Smile

25.

Het lijkt wel alsof het zonlicht Dans gezicht streelt als hij de kamer in komt met een dienblad in zijn handen, gekleed in niets anders dan zijn onderbroek en één van mijn hemden. Dit is zelfs nog beter dan mijn dagdromen. Hij glimlacht even en zet dan het ontbijt op het bed, dat bestaat uit een kom cornflakes en een kop koffie voor elk van ons. We vallen allebei meteen aan. Gisterennacht was geweldig, maar een lege maag vul je er niet mee. Gisterennacht... Man. Dat was alles en meer dan ik ooit gehoopt had, zoveel beter dan elke stiekeme gedachte van de laatste dagen. Het was onbeschrijfelijk, niet normaal wat Dan bij me teweegbracht. Ik was helemaal verloren, hulpeloos verdronken in die prachtige bruine ogen. En voor één keer vond ik dat ik niet zo erg. We waren doorgegaan tot Dans kussen steeds langzamer werden en ik mijn ogen ook bijna niet meer open kon houden. Ik had hem voorzichtig van me af gerold en was lepeltje-lepeltje tegen hem aan gaan liggen. Voor de eerste keer in jaren droomde ik niet over bloed of moorden, maar over ogen met de kleur van chocolade. Ik heb nog nooit zo heerlijk geslapen. Dezelfde ogen kijken me nu aan van aan de andere kant van het dienblad. "Waar denk je aan?" vraagt hij, zijn stem onschuldig maar zijn blik gevuld met een geamuseerde schittering. Ik glimlach. Wat een verschil met de verlegen dokter van een paar weken geleden. Toegegeven, deze versie van Dan vind ik persoonlijk iets leuker. "Ik denk aan hoe lekker deze cornflakes zijn", zeg ik plagerig. Hij rolt met zijn ogen, maar kan zijn grijns nauwelijks verbergen. "Ze zijn inderdaad lekker", zegt hij. Hij neemt een hap en maakt me vervolgens aan het lachen door met een heel sensuele stem over de cornflakes te praten. "Mmmmm... Cornflakes. Mmmmm..." Daarna likt hij zijn lippen op zo'n overdreven sexy manier, waardoor ik nog harder moet lachen. Uiteindelijk liggen we allebei op het bed te schateren, telkens 'mmmm, cornflakes' herhalend tot we niet meer kunnen en uithijgend naar het plafond liggen kijken. "Laten we naar beneden gaan", stel ik voor, en samen gaan we nog steeds nahikkend de trap af. Ik zet de kommen in de keuken en voeg me dan bij Dan, die in de woonkamer naar de tv zit te kijken. "... is een the Joker uit Arkham Asylum ontsnapt. Het gaat over de gevaarlijkste crimineel, en een nieuwe misdadiger die de gevangene zou hebben vrijgelaten. Hij staat bekend onder de naam Dan Quinn." Dan kijkt verrast naar me om. Ik grijns. Vanaf nu is hij officieel als één van ons erkend. Ze hebben het waarschijnlijk op de rug van zijn jasje zien staan bij het bekijken van de bewakingscamera's. De nieuwslezer op het scherm gaat intussen verder. "We vragen u om rustig te blijven en ervoor te zorgen dat u uw huis goed afsluit. De politie verzekert ons dat ze de ontsnapte crimineel al aan het opsporen zijn en Batman's hulp hebben ingeroepen. We hopen dat het probleem zo snel mogelijk wordt opgelost. We gaan verder met het weer-" Dan zet de televisie uit. "Dus," zegt hij, zijn ogen twinkelen met een manie die ik herken uit mijn eigen blik, "ik ben nu een bekende crimineel, huh?" "Let maar op dat je geen kapsones krijgt", grap ik. Hij grijnst, ik zie zijn blik afdwalen naar mijn lippen en ik voel de temperatuur terug stijgen. Hij buigt naar me toe als een plant naar de zon, en ik kom hem tegemoet, verlangend naar de smaak van zijn lippen. Het is een zachte kus, heel anders dan gisteren, toen alles voelde als hard, agressief en vurig. Nu is het eerder rustig, ongehaast en zoet. Teder, eigenlijk. "Hey", fluister ik tegen zijn lippen, " wat denk je van een date vanavond? Laten we het feit dat je nu een bekende misdadiger bent vieren..." Hij mompelt iets in de trant van 'is goed', maar ik weet niet precies wat aangezien hij me meteen weer begint te kussen.