Küçük Kızın Sert Adamı

15.Bölüm

Araf  eli boş döndüyü eve büyük bir öfkeyle daldı. Karşısına geçen her şeyi, her kesi yakıp, yıkan adam öfkesini, üzüntüsünü, endişesini dindiremedi. Bir az oturup sakinleşmek istedi, ama içindeki fırtına durmak bilmedi.
 
Göğsündeki baskı onu öldürecek gibiydi. Elifi bulamadan dönmek hem öfkesini hem korkusunu harmanlamıştı. İstediyi her şeye saniyesinde ulaşan adam sevdiyi kadını bulamamıştı. Sık sık nefes alıyor, fakat bir türlü sakinleşemiyordu. Kalbi durmak için fırsat arıyordu.

Ne aciz duruma düşmüştü koskoca adam. Bir küçük kızın yokluğunda boğuluyordu.

Şimdi anlamıştı babasının söylediklerini. Her zaman " Hayatına zaafın olacak insanı alma! Aldıysan eğer, sar sarmala sakın bırakma! Bir gün gelir kalbini attırır, bir saniyede kalbini durdurur!"
derdi.

Öyle de olmuştu varlığıyla kalbini attıran kız, şimdi yokluğuyla öldürüyordu adamı.

Elif her aklına geldiyine titrek nefes alan adam bu haline ağlasın mı gülsün mü bilemedi. Her kesin korktuğu adam bir kız için ağlamıştı.

Küçük bir çocuk gibi dökmüştü göz yaşlarını.

Adamların gözünde nasıl göründüyü umrunda değildi. Göğsündeki baskıyı hafifletemediyi sürece hiç bir şey umrunda değildi.

Derdi büyüktü, dermanıysa bir çift yeşil gözde saklıydı.

Kenardan onu izleyenler, suspus olmuş, yerlerine sinmişlerdi. Hiç biri ona yaklaşmaya cesaret edemiyordu.

İlyas abisinin bu haline yabancıydı. Daha önce hiç onu böyle görmemişti. Çocukken bile onu ağlarken görmemişti. Şimdi bir kız için ne hallere düşmüştü her kesin korktuğu mafya.

Abisi Elifi bulamazsa neler olacağının farkındaydı. Bu yüzdende artık dayanamadı ve yapması gerekeni yaptı. Evin arkasına geçip telefondakı numarayı aradı.

"İlyas?" Şaşkınlık seslenen ismini duyunca  gülümsedi adam.

" Ne o Arslan! Duyanda seni hiç aramıyorum sanacak!"

"Kes lan! Götün kapıya sıkışmasa aramazssın sen beni!" Abisinin öfkeli sesine gür bir kahkaha attı İlyas.

"Bu sefer fena sıkıştık abi,!" Arslan kardeşinin sesindeki ciddiyeti sezmişti.

" Ne oldu! Bulamadınızmı!"

" Yok! Elimiz kolumuz bağlı kaldık öyle! Eğer yetişmezseniz Araf hepimizin ebesini s***!"

" Tamam! Kapat sen! Babama haber vericem!"

Arslan artık bu işe el atmaları gerektiğinin farkına vardı. Bir an önce İstanbula gelmezlerse Arafı kimse durduramayacaktı.!

Araf Alevin tutulduğu odaya girdi. Koltukta oturup başını ellerinin arasına alan kadına baktı. Zaten hiç sevmezdi bu kadını. Babasının  hatrına susmuştu hep. Onun tavırlarını göz ardı etmişti. Kendisine olan ilgisini görmezden gelmişti, ancak bu kadar ireli gide bileceyini bilseydi her şey çok farklı olurdu. Bakarken midesini bulandıran iblisi yerinden  kaldırıp , sürükleyerek çıkardı odadan.
Alev hala kendini kurtarma derdindeydi,kapının açılmasını bile duymamıştı. Kolundan tutan adamı düşündü bir süre. Onun için yapmıştı her şeyi , onu seviyordu, ona ait olmak istiyordu.! Onun için yaptıkları yüzünden onun tarafından hırpalanıyordu bir de! Düşündükce Eliften daha çok nefret etti. Eğer o küçük sürtük olmasaydı , o  davete Arafın kolunda kendisi gidecekti.

Uzaktan onları izleyenler ise , şaşkındılar. Arafın neden Alevden şüphelendiyine bir anlam veremiyorlardı. Arda abisinin bu tavırlarına yabancıydı. Sonuçta Alev çocukluğunu onlarla geçirmişti.  Asla bir insana zarar vermezdi. Bencil ukala ola bilirdi ama bir insanın hayatıyla oynamazdı.Elifle ne derdi olabilirdi ki?
Hala Elifin kendi isteyi ile gittiyini düşünüyordu genç adam. En baştan o kızı kabullenemiyordu. O kız onların dünyasına göre değildi . Korkaktı, zayıftı, daha çok küçüktü.' Belki de, korktuğu için kaçmıştır ' diye düşündü. Hem abisinin de zayıflığıydı. Gözlerine bakmaya korktukları adam o kızın yanında tüm gardını indiriyordu. Alemde her kesin diline düşmüştü "Araf Ateş kendisinden on yaş küçük kıza tutulmuş "diye konuşuyorlardı.
Aslında içten içe korkuyordu adam. Abisinin deyişeceyini düşünüyordu. İlişkileri ilerlerse, bu işlerden çekilir diye korkuyordu. Çok kısa zamanda kendi namıyla yer edinmişti bu alemde. Eğer Araf çıkarsa masada ki her kes sarsılırdı ve her şey baştan başlardı. Yıllardır düzene oturttukları karanlık bir hayatları ve silinmez kalemle yazılan kuralları vardı.