Smile

22.

Na hier zolang niet te zijn geweest was ik bijna vergeten hoe chaotisch het huis er bij lag. De salontafel is beladen met boeken, halflege zakken chips en een stuk of twee wapens. Posters hangen half gescheurd aan de muur, in graffiti staat de tekst "why so serious?" op het behang en ergens zitten nog een paar bloedvlekken op het tapijt. De foto van Batman op de muur zit zo vol messen dat hij bijna onherkenbaar is. Ik vind het nu eenmaal een leuke manier om me af te reageren als ik gefrustreerd ben, wat zo te zien nogal vaak gebeurt. De keuken is er al niet veel beter aan toe. Er zitten messen in de muur, een halfleeg wijnglas ligt gebroken op het aanrecht en de oven is zo te zien ontploft door één van mijn chemische experimentjes. Wat moet je anders doen als er even niemand is die vermoord kan worden? Gelukkig zit de koelkast tenminste aardig vol. "Ik hoop wel dat je kookkunsten niet te maken hebben met de... inrichting van je keuken", zegt Dan sarcastisch. Ik grijns naar hem. "De inrichting is de schuld van iedereen die mijn kookkunsten beledigde, Danny." Zijn ogen schitteren als de glinstering op een vlijmscherp mes, onweerstaanbaar en vreselijk verleidend. Ik geef hem een zachte kus net naast zijn mondhoek, eentje die precies lang genoeg duurt om hem gek te maken maar te kort is om op te reageren. Dan draai ik me om en zoek een pan waar geen kogel in zit. 

Een halfuurtje later staat een pot met pasta te pruttelen terwijl Dan en ik verwikkeld zijn in een kus-sessie die iets pikanter is dan de currysaus die op het menu staat. Van mijn hemd zijn de bovenste knoopjes al een tijdje open, en Dan vindt de hele tijd nieuwe manieren om me helemaal te doen doordraaien: een kus op mijn sleutelbeen, een plagerig bijtje in mijn onderlip, zijn koude handen die even onder mijn hemd verdwijnen om mijn rug te doen rillen. Hij overlaadt me met zijn warmte en verlangen, doet het vuur in mij opleven. Ik betrap mezelf er op dat ik kreun als hij mijn naam fluistert, weet dat ik niet genoeg heb met deze verborgen passie. Ik wil meer, en ik krijg altijd precies wat ik wil. "Zeker dat je die pasta nog wilt, Danny?", mijn stem schor van een onderhuids verlangen. Hij lacht zachtjes tegen mijn nek, zijn haar kriebelt tegen mijn wang. "Eigenlijk kan dat eten me nu even geen bal meer schelen." Hij drukt zijn lippen even in het kuiltje van mijn hals. "Er is een ander soort honger die ik moet stillen." Zijn ogen schitteren zo heerlijk duivels nu, en ik bedenk meteen een paar dingen die ik nu heel graag met hem zou willen doen. Mijn hand gaat opzij en draait het gasvuur uit, maar de hitte vanbinnen wordt alleen maar heter. "Volg me", fluister ik, en ik sleep hem aan zijn shirt achter me aan.