Het is stil in de auto terwijl we naar mijn safehouse rijden. Dan kijkt uit het raam, een dromerig lachje op zijn lippen. Ik vraag me af waar hij aan denkt terwijl ik door de straten scheur. Ik vraag me af of hij nog wel helemaal dezelfde is. Ik vraag me af of hij me even graag wil kussen als ik hem. Want ik kan er bijna niet meer tegen, die drang om hem gewoon tegen de muur te duwen en de afstand tussen ons helemaal weg te nemen, net zoals de vorige keer. Als dit is hoe het voelt om verliefd te zijn... Ik snap niet hoe ik hier zo lang zonder heb kunnen leven. Geen wonder dat ik zo ben doorgeslagen, toch? Maar nu moet ik me concentreren, want als we niet veilig zijn kan ik die hele kus wel vergeten. Het safehouse is eigenlijk een oud herenhuis in één van de achterafbuurtjes. Toen ik het voor de eerste keer zag, was het niet meer dan een vervallen krot, te vol met puin om krakers in te laten slapen. Gelukkig heb ik een aantal mannetjes die de binnenkant wat hebben opgeknapt. Uiteindelijk hebben criminelen toch ook het recht om comfortabel te wonen, niet? Dan vindt het er vast leuk. Ik stel me hem voor in de keuken, in één van mijn hemden, genietend van een koffie. Of als hij 's avonds naast me zit, zijn hoofd op mijn schouder en ik die met zijn haar speel... Zulke normale dingen. Wat heeft hij in godsnaam met me gedaan?
We dumpen de auto een paar straten van het huis en gaan lopend verder. Je kunt nooit voorzichtig genoeg zijn. Tijdens het lopen neemt Dan mijn hand, zijn koude huid stuurt tintelingen langs mijn vingers omhoog. Nog een paar straten, een tergend aantal minuten en dan kan ik hem eindelijk gewoon némen. Dan is hij van mij. Dan kan ik eindelijk alles vergeten, wegnemen en vervangen door Dan. Wat ik niet allemaal zou doen om hem te voelen smelten...
JE LEEST
Smile
Fanfiction(Nederlandse versie) Phan/ The Joker en Harley Quinn cross-over Maak me kapot, denk ik, maak me kapot zoals de zon doet met de nachtlucht.
