Διχασμένος (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 2) Now Completed

Το Πικρό Χαμόγελο Της Επίγνωσης

________________________ Κρις _____________________

Το να βρίσκω τον δρόμο μου μέσα σε αυτόν τον λαβύρινθο αποδείχτηκε αρκετά βασανιστικό χωρίς την όραση μου. Δεν περίμενα να υπήρχαν τόσα πολλά σημεία σε ένα σπίτι για να χτυπήσει κανείς το πόδι του και σχεδόν να θέλει να βρίσει ολόκληρο τον κόσμο κάθε φορά που το έκανε. Είχαν περάσει μόλις πέντε λεπτά από την στιγμή που βγήκα από εκείνο το δωμάτιο, και αν και δεν είχα πέσει από καμία σκάλα, είχα χτυπήσει πάνω σε οχτώ διαφορετικά σημεία του σπιτιού. Όλα ήταν αναθεματισμένες γωνίες πάνω στις στροφές.

"Δεν περίμενα να είχα σκουριάσει τόσο πολύ. Τουλάχιστον δεν έχω πέσει κάτω μέχρι τώρα". Συνέχισα να περπατάω στους διαδρόμους μέχρι που βρήκα ένα δωμάτιο σχετικά διαφορετικό από όλα τα άλλα. Δεν ήξερα τι άλλα σίγουρα κάτι σε αυτό με είχε τραβήξει. Περπάτησα με το ένα χέρι πάνω στον τοίχο για να δω ακριβώς τις διαστάσεις του δωματίου και σε μια φάση έπινα κάτι που έμοιαζε με καμβά ζωγραφικής. Φυσικά δεν είχα μυρίσει καθόλου χρώματα και καθόλου μολύβια ή μπογιές οπότε πρέπει να ήταν λευκός. Καθώς έψαχνα για περισσότερες λεπτομέρειες κατέληξα στο σημείο πως όλο το δωμάτιο πρέπει να ήταν γεμάτο με καμβάδες όλοι λευκοί όπως ο πρώτος που άγγιξα.

Χτύπησα ελαφρά με τα δάχτυλα μου την πιο κοντινή επιφάνεια που βρήκα και χρησιμοποίησα τον ήχο για να δω τα ακριβή αντικείμενα του δωματίου, και μετά κατευθύνθηκα προς το μεγάλο παράθυρο με θέα το δάσος. Μπορούσα να ακούσω την βροχή να πέφτει και τους κεραυνούς που ήταν έτοιμοι να πέσουν στη γη, αντιπροσωπεύοντας τον ουρανό που περιέχει τα αμυδρά συναισθήματα μου. Αφού ξύπνησα πριν από μερικά λεπτά είχα όλες μου τις αναμνήσεις. Θυμόμουν ότι είχα περάσει, όσους είχα συναντήσει, ότι είχα νιώσει, και όλα όσα με έκανε εκείνη να νιώσω. Θυμόμουν την πρώτη φορά που την κοίταξα στα μάτια αρκετά κοντά για να μην μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Θυμόμουν την αίσθηση του δέρματος της, την μυρωδιά της, την γεύση των χειλιών της, όλα.

Και όμως δεν μπορούσα να ξεχάσω τη στιγμή που την έχασα, όσο και να το ήθελα. Φαινόταν ακόμα σαν χθες που την κρατούσα στα χέρια μου, και με κομμένη την ανάσα πήρα τα τραύματα της και προσπάθησα να την σώσω... Προσπάθησα... Ακόμα και ο πόνος που ήρθε αμέσως μετά όταν κατάλαβα πως την έχασα για πάντα ήταν ίδιος με εκείνη την μέρα, δεν είχε αλλάξει καθόλου, δεν είχε μειωθεί καθόλου. Ήταν λες και όλο μου το σώμα ήταν μια τεράστια ανοιχτή πληγή που δεν έκλεινε ποτέ, και το μυαλό μου είχε τυλιχτεί στις φλόγες και όσο και αν καιγόταν δεν σταματούσε ο πόνος.