Bazen insanları anlamıyorum. Herkesi kendileri gibi sanıyorlar. Yalnızları görmüyor, kusurluları kendi kusurlarını saklamak için kullanıyorlar. Bazen insanları anlamıyorum. Ne bu kibir, bu önyargı, bu sahtelik. Birçoğu kendini herkesten üstün görüyor herkesten güzel herkesten "havalı". "Havalı" ne komik kelime. Ne demek biliyorlar mı ki? "Ben çok havalıyım.", "Kimseyi umursamıyorum.", "En üstün benim." lafları veya bu laflara benzer davranışlar. Onları bu düşünceye iten ne; Onları bu kadar egoist yapan? Gerçekten merak ediyorum. Özgüven mi? Güç mü? Komik, g*tümün güçlüleri.
Yalnızları görmüyor fark etmiyorlar. Belki de kötü bir durumda yanlarında olacak tek kişiyi önemsemiyorlar. Gerçekten iyi ve güzel insanları değişime zorluyorlar. İyi ve güzel davranışlarının hiçbirini görmeyip tek kusurlu davranışını görüyor ona göre yargılıyorlar. O davranışı besliyorlar. Ta ki tüm güzel davranışların körelene, kaba ve duyarsız bir insan olana kadar. Ta ki istedikleri kuklayı yaratana ve her ihtiyaçlarında kullanabilecekleri oyuncağı elde edene kadar.
Bazen insanları anlamıyorum. Kibirlerini, önyargılarını ve bu sahteliklerini.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ruhumdaki Sesler
Short StoryBazen bir anda aklıma düşen cümleler, bazen duygularımın sonucu paragraflar, bazen de herkesin bihaber olduğu hikayelerime yazdığım ama sonra silinenlerden arta kalan kelimeler... (Her bölüm çoğunlukla birbirinden bağımsız bir şekilde yazılmıştır.)...
