De Hongerspelen - Peeta Mellark

Hoofdstuk 36.

We lopen het plein op. Katniss loopt vooraan, ik achter haar, en Haymitch volgt. We worden alledrie omringt door vredebewakers, en dat geeft me een onderdrukt gevoel. Het voelt alsof we iets fout gedaan hebben. Effie staat op het podium, en voor het eerst in al die jaren heeft ze geen glimlach op haar gezicht bij de Boete. Ik slik. We lopen het podium op, en Katniss gaat aan de ene kant van Effie staan, en Haymitch en ik aan de andere kant. Alle bewoners van District 12 staan op het plein. De emoties zijn verdeeld. Sommigen vinden het vreselijk dat we terug moeten. Anderen zijn opgelucht dat ze zelf al vrijgesteld zijn. Effie kucht in de microfoon.
"Goed, de tijd is gekomen, om één jongen, en één meisje te selecteren voor de eer om District 12 te vertegenwoordigen in de 75e Hongerspelen, en 3e kwartskwelling." zegt ze. Ze tovert een neppe glimlach op haar gezicht. Het valt me op dat we dit jaar geen video te zien krijgen. Er staan twee bollen tussen ons in. Eén voor de mannen, en één voor de vrouwen. In die van de mannen liggen twee briefjes. Ik weet welke namen erop staan. In die van de vrouwen ligt er maar één. Katniss Everdeen. Het meisje dat haar leven wilde geven om dat van haar zusje te redden. Prim staat samen met mevrouw Everdeen op de eerste rij, en ik kan de angst in haar ogen zien. Effie vouwt haar handen ineen. "Zoals altijd, dames eerst!" ik zie hoe ze langzaam naar de bol loopt. Alsof er door tijd ineens een andere naam op het briefje komt te staan. Met trillende handen vist ze het enige blaadje omhoog, en laat het aan het publiek zien. Toch zijn er mensen zenuwachtig. Ik ook. Alsof er een kans is dat er een andere naam op staat. Effie klemt haar kaken op elkaar, en trekt het zwarte plakbandje dat de uiteindes van het papiertje bij elkaar houd los. Langzaam vouwt ze het blaadje open, maar ik, Katniss, Haymitch en Effie hebben alledrie de naam al gezien die erop staat. Ik sla mijn ogen neer. Effie schraapt haar keel. "En de vrouwelijke tribuut van District 12 is geworden: Katniss Everdeen!" ze probeert vrolijk te klinken, maar iedereen hoort de pijn in haar stem. Ik kijk naar Katniss. Een traan stroomt over haar wang. Effie kijkt snel van haar weg, alsof ze het zichzelf kwalijk neemt. "Goed, en nu voor de jongens!" zegt ze. Nu hebben we allemaal een reden om zenuwachtig te zijn. Ik weet niet wat Haymitch doet als ik zometeen mijn naam hoor, maar ik weet wel wat ik ga doen als ik zijn naam hoor. Het word niet makkelijk. Ik ben niet gewend om mezelf op te offeren, maar ik weet dat ik moet. Ik weet dat zelfs als ik mezelf voorneem om het niet te doen, dat de woorden automatisch over mijn lippen zullen rollen, omdat ik moet. Omdat ik wil. Omdat ik niet zonder haar kan, en ik haar nodig heb. Het idee dat Haymitch en Katniss die arena in gaan, en ik hun mentor ben, is onverdraaglijk. Ze hebben niets aan mij. Ik wil die arena in. Effie graait een eeuwigheid in de bol van de mannen, en ik smeek in mezelf dat het mijn naam niet is. Zodra het Haymitch' naam is, is de weg voor mij vrij  om me aan te bieden. Eén naam, Effie. Eén naam. En ik kan Katniss redden. Zijn naam. Laat het Haymitch zijn. Effie haalt diep adem, en trekt in een ruk het briefje open. Ze hapt naar adem, en haar ogen vullen zich met tranen. Ze weet het. Ze weet wat ik ga doen. "Haymitch Abernathy." Het eerste wat ik voel is hoe Haymitch zijn handen stevig om mijn bovenarm klemt.
"Niet doen." smeekt hij. Ik trek mezelf los, en zie Katniss en Effie huilen.
"Je kunt me niet tegenhouden." sis ik tegen hem. Hij stapt achteruit, en laat me er langs.
"Weet ik." mompelt hij. "Dat weet ik wel."
"Ik bied me aan als tribuut." zeg ik. Katniss slaat haar handen voor haar gezicht, en huilt. Effie weet dat ze nog iets moet zeggen, maar het is duidelijk dat het haar niet lukt. Plotseling zie ik handen omhoog gaan. Eerst bij Prim, mevrouw Everdeen, en Gale, en daarna de rest van de bevolking van District 12. Ik voel hoe ik van achteren vastgepakt word. Ik kijk naar Katniss. Ze word meegenomen. Ze begint zich los te trekken.
"Nee!" roept ze. "Ik moet nog afscheid nemen! Ik mag nog afscheid nemen van mijn familie!"
"Wacht!" piept Effie. "N-Nee, we moeten nog even wachten!"
"Katniss!" gilt Prim. Gale houd haar tegen. "Katniss!" ik laat me meenemen. Mijn ogen glijden over het plein, en ik vind mijn ouders. Ze staren me aan. Mijn vader huilt, mijn moeder lijkt verdoofd, maar houd zijn hand vast. Met haar andere hand geeft ze me een luchtkus.
"Ik hou van jullie." fluister ik, terwijl ik weet dat ze me niet kan horen door alle chaos heen. Ze glimlacht zwakjes, en knikt. Mijn vader begint harder te huilen. Het idee dat ze het wel redden zonder mij maakt het allemaal dragelijk. Dan word ik om de hoek weggetrokken, en verdwijnen ze uit mijn beeld.

Dat was de laatste keer dat ik mijn ouders zag.