De Hongerspelen - Peeta Mellark

Hoofdstuk 20.

Katniss rent naar buiten.  Ze blijft lang genoeg weg om mij in paniek te laten raken, maar ik hoor geen kanon, en een paar minuten later is ze weer terug.
"Wat is er?" vraag ik. "Een zalfje, een medicijn?" ze schud haar hoofd.
"Nee." zegt ze. "Soep."
"Soep?" vraag ik. Mijn stem klinkt spottend. Ze knikt.
"Ja." zegt ze. "Als we de spullen er voor  hadden, en een van ons was ziek, dan maakte mijn moeder dat altijd." een glimlach verschijnt op haar gezicht, maar trekt snel weg. "Nou ja, dat was totdat . . . "
"Laat maar." zeg ik snel. "Ik weet het al." ze knippert de tranen uit haar ogen weg, en knikt. Ze gaat naast me zitten, en helpt me overeind. De pijn in mijn been is nog steeds afschuwelijk, en het lijkt alleen maar erger te worden, maar ik wil Katniss niet nog rotter laten voelen dan wat ze nu is, dus ik hou het voor mezelf. Ze laat me een hap soep nemen, en door die ene hap voel ik me gelijk al een stuk beter. Ik duw haar weg als ze nog een hap wil nemen.
"Nee. Jij moet ook." ze schud haar hoofd.
"Dit is voor jou gestuurd."
"Jij hebt het ook nodig." zeg ik.
"Ik heb al genoeg parachuutjes gehad." ik voel de kleur uit mijn gezicht wegtrekken. Ik dacht dat we niet interessant genoeg waren, dat mensen geen geld voor ons over hadden. Kennelijk wel, maar Haymitch wilde het naar Katniss hebben. "Wat is er?" vraagt Katniss voorzichtig. Ik schud mijn hoofd.
"Niks. Laat maar. Neem ook wat." zonder iets te zeggen doet ze wat ik vraag, en ze gaat naast me liggen.

We slapen allebei als we wakker worden van een geluid. Het is donker buiten, maar ik weet niet precies hoe laat het is.
"Beste Tributen, vannacht om klokslag twaalf uur is er een feestmaal bij de hoorn des overvloeds. Iedere tribuut heeft iets dringend nodig, en daarom sturen wij dat. Let op: er is maar één tas per District." Katniss schiet automatisch naar haar pijl en boog, maar paniek overspoeld me, en zonder na te denken houd ik haar tegen.
"Nee, niet doen, iedereen komt naar de hoorn. Dat zal je dood worden."
"Ik móét, Peeta. Je hebt een medicijn nodig. Anders ga je dood."
"Anders ga jíj dood." dring ik aan.
"Peeta . . ."
"Oké." zeg ik. "Prima, dan ga je, maar dan ga ik met je mee."
"Dat gaat niet."
"Inderdaad, dus jij gaat ook niet." ze staart me aan alsof ik gek ben.
"Alsjeblieft." smeek ik. "Doe het niet. Blijf hier. Blijf bij míj." ze zucht.
"Goed. Ik blijf wel." ze gaat weer liggen, en samen kijken we naar het dak van de grot.
"Wie leven er eigenlijk nog?" vraag ik om de stilte te breken. Ze denkt even na.
"Ik, jij, Clove, Cato, Tresh, en Vossensnuit." zegt ze dan.
"Tresh en Vossensnuit?" vraag ik bij het horen van de onbekende namen.
"De jongen van 11 en het meisje van 5." legt ze uit. Terwijl ik ze voor de geest probeer te halen val ik in slaap.

Midden in de nacht word ik wakker van een kanon. Ik wil Katniss wakker maken, maar zodra ik naast me kijk weet ik dat ik te laat ben. Ze is weg. Katniss is dood.