Οι Δυο Φυλές

{37.}

Ένας εκκωφαντικός ήχος με έκανε να ξυπνήσω απότομα. Πετάχτηκα από το κρεβάτι τρομαγμένη, παρατηρώντας τον Κρίστοφερ, ο οποίος κοιμόταν ακόμη. Βάζοντας βιαστικά το φόρεμα μου, παρατήρησα ένα κομμάτι χαρτιού πεσμένο κάτω. Μπερδεμένη το πήρα στα χέρια μου, όμως πριν προλάβω να το ανοίξω, ένας ακόμη ήχος με έκανε να τιναχτώ από τη θέση μου. Το τοποθέτησα γρήγορα στη τσέπη που είχε το φόρεμα, με την υπενθύμιση να το διαβάσω αργότερα.

Περίεργη, κινήθηκα προς το ανοιχτό παράθυρο, για να παρατηρήσω τι συνέβαινε. Κόκκινες φιγούρες έτρεχαν στην αυλή, μπαίνοντας μέσα στο κτήριο, κρατώντας πυρσούς φωτιάς και διάφορα όπλα στα χέρια τους. Επόστριαν.

Τρομοκρατημένη, έκανα ένα βήμα πίσω. Ένα χέρι τυλίχτηκε γύρω από το στόμα μου, συγκρατώντας την κραυγή που ήταν έτοιμη να βγει από αυτό. Στρέφοντας την προσοχή πίσω μου, πρόσεξα, πως το χέρι του κατόχου, δεν ήταν άλλο από του Ματ. Ήμουν τόσο φοβισμένη από τις προηγούμενες σκηνές που διαδραματίζονταν μπροστά μου, που δεν τον είχα ακούσει να μπαίνει μέσα.

«Δεχόμαστε επίθεση», ήταν το μόνο που είπε, κάνοντας με να γνέψω.

Έπειτα η ματιά του έπεσε στον γυμνό Κρίστοφερ, ο οποίος μόλις ξυπνούσε. Στράφηκε ξανά προς το μέρος μου, κοιτώντας με έκπληκτος. Γύρισα από την άλλη, νιώθοντας τα μάγουλα μου να ζεσταίνονται.

«Τι συμβαίνει;» ακούστηκε η φωνή του Κρίστοφερ πίσω μας, προτρέποντας μας να τον κοιτάξουμε.

«Το ίδιο αναρωτήθηκα και εγώ!» φώναξε ο Ματ, έχοντας έναν υπαινιγμό στη φωνή του.

Μόλις συνειδητοποίησε την κατάσταση, ο Κρίστοφερ πετάχτηκε από το κρεβάτι, βάζοντας όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τα ρούχα πάνω του. Έπειτα μας πλησίασε, δίχως να με κοιτάζει.

Και τότε το χέρι του Ματ, βρέθηκε με δύναμη πάνω στο πρόσωπο του. Ο Κρίστοφερ πισωπάτησε, χωρίς να το περιμένει. Όταν συνήλθε, όρμηξε προς το μέρος του, έτοιμος να επιτεθεί.

«Σταματήστε!» αναφώνησα, μπαίνοντας μπροστά από τον Ματ, με το χέρι του Κρίστοφερ ελάχιστα μακριά από το πρόσωπο μου. Λίγο ακόμα και η γροθιά του θα το έβρισκε.

Τα μάτια του έπεσαν πάνω μου, ηρεμώντας κάπως, όμως μετά επέστρεψαν στην κανονική απαθή ματιά του.

Αγνοώντας τον, γύρισα προς τον Ματ. «Τι συμβαίνει; Γιατί βρίσκονται οι Επόστριαν εδώ;»

Γέλασε ειρωνικά. «Υποθετώ πως τον θέλουν νεκρό», είπε, δείχνοντας τον Κρίστοφερ. «Και μάλλον και εσένα, αφού δεν τήρησες τη συμφωνία σας να τον δηλητηριάσεις».

«Και τι θα κάνουμε;» ρώτησα, όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα.

Πήρε μια βαθιά ανάσα. «Πηγαίνετε στο στάβλο. Θα σας βρω εκεί. Πρέπει να φύγετε από την Ταργκάριαν. Τώρα!»

***

Περιμέναμε υπομονετικά τον Ματ να έρθει να μας βρει. Από την ώρα που φτάσαμε εδώ, δεν είχε μιλήσει καθόλου. Δεν με κοιτούσε καν, καταλαβαίνοντας πως είχε μετανιώσει για αυτό που είχε γίνει, όμως μη ξέροντας το λόγο.

Αφού δεν είχε σκοπό να μιλήσει, αποφάσισα να απασχολήσω τον εαυτό μου με τη φροντίδα εκείνου του άσπρου αλόγου, που τόσο με είχε μαγέψει. Φτάνοντας προς το μέρος του και ανασηκώνοντας ελάχιστα τον εαυτό μου για να το χαϊδέψω, ένιωσα το κομμάτι χαρτιού να φεύγει από την τσέπη μου, υπενθυμίζοντας μου να το διαβάσω. Κάτι το οποίο, άρχισα να κάνω, μόλις το έπιασα στα χέρια μου.

Αγαπημένε μου Κρίστοφερ,
Γνωρίζω πως ο χαμός των δύο πιο αγαπημένων σου προσώπων, θα σου κοστίσει, καθώς ξέρω ότι οι σχέσεις σας με τον πατέρα σου είναι τεταμένες. Όμως ελπίζω ότι αυτό το γράμμα μου θα σε βοηθήσει.

Μόλις πήρα τη μικρή στα χέρια μου, ήξερα τι μοίρα με περίμενε. Γι'αυτό, έβαλα τον πατέρα σου να πραγματοποιήσει την τελευταία επιθυμία μου. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να το πιστέψεις αλλά με αγαπάει. Μας αγαπάει πραγματικά, γιέ μου και ας μην το δείχνει.

Έτσι, τη στιγμή που πήρε τη μικρή από τα χέρια μου για να τη μεταφέρει στην οικογένεια της, του ψιθύρισα το όνομα της. Κάθε όνομα είναι ξεχωριστό για τον καθένα, έτσι και εγώ ήθελα να της δώσω κάτι που θα προερχόταν από εμένα και ας μην το μάθαινε ποτέ. Αμέλια. Το όνομα που θα τη συντρόφευε για την υπόλοιπη ζωή της.

Εγώ είμαι βέβαιη πως δεν θα τη δω ποτέ. Όμως εσύ, Κρίστοφερ, μπορείς να βρεις την αδερφή σου. Μπορείς να την συναντήσεις στη νέα της φυλή, την Αγκνέριαν, και να γίνεις φίλος της αν όχι ο αδερφός της. Ίσως έτσι, καταφέρεις να είσαι πραγματικά χαρούμενος.

Με αγάπη, η μητέρα σου, Ελίζαμπεθ.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΕ...