Οι Δυο Φυλές

{26.}

Ο Ματ είχε σταθεί μπροστά μου, προστατεύοντας με σε περίπτωση που εκείνος επιθυμούσε να μου ορμήξει. 《Κρις》,ψέλλισε το όνομα του, προσπαθώντας να τον συνετίσει, όμως εκείνος, ανασηκώνοντας το χέρι του, εμπόδισε τη συνέχεια του λόγου του.

Δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω την περίεργη συμπεριφορά του. Αποκλείεται να πληγώθηκε έστω και λίγο με τη σκηνή που είδε μπροστά του. Άλλωστε δε νοιαζόταν για μένα και το είχε αποδείξει πάμπολλες φορές. Όμως η στάση του, παρουσίαζε κάτι διαφορετικό. Οι σφιγμένες γροθιές του και η δυνατή ανάσα που συνεχώς έπαιρνε, ήταν σημάδια της προσπάθειας που κατέβαλε για να ηρεμήσει.

《Η Σελίν μού μετέφερε που δεν αισθανόσουν καλά》,άρχισε να λέει μέσα από τα δόντια του, με μένα να αναρωτιέμαι πως στο καλό αυτή γνώριζε την κατάσταση της υγείας μου. Πως ήρθε σε επαφή μαζί του. Φαίνεται ότι είχαν περισσότερη οικειότητα μεταξύ τους, κάτι που δεν επιθυμούσαν να φανερωθεί προς τα έξω, αναλογίστηκα, νιώθοντας ένα μικρό κόμπο να σχηματίζεται για ελάχιστα δευτερόλεπτα στο στομάχι μου, με αποτέλεσμα του σφίξιμο του σαγονιού μου.《Όμως, απ'ότι βλέπω είσαι καλά. Περισσότερο από καλά θα έλεγα》,τόνισε την τελευταία φράση του, με τη ματιά του να πέφτει στον Ματ.《Μπορείς να μας αφήσεις λίγο μόνους;》ρώτησε -πιο πολύ απαιτούσε- τον Ματ.

《Δεν είσαι σοβαρός, έτσι Κρις;》κάγχασε εκείνος.

Κρις;

Το χαϊδευτικό που χρησιμοποίησε με ξάφνιασε. Έδειχνε ένα διαφορετικό είδος δεσμού που υπήρχε ανάμεσα τους.

《Θέλω να της μιλήσω ιδιαιτέρως. Πρέπει να το σεβαστείς αυτό, νομίζω》,σχολίασε ο Κρίστοφερ, σταυρώνοντας τα χέρια του μεταξύ τους, έχοντας πλέον ηρεμήσει.

Παρατηρώντας τον για περισσότερη ώρα απ'όση έπρεπε, ο Ματ τελικά στράφηκε προς το μέρος μου, ρίχνοντας μου μια συμπονετική ματιά πριν προχωρήσει προς την κλειστή πόρτα του χώρου.

Μη με αφήνεις μόνη μαζί του, ήθελα να του φωνάξω αλλά κρατήθηκα. Άλλωστε, δεν είχε τη δυνατότητα να με πονέσει. Ήδη υπέφερα.

《Λοιπόν;》αναρωτήθηκα με τη φωνή μου να βγαίνει αλλοιωμένη από το στόμα μου. Φοβόμουν και ας μην μπορούσα να το παραδεχτώ.《Τι ήθελες να μου πεις;》ξαναρώτησα, βλέποντας τον αμέτοχο σε οποιοδήποτε είδος κίνησης προς το μέρος μου.

Έκανε ένα βήμα κοντά μου. Έπειτα άλλο ένα. Και άλλο, και άλλο έως ότου έφτασε ελάχιστα εκατοστά μακριά μου. Εγώ παρέμενα ακίνητη. Ανίκανη να αντιδράσω, με την καρδιά μου έτοιμη να αποδράσει από το στήθος μου. Τα μάτια του -εκείνο το βαθύ γκρίζο, το οποίο με είχε μαγέψει εξαρχής- εξέπεμπαν μια ζεστασιά, από την οποία ήταν αδύνατον να ξεφύγω. Συνειδητοποίησα πως δεν θα με έβλαπτε. Όχι ακόμη τουλάχιστον.