Διχασμένος (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 2) Now Completed

Η Περηφάνια Γεννά Τον Φόβο

Προειδοποιεί, ενδέχεται να περιέχει ωμή βία, όποιος διαβάσει να είναι προετοιμασμένος.

_________________________ Κρις ______________________

"Ώρα να αλλάξουμε θέσεις στο σώμα αφεντικό". Μέσα στο σκοτάδι και το μούδιασμα της κούρασης δεν μπορούσα παρά να ακούσω την φωνή του μέσα στο κεφάλι μου. Ξέρω πως θα έπρεπε να αποκαλώ αυτό το κομμάτι μου με κάποιο όνομα αλλά δεν μπορούσα να του δώσω ένα, αν ήθελε ένα θα έπρεπε να το διεκδικήσει μόνος του.

"Τι θέλεις τώρα";

"Να πάρω τον έλεγχο και να σε προστατέψω όπως κάνω κάθε φορά. Μόνο που τώρα τα πράγματα θα είναι πιο φανταχτερά από ποτέ. Απλά ξάπλωσε ξεκουράσου και θα σου πω όταν θα μπορείς να αναλάβεις".

"Καλά. Φρόντισε μόνο να μην σκοτώσεις κανέναν και πρέπει να απολογηθώ εγώ μετά".

"Ηρέμησε. Θα είμαι ευγενικός... Σε ένα βαθμό, αλλά δεν θα σκοτώσω κανέναν που δεν πρέπει".

Άφησα το σώμα μου ελεύθερο και αφέθηκα ολοκληρωτικά στο σκοτάδι αν και δεν είχα κάνει και τίποτα επιπλέον. Ήταν λες και κοιμόμουν με ανοιχτή την τηλεόραση με θέμα αυτό που έβλεπα και μάλιστα ήταν αρκετά ενοχλητικό από αυτήν την άποψη. Όσες φορές και αν τον άφηνα να πάρει τον έλεγχο που δεν θα ήταν και πολλές, δεν θα μπορούσα ποτέ να συνηθίσω το να κάθομαι ανήμπορος μέσα στο κεφάλι μου και να βλέπω τι κάνει εκείνος. Ακόμα και αν στην πραγματικότητα τα έκανα εγώ.

Ήμουν ξανά ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι κάπου μέσα στο σπίτι,
Όπως και την άλλη φορά αλλά τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Μπορούσα να ακούσω φωνές από έξω και η μυρωδιά του αίματος είχε γεμίσει τον αέρα ολοκληρωτικά, το μόνο που μπορούσα να μυρίσω εκτός από αυτό ήταν κάρβουνο.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και άρχισα να πηγαίνω προς την έξοδο όταν ένιωσα κάτι μέσα μου να χάνει την δύναμη του και δεν μου άρεσε καθόλου αυτό. Έδωσα μια κλωτσιά στην πόρτα η οποία άνοιξε χωρίς πολλά πολλά και έβαλα φωτιά στον αέρα, μέσα όμως από τον πόνο μου η φωτιά έγινε γαλάζια καίγοντας πιο δυνατά από ποτέ. Ήξερα πως η φωτιά δεν θα πείραζε κανέναν και τίποτα καθώς είχα φροντίσει να μην αγγίζει τίποτα και απλά να αιωρείται στον αέρα.

Τότε πρόσεξα τον Ριξ γονατιστό να προσπαθεί να σηκωθεί και να πολεμήσει για να προστατέψει την Άρσα που ήταν αναίσθητη δίπλα του. Αμέσως θυμός ξεχύθηκε μέσα μου και γρύλισα τόσο δυνατά που ακούστηκε σε όλο το δάσος. Μέσα σε όλη τη φασαρία και τον χαμό άρχισα να τρέχω προς όλους όσους είχαν ξένη μυρωδιά, δεν υπήρχε αμφιβολία πως όλοι όσοι δεν μπορούσα να αναγνωρίσω ήταν εχθροί καθώς είχα μάθει την μυρωδιά κάθε κατοίκου εδώ πέρα.