Smile

4.

Die dokter Dan is een vreemd persoon. Als zelfs ik dat al kan zeggen, betekent het echt wat, geloof mij. Hij leek me aan te kijken alsof hij naar binnen wilde kijken, voorbij de littekens en het bloed dat aan mijn handen kleeft. Hij schrok niet van de manieren waarop ik mensen heb gedood, wist precies welke verhalen ontstaan waren over mij. Soms leek het alsof hij mij al jaren kende. Er hing geen sfeer van nervositeit rond hem, in tegenstelling tot de rest van de mensheid als ze mij zien. Het voelde raar aan om iemand voor me te hebben die niet weg wilde rennen. Het voelde raar om niet de behoefte te hebben om hem pijn te doen.

Op een bepaalde manier leek ik meer Phil te worden dan the Joker. Ik voelde me meer als de persoon die ik had kunnen zijn, geweest zou zijn in een ander universum waar alles anders is. Ik ben er nog steeds niet uit of ik dat leuk vind of niet. 

Ondertussen zit ik weer in mijn cel, een donker hok met niets meer dan een dunne matras en zwarte schaduwen. En mijn gedachten, natuurlijk. De ergste schaduwen zitten altijd in mijn hoofd. Ze laten me niet alleen. Nooit. Buiten kon ik op zijn minst proberen afleiding te vinden, aan mijn hoofd te ontsnappen door plezier te hebben, mensen over de kling jagen, razende, maniakale buien. Buiten was ik een koning, hier ben ik een gekooid dier. Allemaal de schuld van die vervloekte vleermuis. Ik wil hem pijn doen, wil hem zien creperen op de grond als een zwakke prooi, ik wil elke manier om iemand te martelen op hem uitproberen. Ik wil hem horen schreeuwen. Om wraak te nemen, ja, natuurlijk, maar evengoed omdat ik daar net even zin in heb.  We zullen hem achterna jagen, insluiten, tot hij geen kant meer op kan. Die 'we', dat zijn alle andere gevangenen hier. Misdadigers, dieven, moordenaars, regelrechte monsters zitten hier samen met mij opgesloten, allemaal dankzij Batman. Hij heeft ons hier overgelaten aan onze gestoorde gedachten en verrotte persoonlijkheden, maakt de straten veilig.

Hij heeft geen idee waar we samen toe in staat zijn. Een klein leger maniakken, hongerig naar vleermuizenbloed. Het enige wat ik nu nog moet doen, is ons hier allemaal uit krijgen. Ik heb alle tijd van de wereld om mijn plan verder uit te denken, maar het enige wat ik kan bedenken als ontsnappingsplan is een geflipte, volledig gestoorde race tegen de tijd en tegen wat mogelijk is. Precies waar ik goed in ben. Het enige probleem is dat ik een insider nodig heb om alles te doen slagen, maar ik heb al een kandidaat op het oog die hier vast even graag weg wil als ik. Iemand die hele dagen een masker draagt, waaronder hij ongetwijfeld even gek is als ik.

Dokter Dan.