Smile

13.

Het voelt goed om weer wapens in mijn handen te hebben, vrije handen. Het vertrouwde wapperen van mijn trenchcoat rond mijn benen, vol opgedroogde bloedvlekken. En de nieuwe sensatie van Dan naast mij, grijnzend in zijn nieuwe kostuum. De adrenaline raast door mijn aderen. Ik ben klaar voor de strijd. Straks zit ik weer in mijn vertrouwde omgeving van rondvliegende kogels en opspattende bloed, van geschreeuw en gelach. Ik voel de waanzin alweer opkomen, samen met de details van mijn plan. Het wordt snel, explosief en bloederig. Vuurwerk. Dit is waar we voor geboren zijn. We zijn aangekomen bij de dubbele deuren die toegang geven tot de cellen. Vanaf hier begint het echt. "Klaar?" vraag ik. Hij knikt, zijn huid is bleek en zijn lippen staan in een gespannen trek. Hij neemt zijn pistool wat steviger vast, met licht trillende vingers. "Stel je voor dat ze je pijn hebben gedaan." Ik zie zijn blik verharden en besluit dat we klaar zijn. "Showtime." Ik duw de deuren open en het circus begint met het luiden van het alarm. Bewakers stromen de gang in, schreeuwend dat we onze wapens moeten laten vallen. Dan en ik heffen gelijktijdig onze armen en halen de trekker over, de loop trilt niet langer in zijn hand en ik weet dat hij denkt aan elke keer dat hij iemand pijn wilde doen maar het niet heeft gedaan. Drie mannen vallen op de grond, geraakt door onze kogels. Dan richt goed, en hoewel hij twijfelde ziet hij er niet echt aangeslagen uit. Ik zou meer op de aanvallers moeten letten dan op hem.

Ik begin te lachen terwijl de gang zich vult met rinkelende patronen en kermende lichamen, lach zoals vanouds. De kogels vliegen rond onze oren, maar raken ons niet. Dan en ik blijven vuren, richten en vuren, richten en vuren. Bewakers vallen bij bosjes neer, hun wapens te ver van hen af om nog iets te proberen. De witte muren worden langzaam meer roodgekleurd. Bloedrood, één van mijn favoriete kleuren. Dan had gelijk, de mannen zijn echt met weinig. Ik voel een soort trots dat hij de rest heeft weten weg te werken. Ik voel een soort trots dat hij blijft schieten, dat ik langzaam een genot in zijn blik zie terwijl hij de demonen in zijn hoofd kapot schiet. Uiteindelijk liggen alle mannen in het zwart op de grond, hun wapens weggeschopt en heb ik de leider van de groep gevonden, met een kogel in zijn buik. Hij leeft nog, dus kan ik hem een vraagje stellen. "Luister even, oké? Ik heb een simpele gunst van je nodig. Geef me de sleutel van de controlekamer. Dat is alles wat ik nodig heb, en dan laat ik je met rust. Begrepen?" Hij knikt, de doodsangst straalt van hem af. Hoe heerlijk. "D-de code is 8432." "Heel goed." Ik zet mijn pistool tegen zijn hoofd en schiet. Hoe minder losers, hoe beter. Ik knik naar Dan. "Controlekamer. Nu." Hij ziet nog steeds een beetje bleek, maar ik merk dat hij begrijpt waarom ik moord. Ik denk dat hij beseft hoe goed het voelt om voor God te spelen. Hij gaat me voor door een nieuwe gang, deze keer niet vol bewakers. Ik geloof werkelijk dat we ze allemaal gepakt hebben. "Hier is het", zegt Dan, wijzend naar een metalen deur met een klein toetsenbord naast. "Fase twee", zeg ik, en Dan knikt en rent naar een volgende deur, klaar voor zijn deel in ons plan. 8432. Een groen lichtje gaat aan en de deur klikt open. Angst, de beste manier om iemand alles te laten doen en zeggen. Ik duw grijnzend de deur open, en wordt opgewacht door een bange vrouw met een trillend pistool in haar handen. "Laat dat wapen vallen!" gilt ze. Ik schud mijn hoofd, wijs even naar de schermen op de muur waar duidelijk op te zien is welke ravage we daar hebben achtergelaten. "Ik geloof dat je ondertussen toch ook al zou moeten weten waartoe ik in staat ben, niet?" Het wapen trilt nog meer in haar hand. Straks laat ze het nog vallen, de idiote. Ik zet een stap naar voren. "Kom niet dichterbij!" Ik zie de ring aan haar vinger. Getrouwd. Ach, wat jammer. Dat huwelijk duurt niet lang meer. Ik doe mijn armen langzaam omhoog als in een teken van overgave, draai dan mijn hand en schiet haar in de buik. Ze gilt van de pijn, maar dat alles kan mij nu echt niet meer schelen. Ik gooi haar van de stoel af en bestudeer het controlepaneel. Een hoop knipperende lichtjes prikken in mijn ogen, maar een serie knopjes trekt mijn aandacht. Achter elk knopje staat het woord "cel" en een nummer. Dit zocht ik. Ik zou nu eigenlijk op elk knopje moeten drukken, één voor één, en alle gekker naar buiten laten om samen Batman aan te vallen. Maar weet je, ik denk dat ik het toch maar niet doe. Misschien zijn we toch beter af met ons tweeën, of misschien heb ik gewoon even geen zin om iedereen hier vrij te laten. Nee. Vandaag breken alleen Dan en ik uit. Maar dan wel met vuurwerk. Ik zie Dan over het scherm lopen, richting de muur die we gaan opblazen. Ik grijns, en net op dat moment hoor ik een schot. Een brandende pijn schiet door mijn schouder, waar een kogel zich net in heeft geboord. Ik laat een korte grom horen en draai me dan om naar de vrouw die hijgend van de pijn achter me op de grond ligt, het rokende pistool nog in haar hand. "Stout meisje. Dat had je niet moeten doen."

Een paar tellen later is ze dood.