Διχασμένος (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 2) Now Completed

Ύπουλη Επίθεση

Αυτό και το επόμενο κεφάλαιο πιθανός και το μεθεπόμενο δεν ξέρω ακόμα θα είναι σχετικά μικρότερα από τα άλλα γιατί είναι αλυσίδα ανάμεσα στους χαρακτήρες και δεν θέλω να φάω μια ώρα από την ζωή σας για ένα μόνο κεφάλαιο. Να περιμένετε το επόμενο σε κατά την παρασκευή.  Όσο για το δέκατο τρίτο θα δούμε γιατί έχω μια πολύ καλή ιδέα για αυτά που θα σας αφήσει άφωνους. Ελπίζω να βρήτε τα υπονοούμενα για την πλοκή που έχω βάλει και θα βάλω. ;-)

_________________________ Άρσα ________________________

Βγήκα έξω από το σπίτι χωρίς να σκεφτώ τίποτα και κανέναν, θα μπορούσα κάλλιστα να είχα σκοτωθεί από καμία αδέσποτη σφαίρα αλλά ευτυχώς ήμουν απίστευτα τυχερή. Όταν επιτέλους κατέβηκα τα σκαλοπάτια και είδα τους λυκάνθρωπους να τρέχουν να σωθούν το θέαμα μπροστά μου ήταν βάρβαρο από όλες μεριές.

Νόμιζα πως είχα ακούσει πυροβολισμούς αλλά στην πραγματικότητα είναι ακούσει γρυλίσματα και κραυγές από φόβο και τον πόνο του ακρωτηριασμού καθώς λυκάνθρωποι με σπαθιά και άλλα διάφορα όπλα των παλιών ετών σκότωναν τον έναν ντόπιο μετά τον άλλον. Το θέαμα ήταν αποτρόπαιο και εγώ είχα παγώσει καθώς έβλεπα το είδος μου να αλληλοσφάζεται μπροστά στα μάτια μου και τα αίματα και τα άκρα να πετάγονται παντού.

Δεν μπορούσα να κάτσω έτσι και να μην κάνω τίποτα. Έπρεπε να κάνω κάτι για να τους σταματήσω αλλά τι;  Τότε είδα μπροστά μου ένα ξίφος που είχε πέσει από κάποιον αρκετά άτυχο ώστε να χάσει την ζωή του λίγο πιο δίπλα από εμένα. Δεν ήξερα τι θα έκανα μαζί του αλλά ο τύπος σίγουρα δεν το χρειαζόταν άλλο εκεί που πήγαινε.

Σήκωσα το σπαθί και περίεργος το ένιωσα αρκετά ελαφρύ στο χέρι μου αλλά άγνωστο. Δεν είχα πιάσει ποτέ στην ζωή μου σπαθί αυτό ήταν σίγουρο. Παρόλα αυτά χωρίς να χάσω στιγμή ξεχύθηκα μέσα στη μάχη και χωρίς να σκεφτώ τίποτα έκανα επίθεση σε όποιον έβλεπα να κρατάει σπαθί. Δεν ήξερα καν τι έκανα αλλά το σώμα μου φαινόταν να θυμάται πράγματα καθώς έκοβα τα άκρα των επιτιθέμενων και κάρφωνα το ξίφος μου στο στήθος τους. Σχεδόν όλοι ήταν άντρες, οι μόνες γυναίκες καθόντουσαν πίσω και πετούσαν βέλη κυρίως σε εμένα που έβαλα την μεγαλύτερη αντίσταση, μάταια όμως γιατί πριν τα βέλη βρουν τον στόχο τους τα έκοβα στην μέση και συνέχιζα το έργο μου.

"Βρε βρε βρε. Τι έχουμε εδώ. Μια γυναίκα που ξέρει να πολεμάει σαν άντρας, και μάλιστα αρκετά όμορφη με αυτά τα γαλάζια μαλλιά στο κεφάλι της. Τι κρίμα που θα πρέπει να πεθάνεις" . Γύρισα αμέσως πίσω και ίσα που έλαβα να απόκρουση το σπαθί ενός άντρα χωρίς μπλούζα και δερμάτινο παντελόνι. Αμέσως μόλις κατάλαβε πως ήμουν αρκετά καλή για να τον αποκρούσω πέταξε το σπαθί από τα χέρια μου και με κλώτσησε με τόση δύναμη στα πλάγια που πετάχτηκα πάνω σε ένα δέντρο. Ο ήχος από δύο πλευρά που έσπασαν άρχισε να αντηχεί σα αυτιά μου ξανά και ξανά πριν ο πόνος που τα ακολούθησε μουδιάζει τις αισθήσεις μου.

