Friends or Lovers and Fake or Real

3. De geheime kamer

Julians POV

Ze rent van me weg, wat heb ik gedaan... Oké even terugspoelen. Ik stop met springen omdat ik muziek uit de woonkamer hoor komen. Ik laat me van de trampoline glijden en loop nieuwsgierig naar de open deur. Als ik bij de deur aankom blijf ik vol ongeloof staan kijken naar wat ik zie. Ik zie Chelsea dansen, en niet zomaar een paar stomme danspasjes, ze danst, zoals ik nog nooit iemand heb zien dansen. De muziek is afgelopen en ze draait zich om, maar als ze mij ziet staan blijft ze als versteend staan. Stotterend zegt ze ''Ik w-weet dat het s-slecht is...'' En een seconde later vliegt ze de trap op en verdwijnt uit mijn blikveld. Ik wilde haar gaan zeggen dat ze de beste danseres is in de hele wereld maar ik was gewoon te verbaasd om te kunnen praten. Waarschijnlijk denkt ze daarom dat ik het slecht vind.

Snel loop ik ook de trap op, Chelsea achterna. Als ik op de tweede verdieping sta hoor ik een deur krakend opengaan op de bovenste verdieping. Zachtjes loop ik de laatste trap op zodat Chelsea me niet hoort, ik zie haar nog net door een deur lopen aan het einde van de lange gang. Ik hoor een klik een daarna zachtjes een liedje dat ik niet ken. Het is een heel mooi liedje, langzaam en met veel gevoel gezongen, nu we het over zingen hebben ik hoor een hele bekende stem zingen. Nieuwsgierig kom ik dichterbij, bij de deur blijf ik weer met open mond staan kijken. Het eerste wat me opvalt is de zaal, het is een echte danszaal met spiegels, een dansvloer en een grote stereo aan de muur. Als laatste valt me het meisje dat in het midden van de zaal aan het dansen en zingen is op.

Halverwege het liedje valt ze huilend op de grond, snel loop ik naar haar toe en sla van achter mijn armen om haar heen. Ze laat haar hoofd op mijn borst vallen maar de tranen blijven over haar wangen lopen. Als ze iets gekalmeerd is kijkt ze op naar mij en staart verschrikt in mijn ogen. Ik glimlach naar haar en veeg haar tranen weg met mijn duimen. De muziek staat nog aan dus ik sta op en loop naar de stereo, druk op stop en draai me weer naar Chelsea om. Ik ga weer naast haar zitten en begin tegen haar te praten. ''Chels, dat was echt goed. Waarom heb je nooit tegen me gezegd dat je kan dansen? Ik zag je net dansen en je bent echt de beste die ik ooit heb gezien...'' Ze kijkt me aan en glimlacht maar die glimlach bereikt haar ogen niet. Ik trek haar in een knuffel, ik haat het om haar zo te zien. "Hoe lang dans je eigenlijk al?" Vraag ik ineens. Verbaasd kijkt ze me aan maar twijfelt wel even voordat ze antwoord geeft. "Ik ontdekte deze zaal toen ik acht was, mijn moeder danste hier vroeger ook altijd ze heeft het me ook geleerd. Dit is de eerste keer na het ongeluk dat ik hier weer kom en dat ik weer dans." Er loopt een traan over haar wang. Ik word kwaad, dit verdient ze niet. Eerst haar vader en moeder en daarna haar familie die haar in de steek laten... Ik schrik op als ze zachtjes verder praat. "De dans die ik net deed heb ik vlak voor mijn moeders dood samen met haar gemaakt, ze hield ervan om naar me te kijken als ik aan het dansen was." Zonder dat ik het merk loopt er een traan over mijn wang. Als Chelsea die ziet veegt ze hem met een veeg van haar vinger weg. Ik glimlach naar haar en sta nadenkend op.

