Friends or Lovers and Fake or Real

25. Fake

Aidens POV

''Aiden, dit is niet de weg naar mijn huis.'' Ik kijk haar veelbetekenend aan maar zeg niks. "Aiden, zeg alsjeblieft niet dat we naar Julian gaan..." In mijn ooghoeken zie ik hoe ze smekend naar me kijkt. Ik zucht en focus me op de weg. ''Au!'' Verbaasd kijk ik opzij. Chelsea kijkt me onschuldig aan met een grijns op haar gezicht. ''Jij verteld niet waar we heen gaan.'' ''En dat betekend dat je me een mep kan geven?!'' Ze knikt hevig en lacht. Ik schud mijn hoofd maar kan mijn lachen niet inhouden. Ik barst in lachen uit en richt me weer op het rijden. 

De remmen van mijn auto piepen als ik parkeer. Ik stap uit en loop naar om de auto heen om de deur van Chelsea open te doen. Ik hou de deur voor haar open terwijl ze met een chagrijnig gezicht uitstapt. ''Kom op Chels, zo erg is het nou ook weer niet.'' Ze stuurt me een dodelijke blik en loopt naar de deur. Met de sleutel in mijn hand loop ik achter haar aan zodat ik de deur open kan doen. 

''Wil je wat eten?'' Ze kijkt me aan en knikt wild met haar hoofd. Er komt een klein lachje op haar gezicht. Lachend schud ik mijn hoofd en maak voor de tweede keer vanavond lasagne klaar. 

''Chelsea, het eten is klaar!'' Met een bord loop ik de woonkamer in. De kamer is verlaten terwijl de muziek nog draait. Ik kijk om me heen en zie door het raam dat Chelsea en Julian buiten zitten. Met het bord nog in mijn hand open ik de buitendeur en stap het grasveldje op. ''Wil je buiten eten?'' Ze wendt haar hoofd af van Julian en kijkt me aan. ''Graag.'' Ik glimlach naar haar en geef het bord aan haar.

Chelsea's POV

De stilte van de tuin is rustgevend. Het enige wat je hoort is de wind die af en toe langs komt. Ik lig op mijn rug, met mijn ogen dicht, in het gras. De zon verwarmd mijn huid terwijl het briesje zorgt dat ik het niet te warm krijg. Ik laat mijn gedachten de vrije loop. De tijd verstrijkt en ik begin de heerlijke geur van Aidens lasagne te ruiken. 

Een schaduw werpt zich over me heen. Ik open één oog en scherm met mijn hand de zon af. Voor me staat Julian, met zijn handen in zijn zakken en een zonnebril voor zijn ogen. Ik laat mijn arm naast me op de grond vallen en sluit mijn oog weer. ''Chelsea, we moeten praten.'' Ik hoor geschuifel. ''Waarover?'' Ik open mijn ogen weer en zie dat Julian nu ook op de grond, in het gras zit. ''Over wat er gisteravond gebeurd is.'' Zijn stem klinkt twijfelend en ik hoor wat geschuifel. ''Ik wil er niet over praten, het is gebeurd en daar kunnen we niets aan veranderen.'' Ik baal mijn vuisten en knijp mijn ogen dicht. Waarom begint hij nou weer juist hierover?! Ik voel tranen branden achter mijn ogen. ''Chelsea, ik weet dat ik stom ben geweest...'' Ik geef hem niet de tijd om uit te praten. ''Ja inderdaad, je bent heel stom geweest. Maar het is gebeurd en ik wil het er niet meer over hebben oké. Ik wil het zo snel mogelijk vergeten.'' Ik open mijn ogen en ga rechtovereind zitten. ''Chelsea, het eten is klaar!'' Ik kijk naar Julian en zie zijn gezicht. Vroeger kon ik, bij het zien van zijn gezichtsuitdrukking, raden wat hij dacht. Maar nu? Nu heb ik echt geen idee. 

''Wil je buiten eten?'' Ik kijk Julian aan en glimlach. ''Graag.'' Hij glimlacht terug, overhandigt me het bord en gaat naast Julian zitten. ''Waar hadden jullie het over?'' Ik voel dat de blik van Julian op mij is gericht. Hij wacht tot ik antwoord. ''Nergens over. Het was niet belangrijk.'' Ik kijk Julian veelbetekenend aan. Mijn blik zegt letterlijk; waag het niet om er nog eens over te beginnen. Ik zie aan het gezicht van Aiden dat hij ons niet geloofd. Ik schud mijn hoofd en begin te eten.

''Het was lekker Aiden. Je mag vaker voor me koken.'' Ik lach en knipoog naar hem. Ik kom overeind en loop naar binnen, naar de keuken. Eenmaal in de keuken zet ik het lege bord in de vaatwasser. Uit de koelkast haal ik een fles water en loop terug naar buiten. Vlak voor ik de buitendeur door ga blijf ik staan. De wind draagt de zachte stemmen van Aiden en Julian naar de deuropening. ''Je weet wel, dat berichtje die je van Chelsea had gehad?'' De stem van Julian klinkt twijfelend, alsof hij niet weet wat hij precies wilt zeggen. ''Ja...'' ''Je had daarvoor ook nog een berichtje gehad, ik heb hem verwijderd en ben naar Chelsea toegegaan...'' Mijn mond valt open, hij heeft mijn berichtje gelezen?! De stilte die volgt is om te snijden. Ik leun tegen de deur aan en leg mijn hoofd tegen de koelte van het hout. ''Je hebt WAT gedaan?!'' De stem van Aiden klinkt hard. Ik zie het bijna voor me hoe Julian in elkaar gedoken moet zitten. Ik hoor hoe Aiden diep ademhaalt, iets wat hij altijd doet als hij boos is. Ik laat me via de deur naar beneden glijden, zodat ik op de grond zit. Ik trek mijn benen tegen mijn borst en vouw mijn armen eromheen. ''Hoe kon je dat doen?!'' Ik krimp ineen van de plotselinge hardheid van Aidens stem. Ik sta op en wil naar buiten lopen als ineens Julian naar binnen gestormd komt. Ik hoor hoe hij de trap op loopt. En even later hoor ik hoe een deur dicht gesmeten word. Als ik opzij kijk staat Aiden in de deuropening. Ik knik naar hem. ''Ik heb alles gehoord.'' Voor even slaat hij zijn armen om me heen. ''Ik ga even bij Julian kijken.'' Ik knik en kijk toe hoe hij de woonkamer uitloopt en verdwijnt. Ik zucht en stop mijn handen in mijn zakken. Papier raakt mijn huid en als ik mijn hand terugtrek hou ik de brief van mijn moeder in mijn hand. Terwijl ik naar de gang loop draai ik de brief in mijn handen rond. Ik laat me op de trap zakken en open de envelop.