oplan: be mine again [ONGOING]

Chapter 19: Like

Para akong lantang gulay ng pumasok ako sa room. Hinang hina ako at para akong zombie. Wala akong gana makipag-usap kahit kanino and worst nasusungitan ko pa yung iba.

"Ate Miraaaa!" Narindi naman ang tenga ko sa sigaw ni Haide. Lumapit siya sakin at umangkla sa braso ko but tinanggal ko yun.

"Pwede ba?!" Naglakad ako palayo sakanya at lumabas ng room. Cutting kung cutting. Who's fucking care, anyway.

Narinig ko na yung bell kaya sa rooftop nalang ako dumiretso, mukhang wala namang tao kaya it's fine here.

I plugged in my earphone at pinikit ang mata ko. I just want to be alone, just myself, I want to freshen up. Too damn things happened. Too stupidities.

Naramdaman kong may tumabi sakin kaya napadilat ako.

"Ssssh. Don't talk." Nabigla naman ako sa sinabi niya kaya nakagat ko ang lowerlip ko. Hindi ko naman pinahalata at pinikit ko nalang ulit ang mata ko.

Hindi ko namalayan na nakaidlip na pala ako. Wait, what?! Nilibot ko ang tingin ko at- HOLY CROP! Nasaan ako?!

"Tss. Kalma," Napatingin ako sa nagsalita sa gilid ko.

Shiiiiiz! It's Tristan.

"Where am I?" Kalmadong tanong ko. I shouldn't be worried anyway. It's Tristan. He's harmless. I knew it.

"My condo." Nanlaki naman ang mata ko. W-what?

"Tss. Don't overreact! I bring you here without doing anything. Nakatulog ka kasi sa rooftop. So I didn't doubt to carry you and bring here." Pinigilan ko namang ngumiti kaya yumuko nalang ako.

A moment of silence.

No one dare to speak.

Me neither, anyway.

"Jade..." Automatic na umangat ang ulo ko ng marinig ko ang boses niya calling my second name how he used to do. How I miss it. God.

I looked at him. He just smiled and shook his head. Why do I feel that I want to hug him right now?

"Can I hug you?" He seriously asked. Shit naman, bakit ako naiiyak? I laughed awkwardly.

"Why?" Natatawang tanong niya. I didn't hesitate and run towards him. I embrace him with a tight hug and I feel he hugs back.

Why do I feel that I've been longing with his embrace so much?

"Jade." He whispered. It gaves me shivers again. Nah!

"Hmm?" Mas diniin ko pa ang mukha ko sa dibdib niya. I miss doing this so much.

"I miss you." He whispers on my ears. Tristan's effect on me, again. God, why?

He lift up my head and stares at me. Napapikit ako ng maramdaman ko ang labi niya sa noo ko.

"I really miss you, Jade. I really really..." Niyakap niya ulit ako at natahimik kami parehas. "...miss you." He whispers again.

Strange feelings again.

I didn't answer. Because honestly, I really don't know what to say.

Why when it comes with Tristan, I am always speechless?

"Tris?" Sabay kaming napahiwalay sa yakap ng may marinig kaming babaeng tumawag.

"Come in." Iritadong sigaw ni Tristan. At niluwa nun ang isang babaeng morena, matangkad at maganda. Wait, I know her! It's Venice.

Para naman akong binuhusan ng malamig na tubig ng makita ko siya. Bakit nandito yang babaeng yan? Lagi ba siyang pumupunta dito? Pero bakit? Bakit nandito siya? Ano ba sila-

"Hey, Jade!" Halos mapatalon naman ako sa gulat ng tawagin ako ni Tristan.

"Ha?" Natawa naman si Tristan at inakbayan yung Venice.

Hmm, uh?

"Jade. I want you to meet, Venice." Bigla namang sumikip ang dibdib ko. Wait, bakit nararamdaman ko nanaman 'tong dejavu na 'to? Mira, stop!

"She's Daniela Venice Aragon." Naningkit naman ang mata ko. W-what? D-daniela? A-aragon?

Natawa naman ako bigla. You stupid, Miracle! Hindi ko mapigilan matawa ng sobra. So all of this time na akala ko girlfriend niya 'to, at worst iniyakan ko pa, ay kapatid niya pala! Leche!

I can't stop laughing habang inaalala ko na nakilala ko na nga pala siya sa video call namin nun ni Tristan. She's Daniela. Oh God, how stupid am I? Pft!

"Hey, calm down! Anong nangyari? What's funny?" Nagtatakang tanong ni Tristan. I just shook my head and lay my hands infront of Daniela.

"Hi, Daniela! I'm Miracle. You can call me anything, but you can not call me Jade." I smiled genuinely.

"Hi, Ate hmm, Mira! Daniela Venice at your service. Hehe," She smiled awkwardly. Tinanggap naman niya yung kamay ko for a shakehands.

Saglit lang kaming nagkausap at nagkwentuhan ni Daniela dahil umalis din siya agad. Naiwan naman kami ni Tristan sa condo niya. He's now cooking while I'm just watching what he is doing.

"Jade?" He speak calmly.

"Bakit?" Tanong ko nang hindi inaalis ang tingin ko sa malambot na baboy na hinihiwa niya. So fluffy.

"Bakit bawal kang tawaging Jade?" This time nabaling naman ang tingin ko kay Tristan na nakatitig sakin ngayon.

I snapped for a moment. Bakit? Bakit nga ba? Bakit bawal akong tawaging Jade ng iba? Bakit ganun? Bakit parang... bakit parang gusto ko sa labi lang ni Tristan lumalabas yung pangalan kong Jade?

"Because you used to call me Jade." Nagtaka naman si Tristan sa sagot ko. Wait, what did I said? Pati ako nagtaka sa kung ano ang sinabi ko. Bakit?

Bakit ang dami kong tanong? Bakit ba pagdating kay Tristan hindi ako nakakapagsalita? Hindi ako makasagot? Bakit iba yung epekto ni Tristan among all the other guys I am talking with?

I just smiled and avoid his gaze.

"Because all I want is two things; First, when I heard your voice. Second is when I heard your voice mouthing my name. That's so precious, you know." I laughed silently just to avoid the awkwardness but I didn't success.

"And the most important thing..." Nilingon ko siya at tinignan. Siya naman ngayon ang unang umiwas ng tingin sakin.

"Hindi ko alam. Pero ang gusto ko marinig yung boses mo. Gusto ko ikaw lang tatawag ng Jade sakin para kapag narinig kong may tumawag sakin ng Jade alam kong ikaw yun. Gusto ko sa lahat ng lalaki, iba ka. Because you are different from anyone else, Tristan. And that's explain everything." Mahabang paliwanag ko sakanya.

"Eh ako, Jade. Ayaw mo bang tanungin kung anong gusto ko?" Natawa naman ako ng mahina at tumango.

"Yeah. Hmm, eh ikaw? Anong gusto mo?"

I blinked my eyes when he start to lean his face towards mine.

"Ikaw. Ikaw yung gusto ko."

-