Friends or Lovers and Fake or Real

16. Nog een brief?!

Chelsea's POV

Met een zucht laat ik me op de bank ploffen. Mijn tas heb ik ergens in een hoek gedumpt, samen met mijn jas. Ik gooi mijn hoofd naar achter en kijk naar het plafond. Mijn ogen sluiten zich terwijl mijn hersenen zich op blank zetten. 

Mijn ogen schieten open, wat was dat? Langzaam sta ik op van de bank en loop in de richting waar het geluid vandaan kwam. Eenmaal in de hal zie ik op de mat een envelop. Voorzichtig pak ik hem op en loop weer terug naar de woonkamer. Zittend op één van de leunstoelen bekijk ik de brief, hij lijkt sprekend op degene die ik vorige week gehad had. De envelop is vergeeld, alsof het papier al jaren oud is. De tekst die erop geschreven is, staat in dezelfde krulletters met inkt op het papier. De kant met mijn naam en adres is naar mij toe gedraaid. Met trillende handen draai ik de envelop om, alweer staat er een tekst, ook in krulletters. 'Het is tijd...' Sprakeloos staar ik naar de tekst. Niet wetend wat te doen sta ik op en loop, met de brief nog in mijn handen, de trap op naar boven. Voor de geheime deur in de dans zaal blijf ik staan. Zachtjes stap ik de kamer in en sluit de deur achter me. Op het bureau, bovenop een stapel tekeningen, ligt de brief, de eerste brief. Als ik op het bureaustoel zit hou ik de twee brieven naast elkaar. De brieven zijn identiek aan elkaar. Het enige verschil is de tekst aan de achterkant. 

''Kan je hierheen komen? Ik heb weer een brief gekregen en ik wil ze gaan lezen.'' Even hoor ik niets. ''Tuurlijk Chels, ik kom eraan.'' ''Dank je Aiden.'' Ik hang op en loop naar beneden zodat ik de deur straks voor Aiden open kan doen.

Al snel gaat de bel, snel loop ik naar de voordeur en trek hem open. Op de stoep staat Aiden. Hij stapt mijn huis binnen en hangt zijn jas aan de kapstok. Zonder iets te zeggen lopen we gelijk door naar boven. Aiden kijkt met grote ogen rond in de danszaal, sprakeloos kijkt hij naar de schitterende ruimte. ''Aiden.'' Hij richt zijn blik op mij en ziet me staan bij de muur, tenminste zo lijkt het voor hem. Met mijn vingers trek ik de deur open. Met zo mogelijk nog grotere ogen kijkt hij naar de deur. Julian en ik hadden hem nog niet over de kamer verteld, en nu ziet hij het met eigen ogen. Voorzichtig loopt hij erheen, gevolgd door mij. 

Lieve Chelsea,

Als je deze brief krijgt ben ik er waarschijnlijk al lang niet meer. Ik hoop dat je verder bent gegaan met je leven, dat je gelukkig bent. Ik weet dat ik te vroeg ben weggegaan, maar ik had geen keus. Waarschijnlijk heeft niemand je ooit echt verteld wat er gebeurd was met me... Ik zal dat ook niet doen, het spijt me maar je moet er zelf achter komen. 

Ik weet dat je al sinds dat je klein was wilt weten wat er met je vader is gebeurd... Ook daar moet je zelf achter komen. Veel kan ik je niet vertellen, maar weet dat ik het zo graag zou willen. 

Ik durf bijna te wedden dat je amper gedanst hebt de laatste paar jaren. Ga weer dansen, laat je gaan. Doe het voor mij, laat je niet tegenhouden door de herinneringen. 

Graaf in je herinneringen naar antwoorden, probeer het te snappen, wees niet bang voor de antwoorden. Ik weet dat je ze niet leuk gaat vinden. En vooral, wees niet bang voor de waarheid.

Ik weet dat je het kunt, wees niet bang. Ik zal altijd over je waken.

Liefs Mama...

De tranen blijven over mijn wangen stromen, al bij de eerste zin begon mijn stem te trillen. Toen de brief het had over het dansen voelde ik de ogen van Aiden op me branden. Geen enkel moment heb ik mijn ogen van het papier gewend, ik kan het gewoon niet.

Aidens POV

Met de tweede brief in mijn handen kijk ik naar Chelsea, nog steeds staart ze naar het papier in haar handen. Tranen rollen in stromen over haar wangen. Langzaam druppelen ze op het papier. Zachtjes sta ik op en loop naar haar toe. Op het bed ga ik naast haar zitten, haal voorzichtig het papier uit haar handen en leg het achter me. Voorzichtig vouw ik mijn armen om haar heen. Met kleine snikjes gaat haar ademhaling steeds sneller. Mijn handen wrijven in cirkels over haar rug, in een poging haar te kalmeren.

''Wil je dat ik de tweede brief voorlees?'' Ze kijkt naar me op en knikt lichtjes. Ze maakt zich los uit mijn armen en schuift een stukje achteruit. Ik pak de tweede envelop en open hem voorzichtig. 

Lieve Chelsea,

Als het goed is heb je mijn vorige brief gehad en gelezen. Weet dat alles wat ik daarin zei waar is. Altijd ben ik bij je, in de spullen om je heen, in je herinneringen en in je hart. Ik snap dat je verward bent, omdat je na al die jaren ineens brieven krijgt, van iemand die dood is. Maarja misschien krijg ik wel een beetje hulp. 

Hoe gaat het met Julian?

Mijn stem hapert en ik kijk naar Chelsea. Haar ogen zijn weer glazig, maar ze houd de tranen tegen. Ze kijkt in het niets en staart alleen maar, alsof ze van de wereld is. Plotseling praat ze met een krakerige stem. ''Ga maar verder.'' Snel richt ik mijn blik weer op het papier. Een glimlach verspreid zich over mijn gezicht bij het lezen van de volgende zin.

En Aiden, heeft hij nou eindelijk iemand gevonden? Achja, hij vind de ware wel. Net als jij, Chels. Ik weet dat je antwoorden wilt, maar die kan ik je niet geven. Wel kan ik je aanwijzingen geven. Er zullen misschien nog meer brieven komen, zoveel als je er nodig hebt. De eerste aanwijzing vind je in deze brief.  

Liefs Mama...