Οι Δυο Φυλές

{5.}

Ενόσω περπατούσαμε στον φαρδύ διάδρομο που απλωνόταν μπροστά μας, παρατηρούσα εντυπωσιασμένη το χώρο γύρω μου. Διάφορα έργα τέχνης στόλιζαν τους πέτρινους τοίχους του παλατιού με ασημένιες πανοπλίες να στέκονται δίπλα τους. Δεν περίμενα πως μια φυλή όπως η Ταργκάριαν θα διέθετε κάτι τόσο όμορφο. Προς στιγμήν είχα ξεχάσει το μέρος όπου βρισκόμουν.

Αλλά αμέσως επανήλθα στην πραγματικότητα όταν μια παρέα μικρών αγοριών πέρασε τρέχοντας από κοντά μας. Αυτή ήταν και η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι δεν είχα προσέξει κανένα μικρό κορίτσι πουθενά, κάτι που με έκανε να αναρωτιέμαι που ήταν, γιατί δεν γίνεται οι μόνοι απόγονοι της φυλής να είναι άντρες. Στη σκέψη ότι κάτι κακό τις είχε συμβεί, θυμός με κατέκλυσε.

Ήθελα να ρωτήσω τόσα πολλά την Κλαιρ αλλά κράτησα τις σκέψεις μου για τον εαυτό μου. Δεν ήμουν βέβαιη αν μπορούσα να την εμπιστευτώ. Ναι μεν ήταν γυναίκα και προφανώς προερχόταν από μια αλλά φυλή πριν έρθει εδώ αλλά τώρα ήταν παντρεμένη με έναν από αυτούς.

《Λοιπόν》,αναφώνησε εκείνη, σπάζοντας τη σιωπή που επικρατούσε ανάμεσα μας.《Σίγουρα θα έχεις πολλές ερωτήσεις, οι οποίες θα μείνουν αναπάντητες για λίγο ακόμη》.

《Εντάξει》,είπα γνέφοντας της.

《Αμέλια, στο είπα και πριν, δεν χρειάζεται να φοβάσαι. Ξέρω πως έχουν ακουστεί πολλά για τη συγκεκριμένη φυλή αλλά τα περισσότερα δεν ισχύουν》.

《Αυτό σημαίνει ότι όντως κάποια ισχύουν》,μουρμούρισα χωρίς να ξέρω αν με είχε ακούσει.

《Δεν πρέπει να ανησυχείς για τίποτα. Αν, θεού θέλοντος, σου συμβεί κάτι, η σωρός σου θα μεταφερθεί στους γονείς σου》,συμπλήρωσε σφίγγοντας το χέρι μου. Τώρα αυτό το είπε για να με καθησυχάσει;

Δεν αντέδρασα στα λόγια της. Αλλά μέσα μου γινόταν ένας πόλεμος συναισθημάτων που αφορούσαν τους γονείς μου. Τόσες ερωτήσεις, τόσα "γιατί", πρόκειται να έμεναν αναπάντητα.

Κούνησα το κεφάλι μου ώστε να αποδιώξω τις σκέψεις που τριγυρνούσαν μέσα στο μυαλό μου. Και τα κατάφερα μόλις φτάσαμε μπροστά από μια κλειστή ξύλινη πόρτα.

《Φτάσαμε》,ψέλλισε δίπλα μου η Κλαιρ, κάτι που ήδη γνώριζα. Αφού πρώτα με παρατήρησε για να δει αν ήμουν καλά, ανασήκωσε το χέρι της, χτυπώντας το πάνω στη ξύλινη επιφάνεια. Μια αντρική φωνή ακούστηκε από το εσωτερικό του δωματίου, που μας καλούσε να περάσουμε μέσα στον χώρο.