Friends or Lovers and Fake or Real

19. Nathan

Chelsea's POV

Mijn voetstappen weerklinken op de stoeptegels waar ik langzaam overheen slof. Ik schrik op van het geluid van mijn telefoon, een berichtje. Doe je wel voorzichtig? -A. Ik glimlach om zijn bezorgdheid en stuur een sms terug. Natuurlijk, altijd. Ik stop mijn IPhone weer weg en loop verder.

Mijn gedachten dwalen zoals gewoonlijk weer eens af, maar dit keer kan ik ze niet bijhouden. Ik laat me leiden door mijn gevoel, straat in, straat uit. Nog steeds kan ik het niet loslaten, ik denk steeds meer aan hem. Langzaam maar zeker beginnen mijn ogen waterig te worden door de gedachten aan Julian, aan wat hij zei en hoe hij het zei. En hoe hij vandaag deed; alsof er niets gebeurd was, alsof hij alles vergeten was. Alsof hij niks aan me merkte, alsof het hem niets deed. Ik kreeg het gevoel alsof ik het gedroomd had, dat het niet plaats gevonden had. ''Chelsea!!'' Ik stop abrupt met lopen en draai me naar de richting waar het geluid vandaan kwam. Een bekend lichaam loopt naar me toe, Nathan. Snel veeg ik de traan, die zonder dat ik het door had langs mijn wang gelopen was, weg. Ik kijk op naar de jongen die nu een meter bij me vandaan staat. ''Heei Nathan, wat doe jij nou hier?'' Mijn stem klinkt nog steeds een beetje zwak, maar hij blijkt het niet te merken. ''Gewoon een beetje rondlopen.''; is zijn nonchalante antwoord. Ik knik en begin weer te lopen. Binnen een paar seconden loop hij naast me. Er wordt niet gesproken, maar de stilte is prettig.

Ondertussen zijn we de stad al weer uit gelopen. Zwijgend lopen we nog steeds naast elkaar. Ik heb geen idee waar we heen gaan, maar veel maakt het me niet uit. Ik ben blij dat hij nergens naar vraagt. Andere vragen altijd hoe het met me gaat, waarom ik zo stil ben of wat me dwars zit. Zoiets heeft hij nooit gedaan, hij snapt het als je stil bent. Ik kijk voor me en zie in de verte de duinen tevoorschijn komen. Ik glimlach en begin harder te lopen. 

Lachend kijk ik opzij. ''Goede conditie heb jij Nathan.'' Naast me leunt Nathan met zijn handen op zijn knieën, hijgend probeert hij weer op adem te komen. We staan boven aan de duinen en hebben een prachtig uitzicht op het strand. Het zonnetje schijnt vel, maar warm is het niet. Achter een heuveltje, verscholen voor de wind ga ik zitten. Ik richt mijn blik op de zon en merk dat hij nog niet zo laag hangt, terwijl het al zeven uur is geweest. Niet veel later zie ik in mijn ooghoeken dat Nathan naast me komt zitten, ook hij richt zijn blik op de zon. 

''Chelsea, ik moet je wat vertellen.'' Ik kijk naar hem op, maar hij kijkt nog steeds naar de zon, die ondertussen de horizon al raakt. ''Als wat zie je mij, Chelsea?'' Hij draait zijn hoofd en kijkt me intens aan. Heel even kijk ik hem aan maar al snel wend ik mijn hoofd af. Met mijn handen speel ik met het zand wat overal ligt. ''Waarom vraag je dat?'' Hij zucht diep en ik hoor hem wat heen en weer schuifelen over het zand. ''Ga me alsjeblieft niet uitlachen als ik dit zeg oke?'' Ik knik, waarna hij diep adem neemt. ''Ik vind je leuk Chelsea, al heel lang.'' Ahww, dat is zo schattig. Ik glimlach in mezelf en kijk hem aan. In zijn ogen zie ik dat hij zenuwachtig is, zenuwachtig voor mijn antwoord. Het zou wel goed zijn om Julian te vergeten... Het enige wat ik doe is zijn hand pakken en naar hem knikken. Lachend staat hij op en trekt mij mee, over het strand terwijl de zon ondergaat.

Met mijn hand in de zijne lopen we terug, de duinen af. De zon is inmiddels onder gegaan waardoor het nu een stuk kouder word. Ik kijk naar onze handen, zijn duim wrijft eroverheen. Wat we nu precies zijn? Ik heb echt geen idee. Veel maakt het niet uit want we zijn samen en dat is het belangrijkste. 

Ik voel aan het getril in mijn broekzak dat ik een berichtje krijg. Snel vis ik mijn telefoon uit mijn zak en klik hem aan. Een nieuw bericht; van Julian. Wat moet hij nou weer? Ik open het berichtje en lees vlug de tekst. Kan je naar je huis komen, ik moet met je praten. ''Waar gaat dat nou weer over?'' Vragend kijkt Nathan me aan, ik haal mijn schouders op en terwijl ik mijn telefoon weer weg stop loop ik weer door.

Julians POV 

Terwijl ik op het stoepje voor haar huis zit, kijk ik elke twee seconden op mijn telefoon. Om te checken of ze me iets gestuurd heeft. Maar telkens zie ik geen bericht. Ongeveer een half uur geleden had ik een berichtje gestuurd met de vraag of ze naar haar huis kan komen, om te praten. Maar nog steeds zit ik hier, te wachten tot ze komt.

''Julian!'' Ik kijk op en zie Chelsea lopen, met iemand naast haar. Als ik beter kijk zie ik dat het Nathan is. Samen lopen ze naar mij toe. Als ze bijna bij me zijn, sta ik op van het stoepje. Handig opent ze de voordeur waarna we met zijn allen naar binnen lopen. Eenmaal in de woonkamer gaan we zitten. Ik in een stoel,  en zij met z'n tweeën op de bank. "Willen jullie wat drinken?" "Ja, lekker Chels." Ze staat op en loopt naar de keuken. Ongemakkelijk kijk ik om me heen, zoekend naar een onderwerp om over te praten, maar ik kan niks bedenken. Nathan blijft ook stil en kijkt om zich heen. Ik hoor het gerinkel van glazen in de keuken. ''Lukt het Chels?'' ''Ja hoor.'' Klinkt het geschreeuw terug vanuit de keuken. Gelukkig komt Chelsea al snel terug met drie glazen met drinken. Voorzichtig zet ze glazen op tafel en gaat zelf weer naast Nathan op de bank zitten. "Julian ik moet je wat vertellen." Ik kijk op van mijn glas bij de serieuze toon in haar stem. "Nathan en ik hebben wat."