Δεν ήξερα που είχα μπλέξει. Δεν ήξερα τι έκανα, πόσο μάλλον γιατί το έκανα. Γιατί είχα σηκώσει εκείνο το ξίφος και σκότωσα στο ντουζίνες λυκάνθρωπους που δεν ήξερα καν και δεν μου είχαν φταίξει σε κάτι. Το μόνο που ήξερα ήταν πως ήθελα να προστατέψω αυτούς που δέχτηκαν την επίθεση, πέρα από οτιδήποτε άλλο. Ακόμα και αν μου κόστιζε την ζωή μου.

Τότε καθώς ο άντρας ερχόταν προς το μέρος μου με ένα σαρκαστικό και αυτάρεσκο χαμόγελο άκουσα μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου. "Αν θέλεις τόσο πολύ να τους προστατέψει τότε κάνε το. Έχεις τις ικανότητές. Έχεις τα μέσα. Έχεις την αποφασιστικότητα. Έχεις την καρδιά να το κάνεις όμως";

Δεν είχα άλλη επιλογή από το να εμπιστευτώ τον εαυτό μου. Όχι για να σώσω τον εαυτό μου αλλά για να προστατέψω κάποιους αγνώστους ανθρώπους που δεν είχαν καμία ελπίδα απέναντι σε αυτόν τον στρατό.

Σηκώθηκα από το έδαφος και καθώς το έκανα ένιωσα τα κόκαλα μου να μένουν στην θέση τους και να κολλάνε πάλι στην αρχική τους θέση. Όταν στάθηκα ξανά στα πόδια μου χωρίς καμία σκέψη άπλωσα το δεξί μου χέρι μπροστά και καθώς έχανα κάθε επαφή με τα συναισθήματά μου ένας κεραυνός έπεσε στο σημείο ακριβώς που θα ήταν το επόμενο βήμα του άντρα.  "Χμ.  Φαίνεται πως θέλουμε λίγη εξάσκηση στο σημάδι έτσι δεν είναι καρδιά μου";

"Αστόχησα. Τι κρίμα, φαίνεται πως δεν θα φύγεις χωρίς να νιώσεις τον φόβο που σχηματίζεται τώρα όπως είχα σχεδιάσει".

"Ύπουλη σκύλα. Τι στο διάολο ήταν αυτό; Είσαι μάγισσα; Όχι οι μάγισσες δεν μπορούν να καλέσουν κεραυνούς". Αμέσως ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου.

"Ποιος είπε πως είμαι μάγισσα, είμαι λυκάνθρωπος όπως εσύ. Τώρα χάσου από τα μάτια μου". Άπλωσα ξανά το χέρι μου μπροστά και ένας ακόμα κεραυνός έπεσε, αυτή τη φορά βρήκε τον στόχο του όμως. Το κεφάλι του άντρα που με είχε πετάξει στο δέντρο. Αμέσως ο άντρας έπεσε στα γόνατα καμένος από τον κεραυνό και το κεφάλι του είχε γίνει κάρβουνο από την θερμοκρασία. Το μόνο κακό ήταν η μυρωδιά που είχε αφήσει πίσω του. "Εντυπωσιακό. Τα πήγες περίφημα καρδιά μου. Τώρα πρόσεχε".

Χωρίς να το προσέξω ένας ακόμα άντρας ήρθε από πίσω μου, και πριν προλάβω να αντιδράσω με χτύπησε στην βάση του κεφαλιού, κάνοντας με να χάσω τις αισθήσεις μου.  Τι είχα κάνει μόλις τώρα; Είχα κάνει κεραυνούς να κατέβουν και να χτυπήσουν τον εχθρό μου; Δεν ήταν δυνατόν αυτό.