De Hongerspelen - Peeta Mellark

Hoofdstuk 9.

We rijden met de wagen het plein op. Het geschreeuw is oorverdovend. Het aantal mensen dat naar ons kijkt is ongelofelijk. Duizenden mensen schreeuwen, en gooien bloemen naar ons. Ik schrik zodra ik merk dat de vlammen achter ons aan gaan. Cinna had gelijk. Je voelt er niets van. De vlammen wapperen achter ons aan alsof het een cape is. Het geschreeuw word harder, en ik weet dat ik nog iets moet doen om dit onvergetelijk te maken. Ik pak Katniss' hand. Haar hoofd schiet mijn kant op, en haar ogen schieten vuur. Als blikken konden doden had ik de arena niet eens gehaald.
"Kom op." zeg ik. "Ze zullen het geweldig vinden." dat lijkt de boel te veranderen, en ze zucht, en pakt met tegenzin mijn hand vast. Ik houd onze armen met onze ineengestrengelde handen in de lucht, en het geschreeuw en gejoel word nog harder dan mogelijk is. Het lukt Katniss om een bloem te vangen, en ze houd hem met haar andere hand omhoog.

Zodra we aankomen op de ronde cirkel, ebt het geschreeuw weg, gaan de vlammen uit, en halen we onze armen naar beneden. Ik kan nu ook naar de kleding van de andere tributen kijken. Wij zien er het best uit, en het normaalst. Dat is ook weer eens wat anders in het Capitool.
"Welkom, tributen!" ik schrik op door een onbekende stem. Maar zodra ik de stem hoor, hoef ik niet op te kijken om te weten wie het is. De haartjes in mijn nek gaan overeind staan, en ik ril. Langzaam draai ik mijn hoofd zijn kant op. Ik herken hem door zijn witte baard en gifgroene ogen. Ze zijn zo groen dat ik ze vanaf hier kan zien. President Snow. "Wij verwelkomen jullie!" roept hij. "Fijne Hongerspelen, en mogen de kansen immer in je voordeel zijn!" dat is het enige wat hij zegt, en zelfs die paar zinnen komen niet gemeend over. Onze strijdwagen draait, en we rijden via dezelfde weg terug naar de aankomsthal.

                                                                            * * *

We zitten aan tafel, en Haymitch blijft non-stop het drinken aannemen dat de avoxen hem inschenken.
"Heb je nog wat advies, voor morgen tijdens het trainen?" vraagt Katniss. Ik heb het gevoel dat ze het meer doet om de stilte te breken, dan omdat ze het daadwerkelijk wil weten. Haymitch zet zijn glas voor het eerst na lange tijd op de tafel neer.
"Ik wil dat jullie nieuwe dingen leren, en niet laten zien wat jullie talenten zijn." zegt hij. Hij richt zich op Katniss. "Ik heb gehoord dat jij een beetje met een pijl en boog kan omgaan?" Katniss wil haar mond opendoen om iets te zeggen, maar ik ben haar voor.
"Ja. Mijn ouders kopen haar vlees zoals eekhoorns en konijnen. Ze schiet ze altijd recht door het oog, zodat er niets verloren gaat, en ze schiet nooit naast." het is even stil, en ik voel Katniss naar me kijken. Dan kijkt ze naar Haymitch.
"Peeta is sterk." zegt ze. "Hij kan zo zonder moeite een hele zak meel optillen en wegdragen."
"Nou ga ik er niet echt vanuit dat de hele arena vol zakken meel zal liggen." zeg ik. Ik merk dat ik pissig begin te worden.
"Nee, maar het verhoogd wel je kans op winnen." zegt Katniss.
"Ik heb geen kans om te winnen!" roep ik. Ik verbaas mezelf. Ik voel alle ogen op me gericht. "Geen enkele kans, oké?!"
"Maar-" begint Katniss.
"Nee!" het is even stil. Dan denk ik aan de woorden van mijn moeder. "Mijn moeder kwam naar me toe." zeg ik. "Om afscheid te nemen. En weet je wat ze zei?" vraag ik. "Ze zei dat ze dacht dat District 12 eindelijk weer eens een winnaar zou hebben. En ze had het niet over mij." zeg ik schor. "Ze had het over jou." ik kijk naar Katniss. Ze is te verbaast om te antwoorden. Ik leg mijn bestek neer. "Ik heb geen honger meer. Ik ga naar mijn kamer." zeg ik, en ik sluit mezelf op in mijn kamer. Ik hoor Katniss nog net hetzelfde zeggen, en even later gaat ook haar kamerdeur met een klap dicht.

______________________________________________________

Ik ben moe. Vote en Rea voor mij, want dat vind ik lief. Welterusten.