Διχασμένος (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 2) Now Completed

Ένα Πονεμένο Χαμόγελο Για Να Θυμάσαι

_______________________ Άρσα ________________

Πάει ένας μήνας από τότε που έγινε η επίθεση στην αγέλη. Πολλοί ήταν αυτοί που σκοτώθηκαν και ακόμα περισσότεροι αυτοί που τραυματίστηκαν, αλλά με κάποιον τρόπο, ακόμα και αν κάνεις δεν ξέχασε, τα πράγματα πηγαίνουν καλύτερα. Αν και κανένας δεν το συζητάει πλέον γιατί όλοι χάσανε κάποιον σε αυτή τη μάχη.

Ωστόσο υπήρχαν και λίγοι που δεν είχαν επηρεαστεί από την απώλεια, τα τραύματα, ή το συμβάν, αλλά από κάτι που τους έκανε να αμφιβάλουν τον εαυτό τους. Ο Σκοτ δεν μπορούσε πλέον να αντιμετωπίσει τα πάντα μόνος του όπως έκανε πριν, μπορεί να ήταν ο άλφα που δεν άφηνε τίποτα για να κάνει ο Κέβιν ο βήτα του, άλλαξα αυτός είχε τα όρια του που είχαν στερέψει τώρα τελευταία. Μετά υπάρχει και η Άμπερ που έχει εξαντληθεί και αρχίζει να αμφιβάλει τις ικανότητές της και να κάνει λάθη. Από την άλλη μεριά ο Ριξ είχε πέσει με τα μούτρα στην προπόνηση και σχεδόν δεν μπορώ να τον αναγνωρίσω. Το μόνο πράγμα που ήταν οίκοι ήταν εκείνο το βλέμμα που μου έριχνε όταν ήμασταν μόνοι ή πήγαινα να τον δω. Το βλέμμα ενός ερωτευμένου, αλλά ξέραμε και οι δυο πως ήταν απλά μια αντανάκλαση του παρελθόντος.

Και φυσικά αυτός που επηρεάστηκε περισσότερο ήταν ο Κρις, και ο λόγος ήμουν κυρίως εγώ. Εκείνη τη μέρα που ξύπνησε και ήταν τυφλός είχε κατέβει στο δωμάτιο ζωγραφικής της Αλεξάνδρας για να σκεφτεί. Αλλά όταν πήγα να του πω πως είναι ηλίθιος τα πράγματα πήραν απρόβλεπτη κατάληξη. Δεν πίστευα πως θα μπορούσα να κάνω τόσο λάθος για εκείνον, και δεν μπορούσα να πιστέψω πως ήταν μόλις η δεύτερη φορά που έκλαιγε. Δεν μπορούσα να ξέρω πως θα του ήταν το ποιο δύσκολο πράγμα που θα έκανε ποτέ κι όμως έπρεπε να του δείξω πόσο δύσκολο θα έπρεπε να είναι... Μόνο και μόνο για να τον κάνω να σταματήσει να προσπαθεί να κρατήσει την θλίψη του. Και σαν να μην έφτανε αυτό ήμουν και εγώ στην ίδια κατηγορία με όλους αυτούς.

Από την στιγμή που άρχισε να γελάει σε εκείνο το δωμάτιο ήμουν ήδη παγιδευμένη μαζί του. Από εκείνη τη στιγμή που χωρίς να το καταλάβει άρχισε να βγάζει καπνούς από το σώμα του που ενώθηκαν με τους πίνακες και φτιάξανε ζωγραφιές στην κλίμακα του μαύρου είχα χάσει κάθε ελπίδα. Όταν τα μάτια μου έπεσαν πάνω σε όλες αυτές τις εικόνες από τις αναμνήσεις του με την Σάρα ήταν λες και είχε γίνει ολόκληρος ο κόσμος μου κομμάτια. Βλέποντας όλα όσα είχε περάσει ακόμα και αν οι πιθανότητες ήταν λίγες, όλα όσα και όλα όσα έχασε, και το γεγονός ότι εγώ ήμουν η ζωντανή άρνηση όλων αυτών.  Πλέον η καρδιά μου πάει να σπάσει.