Οι Δυο Φυλές

{40.}

Το γεγονός ότι θα βρισκόμουν σε τόσο στενή επαφή με τον Άλαν δεν το περίμενα.

Μετά από την "συζήτηση" μας με τον Κρίστοφερ, αποφασίστηκε να χρησιμοποιήσω το ίδιο άλογο με τον Άλαν. Και για πρώτη φορά δεν έφερα αντίρρηση. Ακόμη ένιωθα περίεργα μετά τη χθεσινή νύχτα οπότε συμφώνησα ηθελημένα.

Καθώς προχωρούσαμε, παρατηρούσα τον συνεπιβάτη μου. Αν και ήταν προσηλωμένος στον δρόμο, έλεγχε και το περιβάλλον γύρω του για τυχόν απροσδόκητες επισκέψεις, κάτι που δεν περίμενα.

Ο καιρός σήμερα ήταν πιο κρύος, με τον ήλιο να έχει κρυφτεί πίσω από τα δέντρα μπροστά μας. Σε αντίθεση με τον Κρίστοφερ, ο Άλαν δεν μετέδιδε καμία ζεστασιά. Όχι ότι είχα μπει στον κόπο να το μάθω αγγίζοντας τον. Σε όλη τη διαδρομή κρατιόμουν -ή τουλάχιστον προσπαθούσα- από το άλογο. Μέχρι στιγμής τα είχα καταφέρει.

«Κάτι περίεργο συμβαίνει», ψέλλισε ο Άλαν. Ο Κρίστοφερ προπορευόταν λίγα μέτρα μπροστά από εμάς, ωστόσο ήταν αδύνατον να τον ακούσει τόσο σιγά που το είπε.

Έσμιξα τα φρύδια μου περίεργη. Μια επικείμενη συζήτηση μαζί με τον Άλαν δεν ήταν στα σχέδια μου αλλά δεν μπορούσα να αγνοήσω τα λόγια του. «Τι εννοείς;»

«Για πρώτη φορά, μετά από μέρες, είναι πολύ ήσυχα», είπε στον ίδιο τόνο με πριν.

Πράγματι ίσχυε. Κανένας ήχος ζώου, κανένα κελάηδισμα πουλιού, τίποτα δεν αντηχούσε γύρω μας. Και αυτό ένα πράγμα σήμαινε.

«Μας παρακολουθούν», διαπίστωσα έντρομη. Τα ζώα έχουν ενσυναίσθηση. Νιώθουν πότε απειλούνται. Όμως, δεν ήταν αυτά που έπρεπε να φοβούνται αυτή τη στιγμή.

«Και αυτός δεν έχει καταλάβει τίποτα», ανακοίνωσε, κάνοντας ένα νεύμα προς τον Κρίστοφερ, ο οποίος συνέχιζε αμέριμνος τον δρόμο του. «Μην κάνεις τίποτα. Μείνε ήρεμη και κρατήσου», συμπλήρωσε και εγώ αρκέστηκα να υπακούσω. Τύλιξα διστακτικά τα χέρια μου γύρω του, σφίγγοντας τον.

Για λίγη ώρα συνεχίζαμε ήρεμοι την διαδρομή μας όταν ξάφνου ακούστηκε μια φωνή πίσω μας. «Συγγνώμη;»

Και οι τρεις γυρίσαμε περίεργοι να κοιτάξουμε τον κάτοχο της. Ένας μεσήλικας άντρας έσερνε ένα κάρο, το οποίο φαινόταν να γέρνει λόγω του ισχυρού βάρους του.

«Ίσως θα μπορούσατε να με βοηθήσετε. Εδώ πιο κάτω πάω», συνέχισε ο άντρας, παρατηρώντας τις αντιδράσεις μας.

Διαισθάνθηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα ακριβά ρούχα του το έδειχναν αυτό. Ένας άντρας με τέτοια ρούχα δεν μπορούσε να είναι κάτοχος ενός τέτοιου κάρου. Όμως έπρεπε να μείνω ψύχραιμη.