Friends or Lovers and Fake or Real

28. Tranen

Chelsea's POV

Ik sta als versteend naar de persoon voor mijn deur te kijken. Wat doet hij hier? Zijn gezicht staat vrolijk, alsof hij net de lotto heeft gewonnen. Zijn lach verslapt echter als hij mijn gezicht ziet, ik merk het en tover snel een neppe glimlach rond mijn mond. Ik doe de deur verder open, Nathan stapt naar binnen en hangt zijn jas aan de kapstok. Samen lopen we de woonkamer in en gaan op de bank zitten. Ik voel me ongemakkelijk maar blijkbaar heeft hij het niet door, opgewekt praat hij over van alles en nog wat, over zijn nieuwe auto en zijn baan, over zijn broer die hij eindelijk weer eens gezien heeft. Al de tijd die hij vol praat luister ik, knik ik wanneer ik moet en glimlach als hij een grap maakt. Van buiten lijkt het waarschijnlijk dat ik de tijd van mijn leven heb met hem, alsof ik gelukkig ben. Maar diep van binnen weet ik dat ik dat niet ben, ik ben niet gelukkig, niet sinds gister. Ik kan zelfs niet eens meer echt lachen, niet eens bij mijn vriendje!

Nathan zit net midden in één van zijn verhalen als ik hem onderbreek. ''Hij is weg gegaan...'' Hij valt stil en kijkt me met medelijden aan. Een eenzame traan rolt over mijn wang, ik druk mijn lippen stevig op elkaar zodat ik niet ga huilen. Nathan trekt me in een knuffel, met mijn gezicht in zijn shirt huil ik, ik huil tot er geen traan meer over is.

''Shhh, het komt wel goed.'' Ik schud mijn hoofd en meer tranen rollen over mijn wangen. ''Het is mijn schuld, het is allemaal mijn schuld.'' Ik voel Nathans hoofd heen en weer gaan. Ik negeer het en snik verder. Het is alsof ik nog een jaar tranen op voorraad heb om te huilen.

Aidens POV

Dan stap ik... Ik begin te vallen, steeds harder, steeds sneller ga ik. Mijn ogen hou ik stijf dichtgeknepen, ik laat de wind alle twijfels wegblazen en wacht op het moment dat alles voorbij is. Daar is het dan, de warmte van de dood die me zacht omarmt. Ik open mijn ogen, even zie ik niets. Het ruikt hier heerlijk, naar....

''Tringgggg.'' Verstoord kijk ik op van het boek wat ik aan het lezen was, zuchtend sta ik op en loop naar de voordeur. Als ik de deur open doe, zie ik Julian staan, met rood doorlopen ogen en verward haar. Snel laat ik hem binnen waarna ik de deur achter hem sluit. In de woonkamer ploft hij meteen op bank, met zijn hoofd in een kussen gedrukt. Ik schud mijn hoofd en loop naar de keuken om wat te drinken in te schenken. Met twee glazen seven-up kom ik de woonkamer weer in, waar ik Julian in dezelfde houding aantref. Ik zet de glazen op tafel en ga naast hem zitten.

''Kom op man, je kan hier niet de hele tijd blijven liggen en niks doen.'' Ik hoor een gedempte zucht, waarna hij zijn gezicht uit het kussen draait zodat hij me kan zien. Zijn ogen zijn rood en zijn haar zit door de war. "Wat moet ik dan doen? Smekend naar haar toe gaan, vragen of ze Nathan wil dumpen, voor mij?" Gevoelloos lacht hij. "Ik zou nooit kunnen uitleggen waarom ik wegging, ze zou me nooit geloven, ze zou zeggen dat ik gek ben. Dat ik weer tegen haar lieg." Zuchtend sta ik op. ''Wil je dat ik met hem ga praten.'' Het is eruit voor ik het door heb. Hoop sprankelt in zijn ogen. ''Wil je dat?'' Even schiet ik in de lach. ''Je lijkt net een kleuter die een lolly krijgt.'' Julian glimlacht zwak. ''Kom op, een beetje positiever. Het komt wel weer goed.''

Het ruikt hier heerlijk, naar... naar lavendel. Ik til mijn hoofd voorzichtig een klein stukje op, iets kriebelt zachtjes in mijn gezicht. Wat is dit? Ik maak me los, van wat dan ook, de warmte blijft me omringen. Wanneer ik mijn blik een stukje omhoog richt ontmoet ik twee ogen, bezorgd twinkelend in het donker. Wacht eens... Wacht... Ik ben niet dood?!

''Aiden!'' Zuchtend klap ik voor de tweede keer mijn boek dicht. ''Wat moet je Julian?!'' ''Waar heb je de handdoeken gelaten?'' Ik sta op en loop naar het washok, pak twee handdoeken uit de wasmand en loop ermee naar de badkamer. Zachtjes open ik de deur. Ik hoor dat het water nog loopt, dus blijkbaar staat Julian nog onder de douche. Ik pak één van de twee handdoeken en gooi hem de douchecabine in. ''Hè! AIDEN!'' Lachend laat ik de andere op de grond vallen en vlucht zo snel mogelijk de badkamer uit.

''Ik neem aan dat je bekend bent met Luke Hemmings?'' Ashton knikt, hij zegt niets. ''Hey nerdo gast, ik denk dat je het verkeerde huis hebt uitgezocht om naar toe te komen.'' Luke neemt een stap in zijn richting, mijn hand vind zijn borst. Zijn blik verandert, de grijns komt terug. ''Wat is er Lilly, wil je even knuffelen?'' Hij pakt mijn arm vast en trekt me dicht tegen zich aan. ''Wat moet je met die nerd?'' Zijn stem is een fluistering in mijn oor. Ik trek me los uit zijn omhelzing en loop richting Ashton. ''Ik beloof je dat hij je niets doet. Als hij dat probeert, dan krijgt ie met mij te maken. Okay?'' Hij knikt. Niet geheel overtuigd, maar om te laten zien dat hij me vertrouwd.

''Aiden, heb je nog eten in huis.'' Ik verplaats mijn blik van mijn boek, naar Julian, die tegen de muur geleund staat. ''Kan je me serieus niet even m'n boek laten lezen?'' Hij kijkt schuldig naar me, alsof hij net zijn puppy is kwijt geraakt. ''Please, wil je alsjeblieft wat eten voor me maken?'' Hij maakt een pruil lipje en kijkt me smekend aan. Ik rol met mijn ogen en leg met een klap het boek op tafel. Mompelend loop ik naar de keuken. ''Heb je zelf nooit leren koken ofzo...'' Terwijl ik verschillende ingrediënten begin te verzamelen, komt Julian de keuken in en gaat aan de keukentafel zitten. Hij heeft mijn boek in zijn handen en bekijkt het. ''Getting Up and Falling Down, een 5 Seconds of Summer Fan fiction, geschreven door Floor Stoffels. Ik wist niet dat jij Fan ficties las.'' Zonder om te kijken geef ik hem antwoord. ''Een goede vriendin van me heeft hem geschreven.'' Hij fluit even. ''Wauw, een vriendin. Ken ik haar?'' Lachend sla ik hem met een onderzetter op zijn hoofd. ''Nee, je kent haar niet.''