Friends or Lovers and Fake or Real

15. Weer terug naar huis

Julians POV

''Ik ga even naar de winkel!'' De deur slaat dicht nadat Aiden door het hele huis geschreeuwd heeft. Ik kijk op de klok en zie dat het al één uur is. Ik begin me een beetje zorgen te maken, de hele dag heb ik Chelsea nog niet gezien. Waarschijnlijk wil ze alleen gelaten worden, maar waarom weet ik niet. Gefrustreerd begin ik heen en weer te lopen door de woonkamer. Mijn ogen zijn gericht op de grond en met mijn rechterhand wrijf ik in mijn nek. Nadenkend over hoe stom ik ben geweest om te liegen blijf ik lopen. Heen en weer, heen en weer. De tijd verstrijkt en nog steeds heb ik haar niet gezien.

De houten vloer kraakt, ik open mijn ogen zo, dat ik net door een spleetje kijk. Alles wat ik zie staat schuin. Mijn wang ligt geplet op het kussen onder mijn hoofd. Languit lig ik op mijn zij, waarschijnlijk, op de bank. Ik zie een meisje met dezelfde lange donkerblonde haren als Chelsea op haar tenen naar me toe sluipen. Haar blik is op mij gericht, maar ze merkt niet dat ik mijn ogen half open heb. Ze komt steeds dichterbij en als ze recht voor me staat, knielt ze naast de bank, en dus mij, neer. Een diepe zucht verlaat haar mond waarna ze begint met praten. ''Weet je Julian... Ik zou willen dat je het echt meende, dat je mij leuk vind.'' Met haar duim en wijsvinger knijpt ze in haar neusbrug. ''Ik ben al jaren verliefd op je, maar jij zag het nooit... Het was alsof, alsof jij altijd al de enige voor me geweest bent. Alsof ik nooit naar iemand anders zou kunnen kijken in die manier.'' Ze legt haar hoofd op mijn borstkast en haalt diep adem. Ik doe alsof ik slaap zodat ze doorgaat met praten, ik wil alles horen. Langzaam haalt ze haar hoofd weer van mijn borstkast en gaat verder met praten. ''Ik weet dat je mij alleen ziet als beste vriend, of als zusje. Maar ik hoopte dat dat anders zou kunnen zijn, maar het is verspilde moeite. Jij zal me toch nooit anders zien.'' Ze blaast uit alsof ze al die tijd haar adem heeft ingehouden. ''Pff, het is maar goed dat je slaapt, en je me niet kan horen. Anders was het wel heel gênant geweest.'' Zachtjes grinnikt ze om zichzelf. Voorzichtig staat ze weer op, lopend op haar tenen loopt ze bij mij vandaan. Al snel verdwijnt ze door de deur en het laatste wat ik van haar zie is haar donkerblonde haar.

''Julian....Julian!'' Een hand tikt hard tegen mijn wang. Ik draai mijn gezicht in het kussen en murmel wat. Plotseling liggen er twee handen op mijn schouders en schudden mijn lichaam ruw door elkaar. Snel kom ik half overeind en schreeuw in het gezicht van Aiden. ''WAT?!'' Hij kijkt me emotieloos aan en zegt droog. ''Het eten is klaar.'' Ik knik boos en loop naar de keuken. Op tafel staan twee borden. Verbaasd kijk ik achter me waar ik Aiden net de keukendeur door zie lopen. ''Eet Chelsea niet mee?'' Waarom hij me nu boos aankijkt weet ik niet. ''Ze heeft al gegeten.'' Antwoord hij kort. ''Is ze al weer terug dan?'' Ik kijk hem aan en wacht op antwoord. ''Jezus man, hou eens op met al die vragen en ga gewoon eten!'' Zijn hoofd is rood geworden en zonder nog een woord te zeggen gaat hij zitten. Beduusd ga ik aan de andere kant van de tafel zitten.

Aidens POV

Met mijn hand draai ik de sleutel om in het slot, met mijn schouder duw ik de deur open zodat ik de tassen die ik in mijn handen heb niet hoef neer te zetten. Ik stap snel de hal in en trap met mijn voet de deur achter me dicht. ''Julian... Chelsea!'' Mijn stem echoot door de hal, na een paar seconden hoor ik wat gestommel op de trap. ''Heey Aiden.'' Haar hoofd gluurt om de hoek en een glimlach siert haar lippen als ze mij ziet. ''Heey Chels, heb je trek?'' Haar glimlach word een grijns. ''Natuurlijk, wanneer niet.'' Lachend lopen we naar de keuken waar ik begin te koken.

''Mmm, dit is echt heel lekker Aiden.'' Met haar mond nog vol laat ze me weten dat ik goed gekookt heb. Ik grijns en schenk wat te drinken in. Met twee glazen in mijn handen draai ik me weer om naar Chelsea, die met ogen gesloten en met een glimlach zit te eten. De glazen zet ik op tafel maar zelf ga ik op het aanrecht zitten. ''Waar is Julian eigenlijk?'' De vraag komt plotseling in mij op. Chelsea verslikt zich in haar eten, hoestend pakt ze haar glas op en drinkt een paar slokken. ''Hij ligt op de bank te slapen.'' Fronsend kijk ik haar aan. ''Oke, dan ga ik hem straks wakker maken zodat hij kan eten.'' Ze knikt en staat op. Haar bord zet ze in de wasbak, twee schone borden worden door haar handen op tafel gezet. Ik vul ze met eten waarna ik de pan weer op het fornuis zet. ''Ik ga weer naar huis Aiden...'' Met een ruk draai ik me om. Chelsea staat tegen de deurpost aan geleund en heeft een droevige uitdrukking op haar gezicht. ''Waarom?'' Ongelovig loop ik naar haar toe. Haar schouders komen omhoog waarna ze mij recht aankijkt. ''Ik moet even alles verwerken denk ik, en dat gaat niet als ik bij Julian in de buurt ben.'' Ik kijk haar begrijpend aan en sla mijn armen om haar heen. ''Ik snap het.'' Ze knikt en maakt zich los uit mijn omhelzing. Haar voeten is het laatste wat ik zie voordat ze de trap op verdwijnt om haar spullen te pakken.

Terwijl ik naar de woonkamer loop denk ik na over Chelsea en Julian. Dat Chelsea nu weggaat door één stom leugentje van Julian. Ik kan er zo niet tegen dat hij dat deed alleen maar omdat hij niet wist wat hij moest zeggen. ''Julian... Julian.'' Met mijn hand tik ik tegen zijn wang. Gemurmel komt uit zijn mond waarna hij zijn hoofd in het kussen drukt. Ik schud hem hard aan zijn schouders waardoor hij eindelijk wakker word. ''WAT?!'' Schreeuwt hij recht in mijn gezicht. Dat zorgt ervoor dat ik echt boos word. Ik sta op en draai me om. ''Het eten is klaar.'' In mijn ooghoeken zie ik hem knikken waarna hij stampend de keuken in verdwijnt. Ik loop achter hem aan. Als ik de keuken binnenkom zie ik Julian verbaasd naar me kijken. ''Eet Chelsea niet mee?'' Bot en boos antwoord ik. ''Ze heeft al gegeten.'' Hij kijkt zo mogelijk nog verbaasder naar me, het is alsof zijn ogen er bijna uitpoppen. ''Is ze al weer terug dan?'' Hij kijkt me hoopvol aan maar ik kijk boos terug, ik ben zijn vragen zat. ''Jezus man, hou eens op met al die vragen en ga gewoon eten!'' Boos ga ik zitten en begin aan mijn eten.