De Hongerspelen - Peeta Mellark

Hoofdstuk 45.

Zodra we op het strand aankomen overhandigd Katniss me een zwaard.
"Gaat het?" vraagt ze. Hijgend knik ik.
"We moeten zover mogelijk het bos in." zegt Finnick. "Daar zijn we het veiligst. De kans is groot dat de Beroeps zo snel mogelijk naar ons op zoek gaan." ik kijk naar Mags. Ze veegt een pluk grijs haar uit haar bezwete gezicht, en kijkt verwonderd om zich heen. Ze lijkt sterk genoeg om niet dood te gaan, maar ook niet sterk genoeg om te blijven leven. Ik vraag me af hoe ze voor middernacht zo ver mogelijk het bos in wil komen, maar kennelijk heeft Finnick al iets bedacht. Hij laat Mags op zijn rug klimmen, en zonder iets te zeggen loopt hij de bossen in. Al snel komen we erachter dat het hem niet gaat lukken om alle takken voor ons opzij te houden als hij Mags ook nog moet dragen, en ik ga voorop lopen zodat ik met mijn zwaard de laaghangende takken weg kan slaan. Het zweet loopt in straaltjes over mijn voorhoofd, en ik heb dorst, maar er valt niets aan te doen, dus ik probeer het gevoel te negeren. Zwijgend lopen we door, totdat ik het besef van tijd aan het vergeten ben. Naar mijn gevoel lopen we al uren, maar ik weet dat de tijd in de arena langer duurt dan thuis omdat het zo zwaar is. Ik let nauwelijks meer op mijn omgeving, en gevoelloos stap ik door het bos terwijl ik de takken wegsla voor de anderen. De voetstappen van Katniss en Finnick zijn op het gefluit van de vogels na het enige geluid. Plotseling stopt één van de twee met lopen. Ik ga ervan uit dat het Finnick is, omdat hij het dubbel zo zwaar heeft, maar ik loop door om de komende takken alvast weg te halen.
"PEETA, STOPPEN!" voordat ik me kan omdraaien en kan kijken waarom Katniss me wil stoppen, voel ik de grond onder mijn voeten verdwijnen, en het zwaard uit mijn handen glijden. Mijn lichaam komt met een klap op de grond, en dan word alles zwart.