Οι Δυο Φυλές

{13.}

Κρίστοφερ

Άνοιξα διστακτικά τα μάτια μου, αφήνοντας το φως του πρωινού ηλίου να εισέλθει μέσα τους. Τα ξανάκλεισα αμέσως λόγο της δυσφορίας, που μου προκάλεσε. Ασυναίσθητα, άπλωσα το χέρι μου στην άλλη μεριά του κρεβατιού, βρίσκοντας το κενό. Μια περίεργη αίσθηση με κατέβαλε. Όμως ήμουν ανίκανος να διαπιστώσω σε τι οφειλόταν λόγω της θολούρας που τριγυρνούσε μέσα στο κεφάλι μου.

Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, σηκώθηκα από τη θέση μου, κατευθυνόμενος προς τη μικρή πόρτα του δωματίου, που οδηγούσε στο μπάνιο. Ρίχνοντας λίγο νερό στο πρόσωπο μου, γύρισα ξανά στον προηγούμενο χώρο.

Για έναν ανεξήγητο λόγο ένιωθα περίεργα. Το διαρκές κενό που υπήρχε μέσα μου, με κόπο προσπαθούσε να έρθει στην επιφάνεια αλλά δεν θα το άφηνα. Ούτε τώρα, ούτε ποτέ. Φορώντας το συνηθισμένο προσωπείο μου, άλλαξα ρούχα και έπειτα βγήκα έξω από το δωμάτιο.

Την προσοχή μου τράβηξε ο κενός χώρος δίπλα μου. Στο πάτωμα βρισκόταν πεταμένο ένα όπλο και βιαστικά το πήρα στα χέρια μου, επεξεργάζοντας το. Γνώριζα αλλά δύο άτομα, που διέθεταν όπλο εκτός από εμένα. Φυσικά αυτό δεν ήταν το δικό μου, μιας και το είχε η Αμέλια.

Αμέλια.

Δεν ήξερα γιατί αλλά συνεχώς μου άρεσε να της πηγαίνω κόντρα. Μου άρεσε να βλέπω το συνοφρύωμα της κάθε φορά που θύμωνε ή το ροδοκόκκινο χρώμα που έπαιρναν τα μάγουλά της κάθε φορά που ντρεπόταν. Φυσικά, δεν μου άρεσε το όλο θέμα του επικείμενου γάμου όμως δεν μπορούσα να φέρω αντίρρηση στον πατέρα μου. Αυτό ήταν το μοναδικό πράγμα που μου ήταν αδύνατο να κάνω.

Κούνησα το κεφάλι μου για να αποδιώξω τις σκέψεις μου, οι οποίες είχαν πάρει περίεργη τροπή. Τοποθετώντας το όπλο στο σακάκι μου, άρχισα να κατευθύνομαι προς το δωμάτιο του Ματ. Ήμουν βέβαιος ότι ήταν δικό του αλλά δεν γνώριζα τον λόγο για τον οποίο βρισκόταν εκεί.

Αν το είχε δει κάποιος, αν το έλεγε στον πατέρα μου, όλα θα καταστρέφονταν. Δεν έπρεπε κανένας να μάθει για τη συμφωνία. Υποτίθεται πως ήταν ένα επτασφράγιστο μυστικό αλλά ο Ματ το έσπασε.

Εκνευρισμένος, αύξησα το βηματισμό μου, φτάνοντας έξω από το δωμάτιο του. Άνοιξα με δύναμη την πόρτα, μένοντας έκπληκτος με το θέαμα μπροστά μου. Μνήμες από τη χθεσινή νύχτα άρχισαν να εισέρχονται βίαια μέσα μου, κάνοντας με να κοιτάξω με άσβεστο θυμό την Αμέλια.