Διχασμένος (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 2) Now Completed

Το Φάντασμα Της Περηφάνιας

"Δηλαδή θα μπείτε μέσα στο κεφάλι σου έτσι απλά; Και εμείς τι θα κάνουμε, εμάς δεν μας αφορά όλο αυτό";  Σοβαρά αυτά τα παιδιά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα από αυτά που τους λέγανε.

"Δεν είναι ανάγκη να κάνετε τίποτα θα τελειώσουμε σε λίγα λεπτά".

"Δεν εννοεί αυτό ο Ριξ. Αυτό που λέει είναι πως δεν θα πρέπει να ξέρουμε και εμείς τι συμβαίνει; Θέλει δηλαδή να έρθει και αυτός όπως και εγώ". Πλάκα μου κάνανε τώρα. Ήταν ανάγκη να κάνουμε μια τέτοια διαφωνία τώρα;

"Αν υπάρχουν πολλά άτομα τότε θα είναι πιο δύσκολο. Μιας και θα επιχειρήσουμε να μπου με στο δικό μου κεφάλι οι πόρτες θα είναι πάρα πολλές, και δεν θα μπορώ να σας κρατάω όλους".

"Να μας κρατάς";

"Ο κόσμος μέσα στο κεφάλι μου είναι περίπλοκος. Μπορεί να μοιάζει με το κάστρο στο οποίο γεννήθηκα αλλά δεν προχωράς εσύ μέσα σε αυτόν. Αυτός αλλάζει θέση γύρω σου, με άλλα λόγια εσύ κάθεσαι στο ίδιο σημείο και αυτός αλλάζει θέση από κάτω σου. Και για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει φυσική σύνδεση μεταξύ στα άτομα που συνοδεύει ο ιδιοκτήτης, και στον ίδιο και απολύτως τον ίδιο την οποία πρέπει ο ίδιος να δημιουργήσει και να συντηρεί συνεχώς... Και μπορώ να δημιουργήσω μόνο δύο τέτοιες συνδέσεις επειδή πρέπει να επιτευχθούν μέσω των χεριών μου". Δεν περίμενα να έπρεπε να εξηγήσω σε κανέναν για το πως λειτουργεί το μυαλό μου, πόσο μάλλον να πρέπει να πάρω μαζί μου έναν έφηβο και μια γυναίκα με μπλε μαλλιά.

"Καθίστε στις καρέκλες. Θα πάρετε την θέση του Σκοτ αφού θέλετε τόσο πολύ να έρθετε". Αμέσως πήραν τις θέσεις τους στο κρεβάτι εξέτασης στο δωμάτιο και περιμένανε. Δεν μπήκα στον κόπο να πω τίποτε άλλο, δεν θα χρειαζόταν. Το μόνο που έπρεπε να γίνει ήταν να κάνουν αυτό που τους λέω, τίποτε άλλο.

Χωρίς δισταγμό βύθισα τα νύχια μου μέσα στον λαιμό τους και αμέσως σήκωσαν τα κεφάλια τους ψηλά καθώς φύγαμε από την πραγματικότητα. Πέρα από το απόλυτο σκοτάδι και το τίποτα, σε έναν από τους εσωτερικούς κόσμους που βρίσκονται μέσα σε κάθε ζωντανό πλάσμα, μέσα στον κόσμο που ανήκει σε εμένα, σε έναν κόσμο που όλα είναι ακριβώς όπως δείχνουν και προδίδουν τον εαυτό μου. Αυτός ήταν ο προορισμός μας, το κάστρο των αναμνήσεων μου και το σπίτι για ότι πιο πολύτιμο είχα.

Σταδιακά οι τοίχοι των διαδρομών του κάστρου άρχισαν να ξεπροβάλλουν και πυρσοί άρχισαν να ανάβουν ρίχνοντας φως στον σκοτεινό διάδρομο. Οι πέτρες και τα πλακάκια ήταν σπασμένα ή ραγισμένα σχεδόν παντού, και το κατακόκκινο χαλί ήταν σκισμένο σε διάφορα σημεία και γεμάτο γρατσουνιές, ενώ οι πόρτες είχαν χάσει το χρώμα τους και θα νόμιζες πως είχαν πέσει θύματα των νυχιών μιας γάτας.