Aşka ihtiyacım var. Ona her şeyden çok ihtiyacım var çünkü canım yanıyor. Yanında oturmak elini tutmak ve sonsuza dek gözlerine bakmak istiyorum sadece ben olduğum için yanımda olan birini istiyorum. Neyin ne olduğunu aşkın nasıl olduğunu bilmeden deli gibi sorguladım satırlarca yazılar yazdım şarkılar dinledim kendime sorular sordum ve her şeyin sonunda öğrendim ama onu kaybettim. Şimdi sadece ruhumda çürük bir boşluk var. Sanki kalbim kısa süreliğine nasıl atması gerektiğini fark etmişti de şimdi ritim tekrar bozuldu. Hiçbir şey yapmak istemiyorum, beceriksizim, önemsizim, başarısızım ve varlığımın hiçbir anlamı yok hiçbir şeyi başarabileceğime inanmıyorum sadece bir çuval israfım.
Gitsem buralardan ne değişir? Bu soruyu sormak bile saçma geliyor çünkü soru sorulduğunda sanki mümkün hissettiriyor sanki gidebilirim, sanki o kapıdan çıkıp çok uzaklara doğru yol alabilirim gibi geliyor ama bunu yapamam. Aklıma tek bir yol geliyor fiziksel olarak gidemesem de her şeyden kurtulabileceğim bir yol, bozulan ritmi sonsuza dek değiştirebilecek bir yol, zihnimdeki tüm düşünceleri bir anda susturabilecek bir yol tüm duyguları son nefesle yok edebilecek bir yol.
Keşke biri elimden tutsa, keşke biri bana yardım edebilse keşke biri beni görse de her şey düzelebilse bozduğum her şeyi düzeltebilmem için destek olabilse. İyi değilim bunun farkındayım ama bunu kendime itiraf edemem kimseye gösteremem, her şey yolunda gitmeli en azından öyle görünmeli ama değil.
Okulumu, arkadaşlarımı beceriksizce ayakta durduğum hayatımı özlüyorum. Son derse ya da son sınava girdiğimin farkında değildim, yıllardır hiçbir şeye veda edemedim. Hiçbir okuluma, hiçbir arkadaşıma, hiçbir şeye veda etme şansım olmadı birileriyle ya da bir yerlerde son anılarımı yaşarken bunun değerini bilemedim. Ya tüm hayatım böyle oldursa? Ya hiçbir zaman son sarılmanın hangisi olduğunu son kahkahanın ne zaman duyulduğunu fark edemeden kaybedersem. Canım yanıyor kaybettiğim ya da geride bıraktığım her şeyin altında eziliyorum ve nefes alamıyorum.
Her şeyi son nefesle yok etmek o kadar cazip ki ve korkuyorum. Kendimden korkuyorum, yaşamayı beceremedim ve hayatta kalmayı da becerememekten korkuyorum adım adım vazgeçtiğim şeyler gibi bundan da vazgeçmekten korkuyorum. Korku beni hayatta tutuyor ama ayağa kalkmaya umudum yok. Her konuda kaybetmekten çok yoruldum ve daha fazla kaybetmekten korkuyorum, ilerlemeye ya da geleceğe umudum kalmadı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ruhumdaki Sesler
Storie breviBazen bir anda aklıma düşen cümleler, bazen duygularımın sonucu paragraflar, bazen de herkesin bihaber olduğu hikayelerime yazdığım ama sonra silinenlerden arta kalan kelimeler... (Her bölüm çoğunlukla birbirinden bağımsız bir şekilde yazılmıştır.)...
