Friends or Lovers and Fake or Real

7. De brief

Julians POV

Chelsea's wangen worden langzaam rood, ik doe mijn mond al open om iets te zeggen maar word onderbroken door het geklepper van de brievenbus. Ze springt gelijk op en zet haar bord op het tafeltje voor haar. Snel loopt ze de deur door en verdwijnt uit het zicht. Met een zucht laat ik me achterover in de kussens van de bank vallen. Met kleine hapjes werk ik mijn eten naar binnen. Na een paar minuten loopt ze langzaam weer naar binnen. Haar ogen zijn gericht op iets wat ze in haar handen vasthoud. Ik zie hoe ze het in haar handen omdraait, en waarschijnlijk leest ze wat erop staat. Ze staat midden in de kamer als ze ineens bevriest. Alsof de wereld haar ineens stilzet. Ik zie dat haar ogen keer op keer hetzelfde lezen. Met mijn ogen nog steeds op Chelsea gericht buk ik voorover om mijn bord op tafel te zetten. Langzaam kom ik overeind van de bank en begin naar haar toe te lopen. Als ze mijn voetstappen op de houten vloer hoort schiet haar hoofd omhoog. Een bezorgde blik omringt haar ogen als ze me aankijkt. Ik loop door totdat ik recht voor haar sta. Mijn ogen gaan naar beneden, opzoek naar het papier in haar handen. Voorzichtig pak ik hem uit haar handen, ze protesteert niet, maar ik voel haar ogen op mij branden. Prachtige krul letters sieren het papier. De letters vormen een tekst, een adres, Chelsea's adres.  Ik kijk naar haar op. ''Draai hem eens om.'' Is het enige wat de woorden uit haar mond vormen. Langzaam, en met mijn ogen nog steeds op Chelsea's gezicht gericht draai ik de brief om. Mijn wenkbrauwen fronzen zich vragend, ze knikt me toe om te zeggen dat ze het goed vind dat ik de rest lees. Mijn ogen richten zich langzaam naar beneden, weer terug naar de brief in mijn handen. Met dezelfde krul letters staat er geschreven 'Open als je er klaar voor bent'. Mijn wenkbrauwen schieten nog verder omhoog van verbazing en verwarring. ''Wanneer je waar klaar voor bent?'' Mijn ogen zoeken die van Chelsea. Ze kijkt me aan en geeft met een zucht antwoord. ''Ik heb geen idee.''

Mijn hersenen kraken, waarvoor zou ze klaar moeten zijn? Ik had voorgesteld om de brief gewoon te openen, maar Chelsea wilde dat niet. Mijn ogen glijden automatisch weer naar de envelop op tafel, als vanzelf gaat mijn hand naar voren en pak ik hem van tafel af. Ik hou de envelop een paar centimeter van mijn neus af en kijk er kritisch naar. De inkt is een beetje vervaagd maar de tekst is nog goed te lezen. De envelop zelf heeft een beetje een gelige kleur, alsof de brief al een tijdje geleden geschreven is. Op sommige plekken zie je nog de witte kleur van hoe hij er oorspronkelijk uit zag. Ik schrik op van een kleine hand op mijn schouder. Snel kijk ik op, recht in het gezicht van Chelsea. ''Jul, ik ga slapen.'' Ik bekijk haar gezicht goed en zie dat ze helemaal wit ziet, gelijk word ik bezorgd. ''Gaat het wel goed?'' Nog voor ik mijn zin helemaal afgemaakt heb antwoord ze al. ''Ja, het gaat prima, ik ben alleen een beetje moe.'' Ik kijk haar onderzoekend aan maar langzaam knik ik. ''Oké, slaap lekker.'' Ik kom overeind en druk een kus in haar haren. Ze draait zich snel om maar ik zie nog net dat haar wangen en nek een beetje rood gekleurd zijn. Ik grinnik kort, maar stort me daarna weer op de brief, bedenkend wat alles zou betekenen.

Chelsea's POV

Terwijl ik me in de badkamer aan het omkleden ben, wil het beeld van Julians gezicht maar niet uit mijn hoofd. De manier waarop hij glimlacht, het is zo... Zorgeloos. Met mijn hand ga ik door mijn haar, ik kijk in de spiegel en zie mezelf. Ik bijt op mijn lip en laat met een zucht mijn arm vallen. Gefrustreerd loop ik de badkamer uit, mijn slaapkamer in. Ik kruip onder het dekbed van mijn bed en ril, het dekbed is echt koud. Na een tijdje ben ik weer een beetje warm en sluit ik mijn ogen, op zoek naar slaap.

Ik lig nu al langer dan een uur met mijn ogen wijd open op mijn bed. Door mijn gedachten kan ik de slaap maar niet vatten. Telkens als ik bijna in slaap val, besluiten mijn hersens om weer eens aan Julian te denken. Als dat gebeurd probeer ik ergens anders aan te denken, maar vaak lukt dat niet. Ik blijf maar draaien en woelen, telkens een andere houding aannemend. Na elke draai word mijn lichaam steeds moeier. Uiteindelijk vallen mijn oogleden uitgeput dicht.

Het dekbed zit om mij heen gedraaid als mijn ogen zich openen door het licht wat door het raam schijnt. Ik gaap en rek me uit. Als ik mijn bed uitkom, begint mijn maag te rammelen. Ik besluit om eerst wat te gaan eten en daarna pas mezelf om te kleden. Onderweg naar de keuken loop ik langs de logeerkamer, oftewel Julians kamer. Ik hoor een zacht gesnurk door de deur heen. Zachtjes grinnik ik en loop verder. Ik heb nooit zo van ontbijten gehouden, als ik in de keuken aankom pak ik dan ook alleen het pak muesli en laat een beetje in een kom vallen. Ook giet ik er wat melk bij, waarna ik, voor ik het pak weer terug in de koelkast zet, nog een paar slokken uit drink. ''Nou, nou Chelsea, dat doe je toch niet.'' Hoor ik ineens een stem achter mij zeggen. Nog net kan ik het restende beetje melk wat nog in mijn mond zit doorslikken, in plaats van het door de schrik uit te spugen. Hoestend draai ik me om. ''Ook goedemorgen.'' Kuch ik tussen een paar hoestbuien door. ''En trouwens, alsof jij dat nooit doet thuis.'' Een grijns breekt door op zijn gezicht waardoor ik ook moet lachen. ''Heb je nog nagedacht over die brief?'' Het was te verwachten dat Julian die vraag zou stellen. ''Ja, maar ik zou echt geen idee hebben wat ik zou moeten doen. De brief openen, of hem ergens achter in een hoekje wegstoppen...''