De Hongerspelen - Peeta Mellark

Hoofdstuk 26.

Normaal gesproken praat ik altijd over wat me dwarszit. Ik vind het fijn om over dingen te praten. Als mensen dingen negeren, of dingen geheim voor me houden, weet ik niet waar ik aan toe ben. Deze eigenschap heb ik van allebei mijn ouders geërfd. Ze willen met me praten, over hoe ik me voel, wat er in de arena gebeurd is, en over de dingen die ik heb gezien toen ik niet in beeld was in de Districten. Dit is de eerste keer, ik denk de eerste keer in mijn hele leven, dat ik niet wil praten over wat er gebeurd is. Bijna dacht ik dat deze spelen het beste was wat me ooit overkomen was, omdat ik Katniss nu zou hebben. In plaats daarvan, probeer ik alles te vergeten, omdat het een leugen was. Alles wat ze tegen me gezegd heeft, was niet waar. Ik en mijn familie zijn verhuisd naar de Winnaarswijk in District 12. Haymitch, Katniss en ik zijn de enige winnaars die er wonen. De rest van de huizen staan leeg, en in de meeste huizen heeft ook nooit iemand gewoond. Het had allemaal makkelijker kunnen zijn. Het had allemaal makkelijker kunnen zijn als ik boos op haar was. Als ik niet iedere keer dat ik haar zie lopen weer nadenk over hoeveel ik van haar hou. Maar dat doe ik wel. En dat is het probleem. Ik denk ook niet dat het ooit over zal gaan. Helaas is dit gevoel niet wederzijds. En dus word ik met rust gelaten. Als we elkaar tegenkomen op straat, dan groeten we elkaar. Als oude bekenden. We weten allebei dat er meer is dan dat, maar we negeren het. Niet om elkaar te beschermen, maar om ons eigen hachje te redden. Mijn ouders hebben geaccepteerd dat ik niet praat over wat er in de arena is gebeurd. Ze weten wat Katniss heeft gedaan, ze weten dat ik het moeilijk vind, maar ze weten ook dat dat het enige is waar ik niet over praat. Mijn ouders runnen nog steeds de bakkerij. Ze kunnen het zonder moeite betalen, omdat we nu toch genoeg geld hebben. De camera's van het Capitool komen over een uur, om mij en Katniss te laten zien. Ze denken nog steeds dat we samen zijn, en we worden nog steeds 'de gedoemde geliefden' genoemd. Een naam die ik niet kan uitstaan. Zeker niet in deze periode. Ik pak een brood uit de kast, en wikkel het in een theedoek om het warm te houden. Ik trek mijn jas aan, en loop naar buiten. Het sneeuwt, en de koude wind snijdt in mijn gezicht. Ik loop door naar Haymitch' huis, omdat ik bijna zeker weet dat hij ligt te slapen. De deur van zijn huis staat op een kiertje, en ik hoor stemmen.
"Wat doe je?!" schreeuwt Haymitch woedend.
"Doe rustig, de camera's zijn hier over een uur." snauwt Katniss. "Als je op een vredige manier wakker had willen worden had je Peeta maar moeten vragen."
"Wat had hij me moeten vragen?" vraag ik, alsof ik niet gehoord heb wat ze net zei. Haar grijze ogen staren me aan, en even denk ik een mengeling van medelijden en spijt te zien.
"Om me wakker te maken zonder me een longontsteking te bezorgen." mompelt Haymitch. Hijk kijkt Katniss aan. "Jij bent een bijzonder onaangenaam persoon." zegt hij. Katniss zet een leeg glazen flesje op tafel, en schuift het richting Haymitch. "Maar ook jij hebt je voordelen." grinnikt hij. Ik leg het brood op tafel, en pak een mes dat er al lag.
"Wil je wat brood, Katniss?" vraag ik. Ik probeer geen verwijten in mijn stem door te laten klinken.
"Nee, dank je, ik heb al gegeten in de Laag." zegt ze met een stem die totaal niet als de hare klinkt.
"Geen probleem." mompel ik, en ik begin met het snijden van het brood voor mij een Haymitch. Ik voel hoe Haymitch zijn blik over ons heen laat glijden.
"Ugh. Jullie hebben nog veel te doen voordat de camera's komen."
"Ja, en dat is over een uur, dus, ga je wassen, Haymitch." zegt Katniss, Ze draait zich om, en loopt weg. Haymitch kijkt op.
"Dat heb ik net gedaan." mompelt hij. 

_______________________________________________________
Heeeeeeeyy,
Dus, Katniss & Peeta zijn nu dus uit de arena..... Ik kom er dus achter dat ik het best wel lastig vind om vanuit Peeta te schrijven, omdat hij zo lief is..... In zijn geval zou ik woest zijn, en daar val ik dan ook best wel snel in terug. Hij is alleen teleurgesteld, en verdrietig, en het voelt heel onnatuurlijk om dat op papier te zetten, dus ik weet niet zeker of het schrijven op dit moment wel zo goed gaat... Zouden jullie mij alsjeblieft Tips&Tops kunnen geven want ik vind het echt moeilijk....
XXXXXXXXXXXXxx