Bugün bir şey fark ettim. Ruhumdan parça parça kaybolan yeni eksiklikler battı kalbime bu gün. Birkaç şey daha parça parça yandı ve kül olduğu benliğimden. Bu kadar küçük şeylerin bu kadar büyük kayıplara neden olabileceğini bilmiyordum ama öğrenmiş oldum. Giden insanlar umurumda değiller, onlar artık geride kaldılar ve eski değerlerini kazanamayacaklar. Geri gelseler bile, yeniden yan yana gelsek bile, bazı kelimeler eskisi gibi yakışmayacak birliğimize.
Kimseye sonsuza kadar kin tutmam, kimseyi silmem defterden. Onlar, ben benliğimi oluştururken yaşadıklarımın, istesem de istemesem de, bir parçası. Onları silersem unutmaktan korkuyorum, hatırlamak istediklerimi. Güvenimle birlikte, bana başka özellikler katan anılarımı da kaybetmekten korkuyorum. Birçok kez dolaylı yoldan yada direk olarak söylediğim gibi ne kadar güçlü gözüksem de ben korkağın tekiyim ama bu aptal olduğum anlamına gelmez. Dediğim gibi gidenler geride kaldılar ve dönseler bile eski değerlerini kazanamayacaklar.
Son olarak ne kadar korkağım desem de, insanları affetmekten korkmam asla çünkü küs kalmak şu kısacık hayatta yapılabilecek en aptalca şey...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ruhumdaki Sesler
ContoBazen bir anda aklıma düşen cümleler, bazen duygularımın sonucu paragraflar, bazen de herkesin bihaber olduğu hikayelerime yazdığım ama sonra silinenlerden arta kalan kelimeler... (Her bölüm çoğunlukla birbirinden bağımsız bir şekilde yazılmıştır.)...
