De Hongerspelen - Peeta Mellark

Hoofdstuk 24.

Er verschijnt een hovercraft boven onze hoofden, en ze laten een touwladder naar beneden vallen. Ik help Katniss op de touwladder, en ze klimt snel en behendig omhoog. Ik hijs mezelf met pijn en moeite omhoog, en probeer het gedreun in mijn been te negeren. Zodra ik bij de ingang aankom, word ik door meerdere mensen van het Capitool naar binnen geholpen. Ik kijk om me heen in de hovercraft. Alles is van zilver staal, en het ziet er nu allemaal nog mooier uit dan eerst. Ik probeer een stuk te lopen, maar het word me allemaal te veel. Ik zie hoe de grond dichterbij komt, en dan word alles zwart.

Ik word wakker in een witte kamer. Waar ben ik? Waarom ben ik niet thuis, in District 12? Ik heb gewonnen, waarom mag ik niet naar huis? Wat heb ik fout gedaan? Ik schiet overeind, maar ik word gelijk weer terug geduwd. Ik kijk naar de persoon die me weer in het bed duwde. Het is Sera. Ze heeft haar roze krullen groen geverfd in de tijd dat ik weg was, maar heeft geen make up op.
"Rustig, Peeta, geen paniek. Ik ben hier nu, en Portia komt zo. Ze komt zo." ik staar haar aan. Sera glimlacht pijnlijk.
"Wat is er?" vraag ik. Ze haalt haar schouders op.
"Ik had gewoon nooit verwacht dat je het zou halen." zegt ze. Ze knippert haar tranen weg uit haar ogen. "I-Ik moet je iets vertellen." fluistert ze.
"Wat is het?" vraag ik.
"We hebben alles geprobeerd, maar Cato had zoveel schade aangebracht aan je been, dat er niets meer te redden viel. We hebben hem moeten amputeren."
"Wat?!" roep ik. Ik sla de deken van me af, en staar naar mijn been. Of eigenlijk, wat er van over is. Net onder de knie houd het op, en maakt het plaats voor een vervangend been van plastic; een prothese.
"Begrijp me niet verkeerd, als Katniss dat drukverband niet had aangelegd, was je doodgebloed. In dat opzicht heeft ze je leven gered." mompelt ze. Ze legt haar hand op mijn schouder.
"Waarom mag ik niet  naar huis?" vraag ik.
"Jullie hebben zometeen een interview, en dan mogen jullie met de trein naar huis. Nu nog niet." de deur gaat open en Portia komt binnen. Ze loopt met grote stappen naar me toe.
"Jij hebt geen idee hoe trots ik op je ben!" roept ze. Ookal ziet alles op dit moment er niet heel er rooskleurig uit, ben ik wel blij dat ze het zegt. Ik glimlach zwak. Sera haalt haar hand door mijn haar, en loopt dan de kamer uit. Zodra ze de kamer uit is, verdwijnt Portia's lach. "Luister, Peeta, we hebben een probleem." zegt ze. "Of eigenlijk, jij en Katniss hebben een probleem, maar ik wil de eerste zijn die je ervan op de hoogte brengt voordat je een preek krijgt van Haymitch."
"Wat is er?"
"Heel kort gezegd, ze zijn niet blij. Snow niet, bedoel ik. Hij is woedend. Hij heeft een systeem, en de afgelopen 73 jaar heeft dat vlekkeloos gewerkt. Nu zijn jullie er, en jullie gooien jezelf tegen het systeem in, en daardoor heeft hij het gevoel dat hij zijn macht stukje bij beetje verliest."
"Maar waarom heeft hij ons dan niet gewoon dood laten gaan?" vraag ik.
"O, als het aan hem had gelegen, dan was dat ook gebeurd, alleen was dit een daad in paniek van Seneca Crane, en daar had Snow op dat moment niks over te zeggen. Ik denk dat je dan ook wel kan raden waar Seneca Crane nu is?"
"Ja, ik denk het wel." mompel ik. "Dus, wat doen Katniss en ik nu?" ze schud haar hoofd, en glimlacht.
"Niks. Je houd van haar. Laat dat zien. Laat Snow zien dat je van haar houd, en dat je liever wilde sterven dan leven zonder haar. Dat is toch zo?"
"Ja, natuurlijk. Ik zou toch niet doen alsof?"
"Tuurlijk niet." zegt ze. "En nu gaan we wat doen aan dat gezicht van jou. We gaan veel make-up nodig hebben om ervoor te zorgen dat je niet lijkt op iemand die meerdere keren bijna dood was."