Friends or Lovers and Fake or Real

21. De gevolgen van drank

Chelsea's POV

''Chelsea?'' De zware stem van Aiden klinkt door de telefoon. "Chelsea heb je Julian gezien?" Ik frons mijn wenkbrauwen. "Ja, hij was hier een uur geleden. Maar hij deed heel raar." Gezucht klinkt door de telefoon. Nathan, die tegenover me aan de tafel zit, kijkt me vragend aan. Over de tafel heen pak ik zijn hand en speel met zijn vingers. ''Wat is er dan, Aiden?'' Ik staar uit het raam en luister naar zijn antwoord. ''Zijn auto staat voor het huis van mijn moeder, maar zijn fiets en vijf flessen alcohol zijn weg...'' Mijn adem stookt in mijn keel. ''Niet weer...'' Mijn stem is als een fluistering. Tranen wellen op bij de gedachten van een paar jaar geleden.

''Het spijt me om te zeggen, maar uw man is overleden.'' Met grote ogen kijk ik naar Julian. Zijn ogen vullen zich met tranen. Snel draait hij zich om en rent naar de keuken. Zelf zak ik door mijn knieën naar de grond. Ik laat mijn hoofd in mijn handen rusten, terwijl de tranen langs mijn wangen naar beneden stromen. Een paar zachte handen trekken me overeind. Ik kijk in het mooie gezicht van Saskia. Haar ogen zijn rood, en op haar wangen liggen tranen. Ik bedenk me geen moment en sla mijn armen om haar middel. ''Waarom gaat iedereen weg?'' Mijn stem wordt gesmoord door de stof van haar shirt. Haar hand strijkt over mijn haren terwijl ik verder snik.

''Chelsea, waar is Julian?'' Ik frons mijn wenkbrauwen. ''Hij ging naar de keuken.'' ''Aiden, blijf jij even bij Chels?'' Aan het gebonk op de trap te horen is hij al onderweg naar beneden. Aiden komt de hoek om en neemt mij in zijn armen. Ik hoor dat de voetstappen van Saskia steeds verder lopen. ''Aiden waarom gaat iedereen weg?'' Met tranen in mijn ogen kijken ik naar hem op. ''Aiden?'' Hij drukt me nog steviger tegen me aan en legt zijn kin op mijn hoofd. ''Ik weet het niet...'' Zijn stem is niet meer dan een fluistering.

''Aiden!'' De persoon naast me springt van de bank en rent naar de voordeur. Zachtjes loop ik naar de deur en zie hoe Saskia, met de dertien jarige Julian in haar armen, naar binnen loopt. ''Wat is er gebeurd?'' Aiden kijkt bezorgd neer op Julian. ''Ik denk dat hij heeft gedronken...'' De stem van Saskia is verstikt door tranen.

''Chelsea, Chelsea!'' De stem van Aiden klinkt zacht tot me door. ''Uhm, ja sorry. Wat zei je?'' Mijn stem klinkt krakerig, alsof ik net wakker ben. ''Ik ga hem zoeken.'' ''Oké, laat je het weten als je hem vind?'' Ik richt mijn blik op Nathan, die me vragend aankijkt en met zijn mond een woord vormt, wie? ''Doei Chels.'' ''Bye.'' Ik druk mijn telefoon uit, waarna ik hem op tafel leg. ''Wat is er?'' Zuchtend kijk ik op naar Nathan. ''Julian is weg, en er zijn flessen alcohol weg uit de keuken van zijn moeder.'' Met grote ogen kijkt hij me aan. Snel staat hij op een komt naar me toegelopen, trekt me overeind van mijn stoel en slaat zijn armen om me heen.

Aidens POV

''Bye.'' Ik hang op en gooi mijn telefoon op de bank. Zuchtend laat ik me ernaast vallen. 'Waar kan hij zijn?' De zin blijft zich herhalen in mijn hoofd. Mijn hersens kraken terwijl ik alle mogelijke plekken voor me haal waar hij zou kunnen zijn. Hij zou overal kunnen zijn. Ik schrik op door het getril van mijn mobiel, een berichtje. -Heb je hem al gevonden? xmam. Snel type ik een antwoord terug. -Nee nog niet. Ik ben nog steeds aan het zoeken... xA. Voor de tweede keer in een kwartier, gooi ik mijn telefoon op de bank. Ik richt mijn blik op de muur en begin te staren.

