Friends or Lovers and Fake or Real

27. Het spijt me...

Julians POV

''Chelsea, wat wil je dat ik zeg?'' Ik begon nu echt gefrustreerd te raken. Wat wil ze dat ik doe. ''Ik wil dat je zegt dat het goed komt, dat je niet weg gaat.'' Ze zucht en legt haar hoofd in haar nek. Fluisterend gaat ze verder. ''Ik wil dat je zegt dat ik nooit meer alleen hoef te zijn..'' Er rollen stille tranen over haar wangen. Ik kan haar niet zo zien, ik loop naar haar toe en neem haar in een stevige knuffel. Mijn gezicht begraaf ik in haar lange haren. ''Het spijt me Chels, ik kan dit niet meer.'' Langzaam laat ik haar los en met een zucht stap ik bij haar vandaan. De tranen branden achter mijn ogen, maar ik laat ze niet gaan. Ik sta bij de deur en draai me voor een laatste keer om. Chelsea staat daar, zo klein, zo hulpeloos. Een traan biggelt langs haar wang naar beneden. Mijn hart breekt als ik haar zo zie. Snel wend ik mijn gezicht af en stap de gang in. De deur sluit ik zachtjes achter me, mijn voorhoofd druk ik tegen de deur aan terwijl de eerste tranen al over mijn wangen beginnen te stromen. Na een paar minuten zucht ik diep en wend me af van de deur. Bij elke stap die ik zet krijg ik meer het gevoel dat mijn hart meedogenloos uit mijn borstkas getrokken word.

Ik rij in mijn auto, geen idee waarheen. Na een tijdje kom ik aan in de haven vlak bij het huis van mijn broer. Ik parkeer de auto en stap uit. Mijn handen begraaf ik diep in mijn zakken als ik langzaam langs het water loop. Een traan vind zijn weg langs mijn gezicht en spat uit elkaar op mijn leren jack. Mijn blik is gericht op de horizon die al langzaamaan oranje, rozig begint te kleuren. Het gezicht van Chelsea, vol pijn en verdriet, flitst telkens voor mijn gezicht. Ik knijp mijn ogen dicht om de beelden tegen te houden, maar het werkt niet. Ze komen alsmaar terug, steeds heftiger, steeds langer. Totdat ik niets anders zie dan haar gezicht, met tranen die in haar ooghoeken sprankelen. Ik stop met lopen, mijn blikveld is gevuld met allemaal verschillende herinneringen van Chelsea en mij, glimlachend, huilend, schreeuwend, slapend, alles komt voorbij en niets laat ik achterwege. Ik laat me zakken op de kade en bungel met mijn benen over de rand.

Chelsea's POV

Wat bedoeld hij, waarom gaat hij weg? Al die vragen waar ik geen antwoord op weet. Het enige wat ik nu voel is de pijn, in mijn borst. Alsof hij een deel van mij heeft meegenomen, toen hij de deur sloot. Ik stort in, mijn knieën raken de grond en een gesmoorde snik verlaat mijn mond. Ik krul mezelf op tot een bolletje en sla mijn armen om mezelf heen. De tranen stromen over mijn wangen als ik zijn gezicht weer voor me zie, met ogen die zoveel pijn uitstralen. Als ik de tijd terug zou kunnen draaien had ik dat gedaan. Dan was alles anders gelopen. Dan zou ik eerlijk zijn geweest. Niet dat ik dat net niet was, Ik meende ieder woord wat ik gezegd had, alleen vertelde ik niet de gehele waarheid. Ik vertelde niet dat ik hetzelfde gevoel voor hem heb. Dat ik van hem hou, en wil dat hij me nooit meer los laat. De tranen die al die tijd al over mijn wangen stromen worden beetje bij beetje minder. Het gesnik wat de kamer vult word steeds zachter. Uiteindelijk word het stil, het enige wat ik nog hoor zijn de stemmen in mijn hoofd. De stemmen die me vertellen dat ik achter hem aan had moeten gaan, de stemmen die me uitschelden omdat ik hem heb laten gaan. Ik hou ze niet tegen, ik verdien het. Ik had eerlijk moeten zijn, zeggen hoe ik me voel. Ik heb hem nodig, als een soort drug. Niemand zou Julian kunnen vervangen. Mijn lichaam word steeds zwaarder. Mijn gedachten leiden me weg, het duister in.

Mijn hoofd bonkt, het is donker in de kamer waar ik ben. Ik zie een enkele ster door het raam aan de hemel staan. Mijn armen heb ik om mijn benen heen geslagen in een soort foetus houding. Eén voor één maak ik langzaam mijn handen los. Ik strek mijn benen en voel mijn spieren verkrampen. Ik ga rechtop zitten en beweeg mijn hoofd heen en weer, ik hoor mijn wervels kraken en krimp een beetje ineen. Mijn hand beweegt zich over mijn gezicht en voelt de opgedroogde tranen die nog steeds op mijn wangen liggen. Ik kijk naar mijn kleren en zie dat ze schots en scheef aan mijn lijf hangen. Langzaam kom ik overeind en strompel naar mijn inloopkast. Zonder er veel aandacht aan te besteden pluk ik wat kledingstukken van de planken. Mijn voeten sloffen over de grond als ik de badkamer binnen loop. Gedachten loos draai ik de kraan van de douche open. Mijn lichaam draait zich naar de spiegel en ik kijk naar mijn ogen, ze kijken doods voor zich uit. Alsof ze niets kunnen en willen zien. Ze zijn rood doorlopen, staan dof en staren nietsziend voor zich uit. Mijn haren steken in pieken uit de knot die bovenop mijn hoofd zit. Eenmaal in de douche laat ik het warme water over mijn hoofd stromen. Mijn spieren ontspannen zich van de verkrampte houding waar ik de hele nacht in gelegen heb. Met mijn handen masseer ik de shampoo in mijn haar. Na ik me gewassen heb draai ik de kraan uit. Direct voel ik de kou op mijn natte lichaam en droog mezelf vlug af. Mijn voeten slepen zich weer terug de kamer in waar ik een joggins broek met een sweater aan doe. Zuchtend loop ik naar beneden, ik voel me vreselijk. In de keuken maak ik een broodje. Terwijl ik langzaam aan het kauwen ben staar ik naar de deur, hopend dat Julian weer terug komt. Ik slik net de laatste hap brood door als de bel gaat. Ik haast me naar de deur en trek hem open.