Friends or Lovers and Fake or Real

34. De waarheid

Chelsea's POV

Het beeld van mijn vader met een pistool op mij gericht staat op mijn netvlies gebrand. Nooit zal ik het meer uit mijn hoofd kunnen krijgen. Mijn moeder had me nog zo gewaarschuwd in de brief. Waarom kon ik niet gewoon naar haar luisteren? Mijn ogen zijn gesloten en ik zie alleen maar zwart. In een flits zie ik het gezicht van Julian weer voor me. Een verdwaalde traan rolt over zijn wang terwijl hij boos naar iets voor hem kijkt. Plotseling hoor ik iemand zuchten, het verbaasd me want ik dacht dat ik alleen was. Stiekem hoop ik dat het Julian is. Met trillende oogleden open ik mijn ogen. Het felle licht van een lamp die recht in mijn gezicht schijnt verblind me. Na een tijdje ben ik eraan gewend en kan ik om mij heen kijken. Mijn blik die door de kamer glijd hangt stil bij de stoelen naast mijn bed. Ik had niet verwacht dat er iemand zou zitten. ''Aiden, wat doe jij nou hier?'' Zijn wenkbrauwen trekken zich verbaasd samen bij die vraag. ''Wat bedoel je?'' Zijn stem klinkt twijfelend, alsof hij niet weet wat hij moet zeggen. Mijn gedachten schieten terug naar de dag waarop Julian weg ging. Ik sprak hem nog wel af en toe via de sms, dan vroeg hij hoe het met me ging. Maar dat was het, ik zag hem nooit, hoorde zijn stem niet meer. En nu zit ineens zijn broer naast mijn bed... Wacht, dit is mijn bed niet... Waar ben ik? In paniek kijk ik om mij heen. ''Waar ben ik?'' Vraag ik met een klein beetje angst in mijn stem. Hij grinnikt en antwoord. ''Je bent in het ziekenhuis, ze hebben de kogel uit je lichaam gehaald en nu lig je hier.'' Flitsen van flashbacks schieten voor mijn ogen. De trekker die werd over gehaald, de steken van pijn vanuit mijn borst naar de rest van mijn lichaam. Het gevoel dat iemand me in zijn of haar armen neemt. ''Je hebt nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag. Wat bedoelde je?'' De stem van Aiden haalt me uit mijn flashbacks. ''Ik had niet verwacht dat er ook maar iemand zou langskomen...'' Mijn stem word zachter met elk woord dat ik uitspreek. Aiden schuift zijn stoel wat dichter bij mijn bed en pakt mijn hand stevig beet. ''Julian heeft iedere dag hier aan je bed gezeten Chelsea, hij heeft uren gehuild en vandaag kon hij het gewoon niet aan om bij je te zitten. Hij zit nu op de gang.'' Terwijl hij sprak keek hij me doordringend aan, zijn stem had een klank waardoor ik hem wel moest geloven. Bij de naam Julian staat mijn hart stil, maar alsnog snap ik het niet. ''Waarom zou hij hier zijn, hij ging weg.'' Mijn gezicht staat verward, en mijn stem klinkt dik van de tranen die ik probeer tegen te houden. Ik kijk Aiden in de ogen en zie dat ze begrijpend terug staren. ''Ik kan je niet vertellen waarom hij weg ging, dat moet hij zelf doen.'' Ik merk dat hij niets meer over dit onderwerp wilt zeggen dus ga ik er niet meer over door. Met een plof laat ik me weer achterover vallen in de kussens en sluit mijn ogen.

Julians POV

Ze is nog steeds niet wakker, ik wacht nu al meer dan een week naast haar bed. Hopend dat ze ieder moment wakker kan worden. Ik kan er niet meer tegen, haar zo zien, een lijkbleek gezicht waar iedere dag iets meer kleur op komt. Het verband wat om haar middel zit, wat iedere dag verwisseld moet worden, is te groot. Het bedekt bijna haar hele middel en borstkast. Het doet pijn om niet bij haar in de buurt te zijn. Hoe heb ik haar kunnen verlaten. Ze wilde niet dat ik ging, ze smeekte me. Ik was bijna te laat geweest, te laat om haar te redden...

Plotseling komt er uit de kamer gemompel. Alsof er iemand aan het praten was. Binnen in de kamer zit Aiden, maar tegen wie praat hij? Het zou toch niet... Snel sta ik op en ren bijna de kamer binnen. Vlak naast het bed blijf ik staan. Twee paar ogen kijken me verbaasd aan. ''Is er brand?'' Vraagt Chelsea ineens met een glimlach. Ik glimlach terug naar haar en kijk Aiden veel betekenend aan. Met zijn hoofd knikt hij terwijl hij opstaat en de hand van Chelsea loslaat. Als hij langs me loopt blijft hij even staan. ''Je moet het haar vertellen, nu.'' Zijn stem is slechts gefluister, maar ik hoor het luid en duidelijk. Ik knik bijna onzichtbaar waarna hij de kamer uitloopt en ons alleen laat. Ik kijk nog één keer naar de deur en ga vervolgens op de plek van Aiden zitten. Met een trillende hand pak ik die van Chelsea vast. Ik hou mijn ogen op onze handen gericht terwijl ik het vertel, alles...

Tranen lopen over haar wangen. Haar hand is over haar mond heen geslagen en ze probeert rustig adem te halen. Ik kan niet geloven dat ze me nog steeds niet gelooft, na alles wat ik haar verteld heb. Met mijn duim wrijf ik over haar hand om haar gerust te stellen. ''Chelsea alsjeblieft geloof me.'' Al een half uur lang probeer ik haar ervan te overtuigen dat ik van haar hou, en niet als van een zus, maar veel meer. Iedere keer dat ik het zei begon ze wild met haar hoofd te schudden, alsof ze de woorden zo uit haar hoofd kon slingeren. Ik hoop dat ze me geloofd, en dat ze nog steeds hetzelfde voelt. Langzaam knikt ze en strekt haar armen naar mij uit. Ik twijfel geen moment en neem haar in mijn armen. Haar schouders schokken nog een beetje na, maar gelukkig huilt ze niet meer. Ik breng mijn mond naar haar oor en fluister; ''Ik hou van je.'' Ze draait haar hoofd zodat ze me recht aankijkt. ''Ik heb altijd al van je gehouden.''

Chelsea's POV

''Ik heb altijd al van je gehouden.'' Zijn ogen glinsteren en een warme glimlach verspreid zich over zijn gezicht. Ik sla mijn armen om hem heen en leg mijn kin op zijn schouder. Zijn grip verstevigd om mijn middel, wat me laat glimlachen. Ik kijk naar de muur waar ik plotseling iemand zie verschijnen. De ogen die ik zo goed ken kijken me lachend aan. Haar glimlach is warm, en haar gezicht is prachtig zoals altijd. Ze blaast een kushandje naar me en vervaagd. Een traan van geluk rolt over mijn wang en belandt op de schouder van Julian.