Left (Season 3): Despair.

Pangatlo.

Pangatlo.

Its been days since something happen to us.

The thought about me regretting it didn't last that long. Maybe because I enjoyed it.

I now understand those people who keeps on doing it. It was so good. And once you experience it, you wanna do it again.

"I didn't find any food." Blake said.

Umalis kasi ito para maghanap ng pagkain. Wala na kasi kaming makain. Puro tubig na lang.

"Kawawa naman si Jayjay." Nasabi ko na lang at hinele si Jayjay na nagtathumb suck.

"Let's go." Aya nito.

Lakad galore na naman kami. Pagod na pagod na akong maglakad.

"I'm so tired walking."

"Me too Lou. But we need to keep moving kung gusto mo pa makalabas dito."

Right. Naliligaw kasi kami sa loob ng gubat. Dalawang araw na. Hindi na namin makita ang kalsada pagkatapos namin tumakbo ng pagkalayo-layo ng sundan kami ng pagkaramiraming lefters.

"Nasaan ba kasi yung tanginang kalsada na yan!" Inis kong sigaw.

"Can you shut up. We don't want them chasing us again." Right again.

Kaya kahit gusto ko magwala sa pinaghalo-halong inis, pagod, gutom at irita nanahimik na lang ako. Nag imagine na lang ako ng pagkain. Pangpagood vibes.

Fried chicken, carbonara, hotdog, waffle, chocolate, palabok, lechon, salad, beef steak, adobo, sinigang. Ahh sarap. Kakagutom lalo.

"Stay here." Blake said. Tumigil kami sa isang puno ng manga. "Maghahanap ako ng kahit anong makakain. Babalik agad ako once I find one."

"Okay." Sagot ko.

Sumandal ako sa puno ng manga at tiningnan ito habang lumalayo sa amin ni Jayjay. Nang mawala ito sa paningin ko agad kong nilibot ng tingin ang paligid. Puro puno at halaman. Wala man lang makain. Gutom na ako.

Tiningala ko ang punong manga baka sakaling may bunga pero wala.

Napabuntong-hininga na lang ako. Buti pa kahapon may nakain kaming hilaw na saging kahit papano eh ngayon walang wala talaga. Ngangabels.

Kunti na lang kakain na ako ng dahon. Iinuman ko na lang ng tubig.

Nababaliw na yata ako para umisip na kumain ng dahon. Pero ano bang lasa ng dahon?

Damn curiosity but I just wanna taste.

Kaya pumitas ako at sinubo ang malaking dahon ng manga. Nginuya ko ito at tamang sabihin na mas nanaisin ko pang kumain ng ampalaya. The taste is undescribable.

"Hey why are you eating leaves?!" Blake startled me. Nakabalik na pala ito.

"Just wanna try it. Tyaka curious ako kung ano ba lasa ng dahon."

"Curiosity kills the cat."

"It doesn't kill me tho."

"What if you get poison."

"Its okay. Kumakain ako ng papel nong grade one ako mas nakakapoison yun since maraming kemikal ang hinahalo sa paggawa ng papel. So this dahon won't kill me."

"Baliw ka na."

Pero nagulat ako ng pumitas ito ng dahon at kumain din.

"Not bad." Sabi nito habang ngumunguya.

"Plastic. Sama kaya ng lasa!"

But we found ourselves having an eating contest. Paramihan ng kain ng dahon. Kaloka.