Friends or Lovers and Fake or Real

33. Het schot

Julians POV

Verbaasd kijk ik naar mijn telefoon, ik word gebeld. Het nummer herken ik meteen, vanwege het liedje wat zich afspeelt. Het is Chelsea, alleen voor haar heb ik een andere ringtoon. Waarom belt ze me? Ik ben weg gegaan, waarom zou ze mij nog willen spreken. Ik heb haar verdriet gedaan. Mijn gedachten worden verstoord door een elleboog die in mijn zij geduwd word. Ik kijk naar rechts en zie mijn broer met een bezorgde uitdrukking naar mij kijken. "Ga je nog opnemen?" Vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen. Ik knik snel en grits mijn telefoon van de tafel, met trillende handen druk ik op het groene knopje. "Chelsea?" Zeg ik met een trillende stem. "Julian! O, god, je neemt eindelijk op." Ik schrik van de manier waarop ze praat. Haar ademhaling is snel en ze klinkt in paniek. ''Chels, wat is er? Gaat alles goed? Wat is er gebeurd..'' Ik ratel aan één stuk door maar val stil als ik gesnik hoor aan de andere kant van de lijn. ''Hij is er, hij is hier..." Mijn hart staat stil bij die woorden. ''Chelsea, waar ben je?'' Vraag ik in paniek. ''Uhmm... Vlak bij.'' Ik hoor dat ze twijfelt om het tegen mij te zeggen, maar waarom zegt ze dat ze dichtbij is? Zoveel vragen, maar op geen enkele krijg ik antwoord. ''Alsjeblieft Chelsea, waar ben je precies?'' Mijn stem klinkt wanhopiger bij elk woord wat ik zeg. Ineens voel ik een warme hand op mijn schouder, het stelt me iets gerust. ''Ik ben bij de haven.'' Hoor ik Chelsea plotseling zeggen. Ik spring op van de bank waar ik op zat en zeg snel tegen Chelsea dat ik eraan kom. Ik draai me om naar Aiden, mijn broer, zijn hand hangt nog in de lucht op de plek waar net mijn schouder nog was. Hij kijkt me verbaasd aan en laat zijn hand vallen. ''Waar gaan we heen?'' ''Naar de haven.'' Antwoord ik.

Met mijn jas nog los ren ik samen met Aiden richting de haven. Gelukkig zijn we er maar vijf minuten vandaan. Ik kijk naast me en zie Aiden met een ingespannen uitdrukking recht vooruit kijken. ''Bedankt broer.'' Zeg ik plotseling. Even kijkt hij naar me en glimlacht licht. ''Altijd broertje van me.'' Ik schrik van een gil, het lijkt wel uit de haven te komen. We knikken even naar elkaar en beginnen nog harder te rennen. We rennen een hoek om, ik blijf als versteend staan. Ook Aiden weet niet wat hij moet doen. Ik zie Arjan staan, recht tegenover Chelsea. Terwijl haar houding heel standvastig is, is haar blik angstig. Ik schrik als ik een klik hoor, mijn ogen schieten snel naar Arjan terug. Mijn ogen worden zo groot als schoteltjes, zijn handen omklemmen een pistool.

BAMMM!!!

Het is gebeurd... het schot is gelost, ik hoor Aiden schreeuwen maar alles lijkt in slowmotion te gaan. Met grote ogen kijk ik voor me en zie een meisje met haar armen voor haar buik geslagen op de grond liggen. Ik kniel naast haar en laat haar hoofd op mijn schoot rusten. De ogen van het meisje gaan open en ik zie de chocoladebruine ogen van Chelsea. Een traan rolt over mijn wang als ik het bloed zie dat op en rond haar shirt verschijnt. Met een boze blik kijk ik op en kijk in de richting waar het schot vandaan kwam. Ik zie een man half achter een muur staan, hij heeft een grote grijns op zijn gezicht. Ik wil opstaan maar het meisje op mijn schoot houd me tegen. Nooit zou ik haar alleen kunnen, niet nog een keer. In mijn ooghoeken zie ik de man met een laatste blik op Chelsea zich omdraaien en weglopen. De felgroene ogen van de man zie ik nog steeds voor me. Zijn haren, die onder een capuchon schuil hielden, zag ik niet maar ik weet zeker dat ze bruin zijn. Deze man heb ik eerder gezien, het is de vader van Chelsea, het meisje dat op mijn schoot ligt. In de verte hoor ik sirenes, ik haal opgelucht adem, hulp is onderweg...

Ik hou Chelsea's hand stevig vast in de mijne. Ineens voel ik een hand op mijn schouder, ik kijk op en zie Aiden staan. Ik glimlach zwak naar hem en richt mijn blik weer op Chelsea. Ze heeft haar ogen gesloten en haalt langzaam en trillerig adem. Mijn ogen zijn rood en mijn wangen zijn nat van de tranen. Er komt een ambulance de hoek om gereden. Een paar meter naast ons staat hij stil, meteen springen er twee ambulance broeders uit. Ze knielen neer naast het hoofd van Chelsea en voelen haar pols. Ze kijken naar mij en vragen wat er gebeurd is. ''Pistool.'' Dat is het enige wat uit mijn mond komt. Ze knikken en dragen haar naar de ambulance, snel volg ik ze. Als ze me tegen willen houden begin ik in paniek te raken. ''Alstublieft, ik ben haar vriend. Ze heeft niemand anders.'' De broeders kijken elkaar aan maar geven toe. Snel klim ik in de ambulance en vertrekken we.

Aidens POV

Zo snel als ik kan ren ik naast Julian richting de haven. Ik blijf strak vooruit kijken terwijl het gezicht van Chelsea in mijn gedachten verschijnt. Julian houd van haar, en ik weet dat zij ook van hem houd. Het irritante is, dat ze het zelf niet zien. Uit het niets begint Julian te praten. ''Bedankt, broer.'' Ik kijk hem even aan en glimlach. ''Altijd broertje van me.'' Antwoord ik. We schrikken op van een gil, ik weet zeker dat het vanuit de haven kwam. We kijken elkaar aan en knikken tegelijk. Ik richt mijn blik weer op de haven en begin zo hard mogelijk te rennen. Al snel sprinten we een hoek om maar blijven als versteent staan. Ik zie de man die Julian op een foto had laten zien, hij was toen misschien wel jonger maar hij lijkt er wel precies op. Mijn ogen gaan naar het meisje wat tegenover hem staat, zijn dochter, Chelsea. Ik schreeuw als ik haar ineens in elkaar zie zakken. Mijn blik richt ik weer op haar vader, die nu met een pistool in zijn handen staat. Ik zie de grijns die op zijn gezicht staat. Ik baal mijn vuisten. Hoe durft hij?!