Διχασμένος (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 2) Now Completed

Καινούρια Απειλή

_____________________ Ριξ ___________________

"Επιτέλους... Ποιος θα το πίστευε πως θα μου έπαιρνε μισή μέρα για να φτάσω". Ήταν λες και δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου από ζελέ για να με φέρουν σε ένα κομμάτι του δάσους μόλις ένα χιλιόμετρο μακρυά. Μόνο και μόνο για να μπορέσω να σταθώ όρθιος χωρίς να πρέπει να κρατάω κάτι μου πήρε μια ώρα. Για να κάνω ένα μήνα άλλη μισή, και για να φτάσω εδώ τέσσερις ώρες. Χωρίς να προσθέσω την περίοδο που καθόμουν και ξεκουραζόμουν ανάμεσα στις προόδους.

Σχεδόν είχα φτάσει στην άκρη του χωριού και δεν μπορούσα ακόμα να δω κανέναν έξω, θα με ανάγκασαν να πάω και μέχρι το σπίτι στο τέλος. Δεν είχε σημασία, είχα βρει τον τρόπο πριν από δέκα λεπτά για το πως να καλύψω μεγαλύτερη απόσταση. Σιγά σιγά, με πολύ αργούς ρυθμούς μπόρεσα και έφτασα μέχρι τα σκαλοπάτια του σπιτιού και τότε ήταν που αποφάσισε κάποιος να βγει έξω. Φυσικά ήταν ο Κέβιν μιας και ο Σκοτ ακόμα προσπαθούσε να οχυρώσει το μέρος για επιθέσεις, και είχε κάνει αρκετά καλή δουλειά. Αν και θα έκανε καλύτερη αν άφηνε και τον Κέβιν να τον βοηθήσει, θα μπορούσε να ξεκουραστεί και αυτός. Ήταν λες και έβλεπες ένα ζόμπι να προσπαθεί μιμηθεί τους ζωντανούς.

"Που στο καλό ήσουν εσύ... Τι έπαθες";

"Σκάσε και βοήθα με. Έχουμε μεγάλο πρόβλημα. Είναι μέσα ο Σκοτ"; Φυσικά δεν μπορούσα να ανέβω μόνος μου τα σκαλοπάτια, θα έπεφτα αμέσως και μπορεί να έσπαγα τα μούτρα μου όσες φορές προσπαθούσα. Με στήριξε στον ομω του και ελάχιστα πιο γρήγορα μπήκαμε στο σπίτι.

" Εδώ είναι αλλά κοιμάται. Πράγμα κάπως καινούριο γιατί έχει να κοιμηθεί τρεις μέρες. Περίμενε εδώ πάω να τον φέρω". Με είχε πάει στο σαλόνι και με βοήθησε να ξαπλώσω στον καναπέ. Θα ήταν ότι καλύτερο είχα κάνει αυτήν την μέρα αν δεν είχα και αυτή την αίσθηση από ότι και αν μου έκανε αυτός ο τύπος.

"Όχι, άφησε τον να κοιμηθεί, το χρειάζεται περισσότερο από ένα ακόμα ζήτημα που πρέπει να λύσει. Φέρε την Άμπερ και θα τον ενημερώσεις εσύ όταν ξυπνήσει. Δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του. Ειδικά αυτό δεν μπορεί να το κάνει μόνος του έτσι όπως είναι". Έγνεψε καταφατικά και εξαφανίστηκε στους διαδρόμους. Όσο έλειπε έκλεισα τα μάτια μου για να ξεκουραστώ λίγο αλλά με όλο αυτόν τον ανεξήγητο πόνο που ερχόταν μέσα από το κεφάλι μου και δημιουργούσε ένα κενό στην καρδιά μου δεν μπορούσα παρά να τα ανοίξω πάλι.

Δεν άργησε πολύ να επιστρέψει με την Άμπερ μαζί του και αυτή χωρίς να χάσει χρόνο ήρθε να με εξετάσει. Μπορούσα να διακρίνω τους μαύρους κύκλους στα μάτια της, δεν ήταν όπως του Σκοτ αλλά και αυτή είχε να αντιμετωπίσει την ίδια έλξη ξεκούρασης. Δεν θα μου έκανε έκπληξη αν αυτή είχε κάνει τον Σκοτ να κοιμηθεί με ηρεμιστικά. Θα έπρεπε όμως μακάρι το ίδιο και αυτή.

Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να δει αν έχω πληγές αλλά όταν δεν είδε καμία έλεγξε για σπασμένα κόκαλα. "Δεν έχω τίποτα που να μπορείς να ανιχνεύσεις. Σωματικά είμαι μια χαρά".

"Τότε τι έπαθες";  Ο Κέβιν δεν έχανε χρόνο με το να πάρει απαντήσεις, και αυτό ήταν δύσκολο να βρει κανείς σε έναν βήτα. Μπορούσα επίσης να δω πως ήταν αρκετά καλός στο να μένει ψύχραιμος και να βλέπει την γενική εικόνα της κατάστασης. Αυτό που δεν μπορούσα να καταλάβω ήταν το γιατί ο Σκοτ δεν τον άφηνε να εκτελέσει τα καθήκοντά του και να τον βοηθάει με την αγέλη.

"Ένα τύπος με μαύρο μανδύα και κουκούλα μου το έκανε. Μπήκε μέσα στο κεφάλι μου και έβαλε κάτι, δεν πρέπει να ήταν ανάμνηση. Λογικά ήταν κάτι που είχε νιώσει αλλά ακόμα με επηρεάζει. Ήταν σαν ένας ανεμοστρόβιλος από πόνο και δυστυχία να σε περιβάλλει, και στο μάτι του να ήταν το απόλυτο κενό από μια απώλεια που δεν μπορείς να αντέξεις. Ήταν τόσο ξαφνικό που πρέπει να παρέλυσε τα άκρα μου σε έναν βαθμό αλλά τώρα είναι καλύτερα, έχει σχεδόν εξαφανιστεί". Όση ώρα μιλούσα η Άμπερ σήκωσε ελαφρός το κεφάλι μου για να δει αν είχε μείνει σημάδι ή πληγή από τα νύχια αλλά δεν υπήρχε τίποτα εκεί.

"Αυτός ο τύπος πως ήταν";

"Δεν μπορούσα να δω πολλά. Ο μανδύας ήταν ολόσωμος και έμοιαζε με πανωφόρι. Ήταν κλειστός και το μόνο που μπορούσα να δω από την κουκούλα ήταν το μαύρο δέρμα του και τα μάτια του, πιο μαύρα και από την νύχτα, η φωνή του ακουγόταν σαν να είχε αλλοιωθεί από την μεταμόρφωση ενός λυκανθρώπου". Μπορούσα να δω πως η Άμπερ δεν είχε ξανά δει ή ακούσει για τέτοια πλάσμα αλλά ο Κέβιν δεν είχε συστήσει να σκέφτεται.

"Αυτό που περιγράφεις θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε πλάσμα που προσπαθεί να κρύψει την μεταμόρφωση του. Είχε τίποτε άλλο που θα μπορούσε να μας πει τι ή ποιος είναι";

"Δεν υπάρχει τίποτε άλλο... Εκτός από μια λεπτή μαύρη αλυσίδα στον λαιμό του. Την είδα επειδή γυάλιζε και δεν φαινόταν να φοράει μπλούζα κάτω από τον μανδύα. Δεν σας είπα όμως το χειρότερο ακόμα. Στην αρχή δεν προσπάθησε καν να επιτεθεί, βασικά δεν επιτέθηκε καθόλου. Ακόμα και το ελάχιστο του ελάχιστου της δύναμης του που είδα ήταν αρκετό για να κάνει τον οποιονδήποτε να παγώσει από τον φόβο. Όταν προσπάθησα να τον προσπεράσω με το ζόρι που κατάλαβα πως είχε μπει μπροστά μου ξανά, και μετά ούτε που τον κατάλαβα όταν πήγε από πίσω μου. Η ταχύτητα του ήταν απίστευτη και ήταν λες και η δύναμη του έρεε από το σώμα του". Σε αυτό το σημείο ο Κέβιν έκανε ένα βήμα πίσω. Ήταν φανερό πως δεν είχε ιδέα για το τι θα μπορούσε να είναι, ή για το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε αν η δύναμη που είδα ήταν όντως όση είχα εκτιμήσει...

"Τι είναι όλη αυτή η αναστάτωση. Λείπω μόλις έναν μήνα και τα έχετε κάνει σκατά. Ελπίζω μόνο να μην σας κάναν πάλι επίθεση". Ώστε αποφάσισε να εμφανιστεί και αυτός. Καιρός ήταν ήταν δικό του μπλέξιμο από την αρχή, να τα βγάλει πέρα μόνος του...