog geen vijf centimeter van me af zie. Zijn ogen twinkelen. Met mijn hand duw ik hem weg en ga zelf rechtop zitten. ''Ik heb een idee.'' Een grijns verschijnt op zijn gezicht terwijl hij met de brief zwaait. Ik trek verbaasd mijn wenkbrauwen op. ''O, ja?'' Mijn stem klinkt nieuwsgierig. ''Omdat wij er samen niet uitkomen dacht ik dat we het misschien aan iemand anders kunnen vragen.'' ''Aan wie zat je te denken?'' ''Aiden.'' Bij die naam breekt er een glimlach door op mijn gezicht. ''Ja, goed idee. Ik heb hem ook al vet lang niet meer gezien!'' Gelijk ben ik enthousiast.

Met een rugzak op mijn rug sta ik naast Julian op de stoep van een huis. Op het bordje naast de deur staat de naam 'Aiden'. De bel weergalmd nog als de deur open getrokken word door een jongen. Als hij ons ziet staan kijkt hij eerst verbaasd, maar even later komt er een grote glimlach op zijn gezicht. ''Broertje, Chelsea!'' Enthousiast sleept hij ons in een groepsknuffel. Ik grinnik en trek me naar een paar minuten weer terug. ''Kom binnen.'' Zegt hij snel. Nog steeds lachend volgen we hem de hal in, waar ik mijn rugzak in een hoek neerleg. Eenmaal in de woonkamer gaan we met z'n drieën op de bank zitten en kijkt Aiden ons aan. ''Zo broertje, what's up?''

Julians POV

Ik hang mijn jas over één van de stoelen en ga op één van de banken zitten. ''Zo broertje, what's up?''  Met mijn blik op Aiden gericht geef ik antwoord. ''We hebben je hulp nodig.'' Zijn wenkbrauwen trekken zich verbaasd samen. Aiden doet zijn mond al open om wat te vragen, maar voordat er ook maar één woord uit zijn mond kan komen haal ik de brief uit mijn broekzak vandaan en hou hem voor zijn gezicht. Zijn gezicht staat een beetje schuin om de tekst te kunnen lezen waardoor hij eruit ziet als een hond. Zover het mogelijk is trekken zijn wenkbrauwen nog meer samen als hij de brief omdraait en de tekst op de andere kant leest. ''Waar moet je op wachten?'' De vraag is bedoeld voor Chelsea, maar voor ze ook maar iets kan zeggen geef ik al antwoord. ''Dat weten we dus niet.'' Aiden kijkt geconcentreerd naar de brief. Na een tijdje drukt hij hem in Chelsea's handen. Verward kijkt ze naar Aiden en vraagt met haar ogen voor uitleg. ''Lees hem.'' Is het enige wat hij zegt. Chelsea's ogen schieten van de brief, naar mij, naar Aiden en weer terug. Uiteindelijk zet ze haar vinger onder het flapje van de envelop en scheurt hem voorzichtig open. Met trillende handen haalt ze de opgevouwen brief er langzaam uit. Het papier is in drieën gevouwen en op sommige plekken zie je dat letters doorgedrukt zijn. Op een aantal stukjes is het papier een beetje gebobbeld, alsof er tranen op gevallen zijn. Ingespannen kijk ik van de brief naar Chelsea's gezicht. Haar uitdrukking staat angstig, alsof ze bang is voor wat er in de brief staat. Twijfelend blijft ze naar de brief in haar handen kijken. Mijn ogen schieten verschrikt naar haar handen als die ineens de brief stevig vastpakken en terug in de envelop stoppen. Chelsea gooit met een diepe zucht de envelop op het tafeltje voor de bank.

Chelsea's POV

Zal ik hem open maken of niet. In mijn hoofd heb ik een discussie, mijn gevoel zegt dat ik hem dicht moet laten, maar mijn verstand zegt dat ik het gewoon moet doen. Uiteindelijk is mijn gevoel in de meerderheid en kies ik om hem niet te lezen. Met een vlugge beweging stop ik de brief weer in de envelop. Met een zucht die vanuit mijn tenen komt gooi ik de brief op het kleine tafeltje voor me. Mijn handen vouwen zich in elkaar en laten zich in mijn schoot vallen. Ik voel dat de blikken van Julian en Aiden zich door mij heen proberen te branden. Ik kijk niet op en blijf naar de envelop op tafel staren. Na een tijdje vult het geluid van een zucht de kamer. Ik voel de bank een beetje omhoog komen, gevolgd door voetstappen die weglopen. Ik scheur mijn blik van de tafel als mijn naam genoemd word. De stemmen van Julian en Aiden vullen mijn oren. Ik kom overeind van de bank en sluip richting de keuken, waar het geluid vandaan komt. Hoe dichter ik in de buurt kom, hoe luider de stemmen worden. ''Ik vind haar echt leuk Aiden. Maar ze is mijn beste vriendin, wat moet ik doen?'' Mijn mond zakt open van verbazing als de woorden van Julian bij me door dringen. Ik ben Julians beste vriendin, dat is zeker. Maar hoe is het mogelijk dat hij mij leuk vind?