''Waar was hij?'' Mijn moeder zucht en richt haar blik op de slapende Julian. ''In het bos, bij zijn oude hut...'' Haar stem vaagt weg door de tranen die over haar wangen stromen. ''Mam... Het is niet jouw schuld.'' Met één grote stap sta ik naast haar, waarna ik mijn armen om haar heen sla. Rustig wieg ik haar heen en weer, kijkend naar Julian. Een stille traan rolt over mijn wang bij de gedachte dat ik er vroeger ook zo bij heb gelegen, levenloos, met mijn moeder naast mijn bed, wachtend tot ik wakker werd.

''Pap?'' Ik trek me terug uit mijn moeders armen en ga op de rand van Julians bed zitten. Julians ogen openen zich trillend waarna hij me wazig aankijkt. ''Waar is papa?'' Smekend kijk ik naar mijn moeder achter me. Ze knikt kort en fluistert in mijn oor. ''Ga maar kijken hoe het met Chelsea gaat.''

''De hut!'' Ik schiet overeind en probeer me te herinneren waar de hut ook alweer was. Ineens begint er een lichtje te branden. Snel sta ik op van de bank en sprint naar de deur. Na ik de voordeur met een klap achter me dichtgegooid heb, ren ik met mijn jas in mijn rechterhand verder naar mijn auto. Eenmaal in mijn auto neem ik niet eens de moeite om mijn gordel om te doen, maar rij gelijk weg.

Zo rustig mogelijk rij ik over de wegen, zorgend dat ik de snelheidslimiet niet overtreed. Gefrustreerd trommel ik met mijn vingers op het stuur. Eindelijk komt de weg die me naar het bos leid. Ik rij zo veel als mogelijk, totdat grote eiken mijn weg blokkeren. Ik zet de motor uit en haal de sleutels uit het contact. Binnen een paar seconden sta ik al buiten en ben ik op weg naar de hut.

Julians POV

Kreunend open ik mijn ogen. Het zwakke licht wat tussen de bladeren van de bomen door schijnt doet pijn aan mijn ogen. Mijn hoofd klopt, en mijn zicht is wazig. De geluiden om me heen zijn hard, en weerklinken als een echo in mijn hoofd. ''Julian!'' Ik zie niemand, maar de stem die mijn naam schreeuwt lijkt in mijn oor te schreeuwen. Ik zie in de verte een paar bosjes bewegen, waarna er een persoon uit de bosjes komt gelopen. ''Aiden?'' Mijn stem is rasperig en mijn keel voelt droog aan. ''Julian.'' Ik hoor in zijn stem dat hij opgelucht is. Als hij naast me staat, zakt hij door zijn knieën en komt met een plofje op de grond neer. ''Waarom Julian?'' Zijn stem klinkt zacht, maar is duidelijk genoeg. Ik sla mijn ogen neer en pluk met mijn vingers aan mijn shirt. ''Chelsea heeft met Nathan...'' Meteen zie ik het beeld van Chelsea en Nathan, hand in hand, met een lach op hun gezicht. ''Het spijt me, man.'' Ik haal mijn neus op en probeer op te staan. Ik hou me aan de eik achter me vast zodat ik niet omval. Ik hoor hoe Aiden ook opstaat. Tranen blinken in zijn ogen, maar als hij ziet dat ik naar hem kijk, veegt hij ze snel weg. ''Chelsea is bezorgd, en mam ook.'' In één seconde slaat mijn stemming om. Woede borrelt in mij op, mijn handen beginnen te trillen en boze gedachten vullen mijn hoofd. ''Wat boeit het haar, ze heeft Nathan toch?!'' Mijn stem galmt door het bos. ''Waarom zou ze bezorgd zijn, ik ben alleen maar 'de vriend van Chelsea die zich overal mee bemoeit'.'' De sarcasme druipt van mijn stem af. Aiden doet een paar stappen dichterbij, hij staat nog maar twee meter bij me vandaan. ''Julian, zeg dat nou niet. Je bent dronken, je weet niet wat je doet.'' Ik lach, het klinkt hol en gevoelloos. ''Dronken?! Laat me niet lachen, jij was degene die altijd zei; 'een dronken ziel spreekt een nuchtere gedachten'.'' Boos trap ik tegen een boom naast me. Na mijn voet volgt mijn vuist. Ik sla en sla. Ik voel het bloed langs mijn vuisten stromen. De pijn uit mijn handen en mijn hart verdoven de woede. Ik voel hoe twee armen zich om mijn bovenlichaam slaan en me naar de grond trekken. Ik zak door mijn knieën en begin onbeheerst te huilen.