Chelsea's POV

Nadat ik Julian mijn verhaal heb verteld staat hij op. Terwijl hij nadenkend door de hele zaal loopt volg ik hem met mijn ogen. Voor de stereo staat hij stil. Hij pakt zijn telefoon uit zijn zak en sluit hem aan, langzaam vullen de klanken van een muziekstuk de hele zaal. Ik luister met mijn ogen dicht en probeer te raden welk liedje het is maar ik weet het niet. ''Hoe heet dit liedje?'' vroeg ik zonder mijn ogen te openen. Even is het stil. ''Ken je dit nummer niet?'' Ik hoor het ongeloof in zijn stem. Ik negeer die vraag en luister verder, genietend van de muziek. Zonder dat ik het merk ben ik in mijn hoofd al een choreografie aan het bedenken. Het gaat zo automatisch dat ik het niet eens meer merk. Ik schrik op uit mijn gedachten van een donkere schaduw die ineens voor me verschijnt, ik kijk op en kijk recht in de twinkelende ogen van Julian. "Wil je voor me dansen?" Vraagt hij uit het niets. Mijn ogen worden groot van verbazing maar ik knik toch. Julian steekt zijn hand uit en ik pak hem aan, snel trekt hij me overeind. Ik sta in het midden van de zaal en begin te dansen, eerst gaat het nog wat onwennig maar al snel dans ik alsof mijn leven ervan afhangt. Af en toe kijk ik naar Julian en zie hem bewonderend naar me kijken, daardoor moet ik lachen. Plotseling hoor ik gekraak achter me, het geluid komt ver boven de muziek uit. Verschrikt draai ik me om en zie een soort deurtje die half opengaat. Ik hoor voetstappen achter me en zie Julian langs me naar het deurtje lopen. Langzaam volg ik hem. Als ik er ben ga ik met mijn hand over de deur, ik heb het nog nooit eerder opgemerkt. Het heeft dezelfde kleur als de muur en als je hem dichtdoet zie je hem niet zitten. Ik kijk op en ontmoet Julians ogen, hij kijkt naar de deur en ik doe een stap naar voren. Voorzichtig kijk ik de ruimte in die achter de deur zit. Verbaasd doe ik de deur verder open, het is een grote kamer met een bureau, bed en een reusachtige kledingkast. Ik kijk achter me en zie een verbaasde Julian de kamer inlopen. Het bed is opgemaakt en het bureau ligt vol met boeken, vellen papier, pennen en tekengerei.

Als ik de kast opendoe zie ik dat die helemaal vol ligt met kleding, van broeken en shirts tot jurken. Ook liggen er verschillende schoenen en laarzen. Helemaal achter in de kamer is een vensterbank waar je in kan zitten en waar je door een groot raam kan kijken die bijna de hele muur vult. Ik ga zitten op de kussens die er liggen en kijk naar buiten. Mijn ogen kijken uit over het bergachtige gebied achter mijn huis. Mijn handen zet ik op een kussentje voor me maar trek ze gelijk weer terug als ik iets hoor breken. Voorzichtig til ik het kussentje op en zie een fotolijstje liggen, het glas is gebarsten maar je ziet de foto nog duidelijk. Op de foto zie ik een meisje van ongeveer mijn leeftijd, wat me verbaasd is dat ze best wel veel op mij lijkt alleen haar haar is bruin terwijl het mijne donkerblond, bijna lichtblond is. Ik hoor dat Julian achter me komt staan, zijn adem stookt als hij de foto ziet alsof hij het meisje herkend. Ik kijk hem verbaasd aan en focus me dan weer op de foto, het meisje heeft een trieste uitdrukking op haar gezicht en het lijkt alsof de foto op dezelfde plek genomen is als waar ik nu zit. ''Herken je haar niet?'' vraagt Julian ineens. Na nog een keer goed gekeken te hebben laat ik van schrik het lijstje op de grond vallen. Sprakeloos staar ik nog steeds naar de gebarsten lijst. Ik besef naar wie ik aan het kijken ben. Het is mijn moeder...