Friends or Lovers and Fake or Real

22. Je liegt!

Aidens POV

''Het is nu of nooit Julian.'' Fronsend kijk ik hem aan, hij ligt op zijn bed en staart naar het plafond. ''Julian, ik meen het. Straks verlies je haar.'' Voor de zoveelste keer probeer ik hem ervan te overtuigen dat hij naar Chelsea moet gaan om het te vertellen, om de waarheid te zeggen. ''Als je nog langer wacht dan vergeeft ze het je nooit meer dat je tegen haar gelogen hebt over zoiets stoms.'' Heel even kijkt hij me aan, maar dan gaat zijn blik weer terug naar het plafond. ''Ze gaat me toch niet vergeven. Die blik in haar ogen toen ik zei dat ik maar een grapje maakte toen ik het tegen jou zei, die vergeet ik nooit meer.'' Dit keer ben ik degene die zucht. Ik laat me in een stoel ploffen en kijk Julian aan. ''Denk je echt dat het nut heeft om dit voor haar achter te houden?''

''Gast je moet het haar echt gaan vertellen.'' Doordringend kijk ik hem aan, maar hij wend zijn gezicht af. ''Kom op man je kan het.'' Even glimlach ik naar hem waarna ik de kamer uitloop. Eenmaal in mijn kamer herinner ik me weer dat hij dronken is. ''Shitttt!'' Ik ren weer naar beneden, maar als ik bij de woonkamer aankom is hij al weg.

Julians POV

''Gast, je moet het haar echt gaan vertellen.'' Hij staat tegenover me in de gang en kijkt me doordringend aan. Kom op Julian, dit is de enige kans die je krijgt om eerlijk tegen haar te zijn. Zenuwachtig wrijf ik met mijn hand in mijn nek. ''Kom op man, je kan het.'' Ik kijk op en zie Aiden naar me kijken. Hij glimlacht naar me en loopt de kamer uit. Zijn voetstappen hoor ik de trap op gaan. Hardop begin ik tegen mezelf te praten. ''Je kan het Julian.'' Wankelend loop ik naar mijn fiets en stap erop. 

Met klamme handen zet ik mijn fiets tegen de muur van het huis aan. Langzaam loop ik naar de voordeur. Ik zoek naar de bel, aan de linkerkant van de deur zie ik drie deurbellen naast elkaar zweven. Na een paar keer met mijn vingers op de stenen beland te zijn voel ik het knopje. Ver weg in het huis hoor ik lichte voetstappen. Mijn zicht is nog steeds wazig als Chelsea de deur opendoet. ''Julian?'' Haar stem is verbaasd. Ineens besef ik me dat ik het niet kan vertellen. ''Sorry, ik had niet moeten komen.'' Voor ik ook maar een paar stappen heb kunnen doen word ik tegengehouden door Chelsea. ''Nee Julian wacht, je bent hier niet zomaar.'' Zuchtend draai ik me weer naar haar om. Ik verstap me maar hou me aan haar schouders overeind. Chelsea snift een beetje en kijkt me boos aan. ''Je hebt echt gedronken! Hoe kun je?'' Bij elk woord dat ze zegt krimp ik in elkaar. ''Zeg wat je wilt Julian. Maar lieg niet.'' Haar blik is woedend. Ik hoor voetstappen en als ik opkijk zie ik Nathan achter haar staan. 

Ik haal diep adem en doe een schietgebedje in mijn hoofd. ''Ik vind je leuk.'' Ik zie hoe haar mond openvalt. Snel en zonder op antwoord te wachten draai ik me om en loop weg. ''Wacht Julian, wacht!'' Ik draai me met een ruk om, waardoor ik mijn evenwicht verlies en op de grond beland. Snel krabbel ik overeind, waar ik recht in Chelsea's gezicht kijk. Haar ogen lijken vuur te spuwen en ik zie vanuit mijn ooghoeken dat haar handen, die ze in vuisten heeft gebaald, trillen. ''Waarom lieg je tegen me? Waarom?'' Ze spuugt de woorden uit alsof het vuil is. Gekwetst kijk ik weg. ''Ik lieg niet, het is waar.'' 

Chelsea'sPOV

''Hoe kun je dat zeggen?'' Boos sla ik met mijn vuist tegen zijn borst waardoor hij een paar wankelende stappen naar achteren zet. Het is duidelijk dat hij dronken is. ''En dat terwijl je dronken bent. Hoe kan je?!'' Tranen van boosheid stromen over mijn wangen. Ik zie hoe Nathan sprakeloos en verward van mij naar Julian, en weer terug kijkt. Voorzichtig neemt Julian mijn vuist in zijn handen. ''Alsjeblieft Chelsea, geloof me!'' Door de smekende toon in zijn stem zou ik hem bijna geloven. Verwoed schud ik mijn hoofd. Vol ongeloof blijf ik hem aankijken. ''Nee Julian ik geloof je niet meer. Waarom zou je liegen? Tegen je broer nog wel, tegen mij?'' Kwaad trek ik mijn hand uit zijn handen. ''Ik snap je niet meer weet je dat, ik heb je vaak genoeg gevraagd of je loog...'' Verdrietig schud ik mijn hoofd. ''Wat heb ik gedaan dat je tegen me blijft liegen?'' Onhandig probeert hij een arm om me heen te slaan. Vlug ontwijk ik hem, waardoor hij over zijn eigen voeten struikelt. Nathan ondersteunt hem zodat hij niet valt. ''Waarom zeg je dit soort dingen, terwijl je dronken bent?'' Ik probeer hem te begrijpen, waarom hij zou liegen, maar ik snap het niet. ''Een dronken ziel spreekt een nuchtere gedachten.'' Zijn stem klinkt sarcastisch maar ik hoor hoe zijn stem trilt. ''Alsjeblieft Chelsea, geloof me. Zeg dat je mij ook leuk vind en dump die gozer.'' Zijn woorden komen hard aan en ik hoor hoe Nathan achter me naar adem hapt. ''Hoe kun je?!'' Tranen staan in mijn ogen, mijn vuisten zijn gebaald en de blik van Julian staat op mijn netvlies gebrand. Ik kijk hem nog één keer aan, schud mijn hoofd en begin weg te lopen, weg van hem, weg van de pijn, weg van alles. Steeds sneller loop ik, totdat ik begin te rennen. Nog één keer kijk ik om, en zie Nathan en Julian staan.

Mijn voeten doen pijn van het rennen, maar alsnog blijf ik doorgaan. Tranen van wanhoop rollen over mijn wangen, hoe heeft hij dit kunnen doen? Het is alsof hij er alles aan doet om mij en Nathan uit elkaar te halen. Het gezicht van Nathan zie ik voor me, Nathan die ik bij Julian heb achtergelaten. Die sprakeloos, met zijn mond op een kiertje naar de paniekerige stem van Julian, en de schreeuwende stem van mij stond te luisteren. Verwoed haal ik de tranen van mijn wangen. In mijn hele leven heb ik nog nooit zoveel gehuild als de laatste paar weken, zelf niet toen mijn moeder overleed...

Aan de rand van het bos sta ik stil, ik leun met mijn handen op mijn knieën en probeer mijn adem weer regelmatig te krijgen. Na een tijdje wordt mijn gehijg minder, ik til mijn hoofd op en kijk naar het bos wat zich voor mij uitstrekt. Ik kijk nog één keer achter me waarna ik het bos in loop.