Διχασμένος (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 2) Now Completed

Η Ψυχή της Καταιγίδας

Και επιτέλους κατι ο τελευταίος πρωταγωνιστής μας. Όπως υποσχέθηκα μετά από αυτό το κεφάλαιο θα ανεβάσω στο καπάκι ένα ακόμα κομμάτι που θα δείχνει ζωγραφιές που θα μπορούσατε να έχετε για μοντέλα των προσώπων αν θέλετε πάντα. Επιπλέον δεν ξέρω αν έδωσα χρόνια στο προηγούμενο βιβλίο αλλά μιας και αυτό εδώ θα εξελίσσεται στα τέλη του 2016 τα γεγονότα του προηγούμενου θα έπρεπε να έγιναν το 2014. Ήθελα τα γεγονότα να συμβαδίζουν με την πραγματικότητα αλλά ξέχασα να σας ενημερώσω.

__________________________ Ριξ ___________________

"Για πόσο καιρό θα συνεχίσει επιτέλους αυτή η καταιγίδα. Έχει εδώ και τέσσερις μέρες βρέχει ασταμάτητα, και πέφτουν κεραυνοί από το πουθενά". Δεν θα με πείραζε αν ήμουν κάπου που να μπορούσα να μείνω και να μην βρέχομαι αλλά τώρα που περνάω μέσα από το δάσος ήταν εκνευριστικό το να πρέπει να πατάω στις λάσπες, να βρέχομαι συνεχώς και να κρυώνω. Και σαν να μην έφτανε αυτό τα μαλλιά μου είχαν γίνει χάλια από τόσο νερό.

Δεν έμεινα σε κανένα μέρος για πάνω από μισό μήνα από τότε που ξύπνησα πριν από δύο χρόνια χωρίς αναμνήσεις αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου.  Καθώς δεν έμενα πουθενά για αρκετό καιρό δεν είχα κάνει και φίλους, και αφού ταξίδευα είχα γυρίσει αρκετές πολιτείες και αυτό από μόνο του ήταν το μόνο που με ένοιαζε. Απλά ήθελα να ζήσω όσο πιο καλά και γεμάτα μπορούσα, δίχως να έχω αναμνήσεις παρελθόν και κάποιον να με ψάχνει αυτό ήταν το ποιο εύκολο που μπορούσα να κάνω. Εδώ το μόνο που θυμόμουν ήταν το όνομα μου. Και ήταν και περίεργο κιόλας οπότε χωρίς επίθετο ήταν καλύτερο να μην συστήνομαι. Λογικά να το έβλεπε ο οποιοσδήποτε, ποιος λογικός άνθρωπος θα έδινε το όνομα Ριξ σε κάποιον.

Μέσα στο δάσος είχα κλείσει τις τρεις ώρες ταξιδιού με βροχή και ακόμα δεν είχα βγει έξω, βασικά μάλλον δεν είχα φτάσει καν μέχρι την μέση και αυτό θα ήταν καλό αν δεν ήταν αυτή η γαμημένη βροχή. Και δεν υπήρχε και καμιά στοίβα από πέτρες ή ένα δέντρο με άνοιγμα τις ρίζες για να περιμένω την βροχή να περάσει.

Ξαφνικά εκεί που περπατούσα άκουσα μια γυναίκα φωνή βαθιά μέσα στο δάσος, περίπου τρία χιλιόμετρα μακρυά. Αν δεν είχα υπερφυσικά καλή ακοή ακόμα και για τους λυκάνθρωπους δεν θα είχα καταφέρει να ακούσω τίποτα εκτός από την βροχή. Δεν μπόρεσα να διακρίνω τι έλεγε η φωνή αλλά φαινόταν σαν να φώναζε σε κάποιον. Ασυναίσθητα άρχισα να τρέχω προς την κατεύθυνση από όπου προερχόταν η φωνή χωρίς να με νοιάζει η βροχή. Περνούσα τα δέντρα σαν σίφουνας αποφεύγοντας τις ρίζες και τα κλαδιά καθώς έτρεχα χωρίς καν να ξέρω το γιατί, ίσως ήταν απλά ένα ένστικτο, ή μια επιθυμία που δεν ήξερα καν πως είχα αλλά και πάλι το έκανα. Σταδιακά όσο προχωρούσα άρχισα να διακρίνω σπίτια και υπέθεσα πως το δάσος τελείωνε, αλλά στην πραγματικότητα απλά έφτανα σε ένα τεράστιο ξέφωτο που είχαν αξιοποιήσει για να φτιάξουν ένα χωριουδάκι.