Οι Δυο Φυλές

{19.}

Θυμός.

Το μοναδικό συναίσθημα που κυριαρχούσε αυτή τη στιγμή μέσα μου. Και το χειρότερο: δεν ήξερα το λόγο δημιουργίας του.

Στην αναφορά εκείνου του γυναικείου ονόματος, ένας αναξήγητος κόμπος εμφανίστηκε μέσα στο στομάχι μου, προκαλώντας μου έντονη ταραχή.

Αναρωτιόμουν ποια ήταν αυτή. Ίσως μια φίλη του; Μπορεί και αδερφή του. Δεν γνώριζα τίποτα γι'αυτόν οπότε όλα ήταν πιθανά.

Παρ'όλα αυτά -παρά το αίσθημα θυμού που με διακατείχε- επιθυμούσα να μάθω για να την ευχαριστήσω εγώ η ίδια για την καλοσύνη που έδειξε, δίχως κανένα αντάλλαγμα. Και μόνο από ένα άτομο μπορούσα να πάρω τις πληροφορίες που χρειαζόμουν.

Χτύπησα την ξύλινη πόρτα μπροστά μου, περιμένοντας με ανυπομονησία την άδεια για να εισέλθω στον χώρο, η οποία δεν ήρθε ποτέ. Εκνευρισμένη, έσπρωξα με δύναμη την πόρτα, καταφέρνοντας να την ανοίξω, και με γοργό βηματισμό μπήκα στο φωτισμένο με πολλά κεριά δωμάτιο.

《Κρίστοφερ;》φώναξα ανήσυχη, μη βρίσκοντας τον κάπου μέσα στον ζεστό χώρο.

Ξεφύσιξα ενοχλημένη και κάνοντας μεταβολή, οδηγήθηκα ξανά προς την πόρτα. Ελάχιστα λεπτά πριν την ανοίξω, ένας ήχος ακούστηκε κάπου πίσω μου και τρομοκρατημένη, στράφηκα προς την προέλευση του.

《Γεια σου, Αμέλια》,αποκρίθηκε η μικρογραφία του Κρίστοφερ, που βρισκόταν καθισμένη στο γραφείο, της οποίας δεν είχα καταφέρει ακόμη να μάθω το όνομα.

《Γεια σου》,ψέλλισα, μη ξέροντας πως να τον αποκαλέσω.

Σιωπή επικράτησε ανάμεσα μας, πράγμα που έβρισκα ανόητο. Και ο καθένας θα πίστευε το ίδιο, βλέποντας με ανίκανη να απευθυνθώ σε ένα μετά βίας δεκάχρονο παιδάκι.

Έτριψα αμήχανα τον σβέρκο μου.《Μήπως ξέρεις που είναι ο Κρίστοφερ;》ρώτησα έπειτα από λίγα λεπτά.

Έγνεψε καταφατικά, με ένα τεράστιο χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο του. Στη συνέχεια σήκωσε το χέρι του, δείχνοντας μου μια μικρή πόρτα μέσα στον χώρο, που πρώτη φορά παρατηρούσα.

Στένεψα τα μάτια μου περίεργη.

《Είπε ότι θα αποσυρθεί για ένα σύντομο μπάνιο》,απάντησε το παιδάκι.《Που μόνο σύντομα δεν είναι》,σχολίασε κοροϊδευτικά.

《Ευχαριστώ για την πληροφορία》,αναφώνησα ευγνώμων και έμεινα να τον κοιτάζω δίχως να ξέρω τι υποτίθεται πως έπρεπε να κάνω με αυτή.