Friends or Lovers and Fake or Real

13. Wat een leugen kan aanrichten

Chelsea's POV

Mijn ogen zijn gesloten terwijl ik geniet van het warme zonnetje op mijn gezicht. Ik voel de aanwezigheid van de twee jongens die naast me op het bankje zitten. Het is niet ongemakkelijk maar juist geruststellend, alsof ik alles kan vergeten, zoals Julian. In mijn gedachten zie ik weer zijn gezicht voor me, hoor ik telkens opnieuw zijn woorden, alsof hij voor me zit en tegen me praat. Ik hou de tranen in die naar buiten willen. Voordat ik echt moet gaan huilen sta ik op en draai me naar het bankje toe. ''Jongens ik moet gaan.'' De gezichten van Nick en Roope krijgen een zielige uitdrukking en Roope maakt zelfs een pruillipje. ''Moet je echt gaan?'' Zijn stem klinkt zielig maar een glimlach breekt door op zijn gezicht. ''Ja, sorry jongens. Maar ik vond het heel gezellig.'' Ik geef ze beiden een knuffel en loop weg. Als ik tien meter verder ben draai ik me nog even om en kijk ze aan. ''Byeej.'' ''Doei Chels.'' Wordt er geschreeuwd als ik weer verder loop. 

Ik kijk naar het huis voor me, ik zou nu nog terug kunnen. Ik zou naar mijn eigen huis kunnen gaan. Ik schud mijn hoofd op mijn laatste gedachte, nee ik zou hem gewoon moeten confronteren. Ik haal diep adem en loop naar de deur. Mijn hand reikt naar de bel en met een trillende vinger druk ik erop. Even later hoor ik voetstappen gevolgd door een openzwaaiende voordeur. In de deuropening staat Julian. Hij staat als verstijfd alsof hij zo verbaasd is dat hij niet meer kan bewegen. Gekwetst, omdat hij niets zegt, loop ik langs hem naar binnen en storm ik de trap op. Eenmaal in mijn kamer laat ik me op het bed vallen en rol me op in een bolletje. Tranen rollen over mijn wangen, en een paar snikjes vormen zich in mijn keel. Hoe heb ik mijn gevoelens zo ver kunnen laten gaan? Ik had moeten weten dat hij nooit hetzelfde zou voelen. Ik hou echt van hem, niet alleen als vrienden maar meer als dat. Voor een moment dacht ik ook dat hij er zo over dacht, maar blijkbaar had ik dat verkeerd gedacht. Ik zou nooit meer hetzelfde naar hem kunnen kijken. Ook zal onze vriendschap nooit meer hetzelfde zijn.

Het haar wordt uit mijn gezicht geveegd, een tedere hand wrijft over mijn arm. Het kan me niet schelen of het nou Julian of Aiden is, ik moet gewoon iemand knuffelen. Ik beweeg mijn hand en grijp de hand stevig vast. Ik voel het bed een stukje inzakken met als gevolg dat ik tegen de persoon aan rol. Ik word in een paar sterke armen getrokken en aan de geur van het shirt weet ik dat het Aiden is. Mijn lichaam wordt langzaam heen en weer gewiegd. Mijn gesnik word harder en ik heb het gevoel alsof ik instort. Ik druk mijn gezicht in zijn shirt en doe mijn best om mijn gehuil te laten stoppen. Als er uit mijn mond alleen nog maar een paar kleine snikjes komen maak ik me los uit Aidens omhelzing. Met mijn ogen kijk ik hem recht aan, zijn gezicht is een beetje wazig omdat mijn ogen nog steeds gevuld zijn met tranen. Ik voel zijn duimen over mijn wangen strijken terwijl hij aan me vraagt, wat er aan de hand is.

Aidens POV

''Ze is naar boven.'' Mijn ogen, die ik gesloten had, schieten open en meteen sta ik op beiden voeten recht overeind. Met een paar grote stappen sta ik al bij de tussen deur. Achter me hoor ik voetstappen en met een ruk draai ik me om. ''Wat ga je doen?'' Met een verward gezicht staat Julian op een meter afstand van me vandaan. ''Met jou mee naar Chelsea.'' Voor hij ook maar zijn zin heeft afgemaakt begin ik al wild met mijn hoofd te schudden. ''Jij gaat niet naar haar toe. Ik ga alleen, en jij blijft hier beneden. Begrepen?'' Met een chagrijnig gezicht begint hij weer terug naar de bank te lopen. Zonder nog verder op Julian te letten loop ik de trap op naar de kamer van Chelsea. Ik sta op het punt om op de deur te kloppen als ik een zacht snikje hoor. Voorzichtig open ik de deur en stap naar binnen. Op het grote bed ligt een klein, opgekruld bolletje mens, Chelsea. Haar lichaam trilt, en af en toe komt er een zacht snikje uit haar mond. Met een paar snelle passen sta ik naast het bed en kniel neer. Met mijn hand veeg ik een paar plukken haar weg. Haar hele gezicht zit onder de tranen en haar ogen zijn dicht geknepen. Ik leg mijn hand op haar arm en wrijf langzaam heen en weer. Haar hand beweegt en pakt de mijne stevig vast. Ik ga op het randje van het bed zitten en trek Chelsea in mijn armen. Ik wieg haar rustig heen en weer en maak sussende geluiden. Haar gesnik word harder en ik druk haar steviger tegen mijn borst aan. 'Julian, wat heb je in godsnaam gedaan?'

Na een paar minuten word haar gesnik zachter. Ze trekt zich een beetje terug uit mijn omhelzing en kijkt me aan. Haar ogen zijn nog steeds waterig. Met mijn duimen ga ik over haar wangen om de tranen weg te vegen. ''Wat is er aan de hand?'' Mijn stem is zacht en bezorgd. Ze glimlacht waterig en kijkt weg. ''Ik hoopte dat ik het goed gehoord had, weetje. Ik hoopte het echt.'' Ze staat op en loopt naar de foto's aan de muur. Het zijn de foto's van Chelsea, Julian en mij. Haar stem wordt een fluistering  bij het laatste wat ze zegt. ''Ik voelde het namelijk wel zo...'' Ik kraak mijn hersenen om het te begrijpen. Dan herinnerer ik me weer dat Julian zei dat het meisje wat nu met haar rug naar me toe staat ons had afgeluisterd toen we in de keuken stonden te praten. Ergens in mijn hoofd begint een lichtje te branden.