De Hongerspelen - Peeta Mellark

Hoofdstuk 43.

Ik pak Katniss' hand vast, en ik voel haar ogen in de zijkant van mijn gezicht prikken. Vanuit de zaal klinken geschrokken zuchten, opgewonden stemmen, en mensen die schreeuwen dat de spelen moeten worden afgelast. Ik weet dat ik te ver ben gegaan. Dat ik een leugen heb begaan die volstrekt illegaal is, en ik weet dat nu de situatie in de Districten zo slecht is, dat het mijn leven zal kosten als het uitkomt dat ik gelogen heb over de bruiloft en de baby. Toch heb ik ook het gevoel dat de regels er niet meer zo toe doen. Grotendeels omdat Haymitch altijd weet waar de grens ligt, en dat zelfs nu ik zo over ver de grens ben gegaan, hij zijn glas naar me ophief toen ik het podium afliep. Terwijl Caesar de onrustige menigte probeert te kalmeren, gaan de lampen uit, waardoor het geschreeuw alleen maar erger word.

                                      * * *

Katniss en ik zitten samen op een bankje naast de lift, te wachten op Haymitch en Effie. Vannacht was een lange nacht, gevuld met angst dat we de arena weer in moeten, maar ook met de hoop dat mijn plan gewerkt heeft. De liftdeuren gaan open, en Haymitch en Effie gaan voor ons staan, er valt een ongemakkelijke stilte. Na een tijdje zegt Haymitch:
"Je woorden hebben veel verwarring opgebracht, Peeta. Helaas gaan de spelen nog steeds door. We hebben alles gedaan wat we konden, maar President Snow wilde er niets van horen. Het spijt me. Jullie moeten gaan." Katniss staart verslagen naar de grond, en ik schraap mijn keel. Ik sta op, en loop naar Haymitch. Ik sla mijn armen om hem heen.
"Bedankt." mompel ik. Ik hoor Effie snikken. Ik geef haar een knuffel. "Het komt goed."
"Jullie twee." huilt ze. "Verdienden zoveel beter dan dit." Katniss geeft haar ook een knuffel. Ze kijkt Haymitch aan.
"Nog een laatste advies?" vraagt ze. Hij grijnst zwakjes.
"Blijf leven."