De Hongerspelen - Peeta Mellark

Hoofdstuk 2.

Zodra ik op het plein aankom, wil ik me weer omdraaien en wegrennen. Het is afschuwelijk. Alle mensen om me heen kijken doodongelukkig. Kinderen die hun eerste Boete hebben huilen, of willen wegrennen. Automatisch dwing ik mezelf naar de tafel te lopen, om mijn naam op te geven. Ik sluit me achteraan in de rij, en kijk om me heen. Dan zie ik haar. Prim staat naast de tafel te huilen, en Katniss' handen wrijven geruststellend over haar schouder. Ik zie dat ze iets tegen Prim zegt, en Prim antwoord, maar ik kan niet horen wat het is. Ik neem een paar stappen vooruit, en kom dichter bij de tafel. Vaag kan ik hun stemmen horen.
"Het is maar een beetje bloed, niks aan de hand. Ze moeten het hebben om te weten wie je bent." zegt ze sussend.
"Dat heb je me niet verteld!" Snikt Prim. Ik heb medelijden met haar, maar waarschijnlijk heeft ze niets om zich zorgen over te maken. Ze is nog jong, en ik denk niet dat Katniss het toelaat om haar voor de bonnen in te laten schrijven. In dat geval zit ze een keer in de bol, en is er dus niks aan de hand. Ik kom nog dichter bij de tafel.
"Ik heb het je niet verteld omdat het niet uitmaakt, het doet geen pijn en je voelt het bijna niet."
"Kunnen we niet gewoon naar huis?" vraagt Prim, terwijl ze haar tranen wegveegt.
"Nee, Prim, maar dit is zo afgelopen. Ga jij maar bij de kleintjes staan, en dan zie ik je als we klaar zijn, oké?" Prim knikt dapper, en pakt Katniss' hand stevig vast. Samen sluiten ze achteraan in de rij.
"Hand." ik steek mijn hand uit naar de vredebewaker achter de tafel, en voel een prikje in mijn wijsvinger. Mijn gezicht vertrekt even, maar ik herpak me. Het apparaatje dat het bloed scant piept. Mijn naam komt op het schermpje te staan. De vredebewaker stuurt me door naar het vak voor zestienjarigen. Ik ga tussen de rest van de jongens van mijn leeftijd staan, en probeer me zo klein mogelijk te maken. Alsof de kans dan kleiner is dat ik getrokken word. Ik zit negen keer in de bol. Vijf keer omdat het moet, vier keer voor de Bonnen. Het duurt zeker nog tien minuten voordat iedereen op de juiste plek staat, en de burgermeester samen met een paar andere mensen van de organisatie van District 12 op het podium zit. Effie Prul komt het podium op lopen. Ze heeft hoge hakken aan, en roze kleren. Dit soort outfits zijn normaal in het Capitool, maar voor ons is het raar. Hier maakt het niet uit hoe je eruit ziet. Als je nog leeft krijg je respect genoeg. Van de meeste mensen dan.
"Welkom, welkom! Vandaag, is de dag gekomen, dat we twee dappere tributen gaan kiezen, om District 12 te vertegenwoordigen in de 74e Hongerspelen! Maar eerst, hebben we een prachtige video -speciaal voor jullie- helemaal vanuit het Capitool!" het komt niet vaak voor dat ik oprecht ergens een hekel aan heb, maar haar enthousiasme irriteert me. Op dit plein, staan twee kinderen op het punt gekozen te worden voor hun dood. Voor mij klinkt dat niet iets als een geweldige reden om hier bijeen te komen. Voor Effie wel, en voor de rest van de bevolking uit het Capitool kennelijk ook, want de Hongerspelen zijn het hoogtepunt van het jaar. Ik kijk naar de video. Het is ieder jaar hetzelfde, en ik kijk iedere keer weer, zodat ik misschien, ooit op een dag, zal begrijpen waar dit voor is. Helaas begrijp ik het tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Dit alles, is voor mij onlogisch. President Snow verteld over De Donkere Dagen, jaren geleden. Hoe de Districten in opstand kwamen tegen het Capitool, maar verloren. In die tijd waren er nog 13 Districten. Hij verteld dat als straf voor deze gruwelijke gebeurtenis, de spelen werden ingezet. Dat zoiets nooit meer mag gebeuren, en als je het probeert, je District net zo eindigt als District 13: er is niets meer van over. Zodra je word gekozen om naar de spelen te gaan, word je vogelvrij verklaard. Oftewel: iedereen mag je zonder straf vermoorden. De video is afgelopen, en Effie zegt de zin waar Panem om draait: "Fijne Hongerspelen, en mogen de kansen immer in je voordeel zijn!" Het is even stil. Dan zucht ze, en vouwt haar handen ineen. "Zoals altijd; dames eerst!" heel even heb ik het gevoel dat haar stem trilt, maar waarschijnlijk verbeeld ik het me. Ze loopt naar de bol voor de meisjes, en op het plein kun je een speld horen vallen. Spanning stijgt. Ze graait gretig in de bol, en pakt een briefje. Lijk. Lijk. Lijk. Langzaam loopt ze terug naar de microfoon, en vouwt het briefje open. Ik sluit mijn ogen, en wacht.  

_____________________________________________________________

Ik zeur echt alleen maar HAHAHAHHAHAHA. Ik zeg tegen iedereen die ik tegenkom -Ookal ken ik diegene niet- dat ik een superzwaar leven heb, en dat ze geld aan me moeten doneren omdat ik zielig ben. Dus stuur me een prive bericht en doneer geld want dat wil ik graag. Grapje. Kusjessss

BTW, ik wil dat jullie voten en reageren en daar heb je zelf niets over te zeggen (ik ben zo grappig).

Dagdagdagdagdag!!!!!!!!!!!!!!!