Smile

10.

Het is verbazend hoe snel ik weer de oude kan worden tijdens het plannen van onze ontsnapping. Het wordt een enorm spektakel, al die volslagen gestoorde criminelen zomaar vrij op straat. Niemand zal nog veilig zijn. En dan vooral Batman niet. Eindelijk zal hij boeten, en als we met hem klaar zijn is Gotham weer van ons. Bloed zal over de straatstenen vloeien, angst zal boven de stad hangen als een grote stormwolk. Het is tijd om de duisternis te ontketenen.

Alles hangt nu af van één persoon: Dan. Na die kus geloof ik dat ik hem nu eindelijk aan mijn kant heb. Het was eigenlijk een impulsief moment, een drang zo sterk dat ik mezelf niet tegen kon houden. Het ziet er naar uit dat ik dat zelfs nog kan gebruiken. Ik moet eerlijk zijn: het was inderdaad een geweldige kus. Maar als ik daar aan blijf denken ben ik straks nog nergens. Ik moet er gewoon voor zorgen dat Dan meedoet, dat de twijfel niet alles verpest. Hij is nu van mij, en ik ben erg bezitterig. Niemand komt aan wat van mij is. Niet als diegene het wil overleven, tenminste.

Dan zelf moet gewoon nog naar buiten laten wat in hem zit. Al die waanzinnigheid, al die kleur, ik wil het zien. Ik wil hem zien zoals hij is. Daar heb ik gelukkig al aan gedacht bij het schrijven van mijn briefje aan Joe, die naast wapens ook de perfecte kostuums levert. Naast mij moet hij opvallen, herkenbaar zijn, mensen moeten een gezicht op hun angsten kunnen plakken. Als je grappig wilt zijn moet je op een podium kunnen staan, en ben ik als the Joker niet de aangewezen persoon als het op grappen aankomt? Iedereen lacht zich dood met mij in de buurt. Ik grijns, voel een lach opborrelen en laat hem vrij. Je lacht je dood. Ik gier het uit en het is alsof ik mijn vader weer voor me zie, lachend om de tranen in moeders ogen, om de angst op onze gezichten, net zoals ik nu om het lijden van anderen lach. En ik blijf lachen, want ik weet dat mijn vader voor me zou kruipen als hij nu nog zou leven, hij zou bang zijn voor mijn waanzin. Ik zou hem voor me laten buigen, hem naar beneden drukken en genieten van zijn vernedering. Maar dat kan niet, want hij is dood. Ik heb hem vermoord. En het is nog steeds het beste wat ik ooit gedaan heb.

Het voelt goed om weer zo te lachen als vanouds. Het voelt goed om te weten dat ik niet normaal ben.